واچ مین ۔۔۔ مقصود ثاقب

واچ مین

( مقصود ثاقب )

سویرے شامیں، روز اودھے کولوں لنگھناں۔ اوہ بیٹھا ہوندا اے اپنی ترپالی ڈھاریوں باہر کرسی اتے۔ ٹوپی وردی نیلی، کالے بوٹ، کوئی پرانا مچھیاں دا شکاری جاپدا اے۔ کنڈی سُٹ کے پانی وچ کھلوتے کانے اتے نظراں گڈی رکھن والا۔ اوہنوں دوروں ای ویکھنا اکو واری۔ مڑ ان ویکھیا کر دیناں۔ اندروں میرا دھیان اوہدے ول ای ہوندا اے سارا۔ ٹور سیدھناں آپنی۔ کپڑے جانچناں آپنے۔ اوہنوں گھاٹا نہیں لگنا چاہی دا میرے وچ۔ پتہ رہوے سو پنج ایچ والے میاں صاھب جاندے پئے نیں۔ دو قدماں دی وتھ توں ای ۔ کیڑ ہو جاندی اے اوہنوں۔ میں نگاہ نہیں رلن دیندا۔ اوہ آپنی کرسیوں اٹھ پوندا اے۔ شٹوہ نال۔ میری کنیں واج پوندی اے نکڑی جیہی، ” سلامو لیکم سر ” ۔ میں تنیا سر الارناں۔ ” واعلے کم ” ای آکھنا میں اوہدے سنن جوگا۔ ” اسال ام ” آپنے بلاں وچ ای گھٹ لیناں۔ بس پھیر کجھ ہور ای ہو جاناں میں دفتر دے پنج منٹے راہ تے ٹردا۔ ادھی سڑک ملی کھلوتی گڈیاں اتے بڑی تپ چڑھدی اے مینوں۔ نال کوئی رکشہ سواری لاہندا چاہڑدا تاں اک جرن نہیں ہوندا۔ ویکھدا نہیں میں رکشہ ڈرائور تے سواریاں ولے۔ متاں کوئی غھاٹا وادھا ہو جائے میتھوں۔ سلام ، سر ور سنبھالناں۔ پچھوں کچھ وچوں لنگھدے موٹر سایئکل وی کوڑا گھٹ کر لیناں۔
شایں پرتناں تے گیٹ توں جھاکناں۔ اوہ اوتھے ای بیٹھا ہوندا اے۔ انجے دا انجے۔ کُنڈی سُٹی۔ کانے دا ہلن اڈیکدا۔ سارے دن دا میرا ڈھٹھا  روں ٹکانا کرن لگ پوندا اے۔ سویر واکن اوہنوں تک کے ان تکیا کردا میں ٹور سانبھدا ودھناں اوہدے ول۔ اوہو دو قدماں دی وتھ۔ اوہ صحت مند اُٹھنی اُٹھدا اے۔ ” سلامو لیکم سر ” میں ویکھے بنا اگے نوں سر نواناں، ماندی واج تگڑی کرناں، ” وا علے ک ” اوہدے ول جاندی اے ” اسال ام ” پھیر بلہیں کُنج لیناں۔

گھر دیاں دہلیجاں لنگھن جوگا کر دیندی اے مینوں اوہدی ” سلامو لیکم سر “

کُھسی ترٹی طاقت سنبھلن لگ پیندی اے۔ بانہہ نوں آیاں  کھنگیاں جھریٹاں ملھمیاں جاندیاں نیں۔ تُحڑیا نکٹھیا آپا وَتر ہو جاندا اے۔ گھر آ کے میں لسا نہیں پین لگا ہن۔ مینوں تسلا ہو جاندی اے۔

اوہ اوتھے ای رہ جاندا اے۔ ترپالی ڈھاریوں باہر، ٹوپی وردی بوٹ ہویا۔ مینوں چت چیتا وی نہیں رہندا اوہدا۔ سانجھا واچ مین اے۔ کوٹھی دے اسیں ستے گھر رل کے اوہنوں تنخواہ دیندے آں۔اک گھر تے اوہدا ناشتہ تے دو ویلیاں دا ٹکر وی لایا ہویا اے۔ ۔ اوہدا کھلو، سلام  بلان، منافع اے میرے حصے دا۔ روز دو ویلے اگراہ لیناں میں بلا ناغہ۔ شکل ویکھن دی لوڑ نہیں۔ احسان نہیں اوہدا کوئی میرے تے۔ ناں کیہہ سو۔ اللہ ای جانے۔ کیہہ کرنا اے پچھ کے۔ کتھوں دا اے، کیویں آیا اے۔ ایہہ وی رب جانے۔

رات دے پشلے پہریں ، بانگان تو اگدیں  جے سگریٹ لین جاواں تاں لوہے دے گیٹ توں مینوں پچھانہہاوہدی ڈھاری ول مڑنا پیندا اے۔ اوہ ستا ہوندا اے۔ میں اونہوں واج مارناں، ” واچ مین “۔ اوہ پہلی نہیں تے دوجی واج تے اٹھ بہندا اے۔ سرہانیوں ٹوپی پھڑدا اے۔ بوٹاں وچ پیر پھساندا ، اڈیاں مدھی پباں پرنے گیٹ ول نسدا اے۔ سنگل دا جندرا کھول کے ادھا بوہا لاہندا اے میرے لئی۔ تے پچھے ہو کھلوندا اے۔ میں لنگھ جاناں چپ کتا۔

سگریٹ لے کے مڑدیاں تیک اوہ اوتھے ہی کھلوتا ہوندا اے۔ سنگلی جندرا ہتھ وچ پھڑی۔ میں سوٹا کھچدا اگے ودھ جاناں۔ مینوں سناندا، اوہ آپ ہی گھڑی ویکھ کے ویلا بولدا اے۔ اذان ہون اچ کنا چر اے ۔ آکھدا اے۔ دسدا اے۔ میں پیر مٹھے کر لیناں۔ اوہ اینوں ای میرا ہوں ہنگارا سمجھ لیندا اے۔ آکھدا اے، ” ہن گیٹ کھول ای چھڈناں۔ اذاناں ویلے حکیم صاب باغ نوں جاندے نیں۔ پھیر اخبار والیاں آونا ہوندا اے۔ “

میں تھوڑا سر کواسا کر کے سگریٹ دا دھواں کڈھناں تے آپنی ٹورے ہو جاناں۔ پچھانہہ نہیں ویندا۔

اک رات دی گل اے۔تاپ دی تگڑی دوائی کھا کے ستاں۔ ڈیڑھ دو وجے اکھ کھلی اے۔ سارا بسترا مڑھکے نال تر۔ جیبھ تالو سک کے لکڑ۔ اندر تلخی۔ دو گلاس پانی پیتا اے ٹھندا۔ کمرے وچ پھرن لگاں۔ پتہ اے نیندر نہیں آنی۔ ڈاکٹر دی گل چیتے آوندی اے۔ ٹھنڈ توں بچنا اے جنا ہووے۔ لیف چ وڑناں۔دماغ پینڈے پے جاندا اے۔ بے چینی ودھن لگ پوندی اے۔ راتیں سگریٹ تے لے ای نہیں سن۔ ڈاکٹر توں آیاں۔ دوا کھادی تے بے سرت ہو گیا۔ چنگا اے، ایہو موقع اے سگٹاں توں جان چھڈان دا۔ سوچناں گھڑی دو گھڑی پیارہناں۔ دماغ ساہ نہیں لین دیندا۔ اک ادھے سگریٹ نال کجھ نہیں ہوندا۔ کجھ دھیانے لگ جا ساں۔ اٹھ کے جراباں پاناں۔ جیکٹ لیناں۔ سر تے دوہری ٹوپی۔ اڈول باہر نکلناں۔ٹرن نہیں ہوندا۔ گھسیٹناں اپنا آپ۔

بھویئں توں اسماناں توڑی دھند ای دھند اے۔ نال ٹھندی سیت واء دے جھکھڑ۔ دھند نوں کوئی فرق نہیں پیندا۔ ہور وی سنگھنی ہوندی جاندی اے۔ پیراں تھیں اگے کجھ نہیں دسدا۔ مونہہ گلا ہوندا جاپدا اے۔ گلی دیاں کندھاں اتے بلدے کٹھے بلب وی ٹھرے پئے نیں۔ چانن اوہناں دے آل دوالے اکٹھا ہویا پیا اے۔

گیٹ بند اے۔ ترپال ڈھاری ول مڑناں۔ پہلی واری خیال اوندا اے اوہدے ستے ہون دا۔ سارے دن دا تھکیا ٹٹیا۔ نگھا ہو کے ستا پیا اے۔ جگانا تے پینا اے۔ اج میتھوں واچ مین نہں آکھن ہوندا اوہنوں۔ میرے مونہوں آپ مہارا ” بھائی جی ” نکل پوندا اے۔دوجی واری میں اوہنوں اندروں دل توں ” بھائی صاحب ” آکھناں۔ تھوڑا اچی پر کُولے سر وچ۔ اوہ نہیں اٹھدا۔ پھیر میں کہناں، ” پیارے بھائی صاحب ، اٹھن دی تکلیف کریا جے ذری۔” واج خبرے ہور وی کولی ہو جاندی اے۔ سوچنا نہ اٹھیا تے کوئی گل نہیں گھر مڑ جاساں۔ اوہ اٹھ بہندا اے۔ سرہانیوں ٹوپی پھڑدا، پیریں بوٹ اڑاندا سدھا گیٹ ول اوندا اے۔ میں آہناں، تکلیف دی مافی، اوہ چپ کیتا گیٹ کھول دیندا اے۔ چاہناں اوہ دھند دی، واء دی گل کرے۔ اوہ نہیں کردا۔

میں نسدا سگٹاں والے کول اپڑدا ہاں۔ سگٹ لیناں۔ نسدا ای پرتنا۔ں۔ بے آنکیاں ٹنگاں وچ زور پتہ نہیں کتھوں آ گیا اے۔ میں نہیں سوچدا۔ اوہ اگے ہار کھلا اے اپنی پرانی تھاویں سنگلی جندرا پھڑ کے۔ میں گیٹ توں لنگھ کھلوتاں۔ تھوڑی وتھ تے۔ اوہ بوہے جوڑ، سنگلی ماردا اے۔ میں بولناں ، ” بھائی صاحب بے آرام کیتا اے تہانوں۔ ” میرے لفظ مینوں آپ نوں دھند وچ تردے دسدے نیں۔ اوہدے تیک نہ پجدے۔ ” بے ارامی لئی فیر اک واری مافی چاہناں” خبرے ایہہ لفظ وی میرے دھند لھویٹ لیندی اے ، واء دے ہلے نال چھلاں ماردی۔ اوہ بولدا نہیں۔ پہلی واری تے کوئی گل کیتی اے میں اوہدے نال۔ بولنا چاھی دا اے اوہنوں۔ گھٹو گھٹ اینا تاں آکھے، ” کوئی نہیں گل، ڈیوٹی اے میری، شکریہ تہاڈا۔ “

اوہ میرے کولوں سرک جاندا اے ڈھاری ولے۔میں کھلا کھلوتا رہ جاناں ۔ واء نال آئی اوہدی چپ کن میرے وچ کہندی اے، ” جاو اج کیہہ ہو گیا جے ” ٹر پیناں میں دھند وچ ڈبدا۔ سگرٹ میتھوں لان نہیں ہوندا۔