سدھر ۔۔۔ مقصود ثاقب
سدھر
( مقصود ثاقب )
مہینے دے اخیری دناں وچ جدودں گھر موہرا کھاون نوں بھجی کوڈی وی نہ ہندی بشیر دا دل ہیرا منڈیوں سری پاوے کھاون نوں بڑا ای لپکدا۔ ایہہ سری پاوے اوس اپنی ہُن تیکر دی حیاتی وچ کوئی چھ کُو ورھے پہلاں کھادے سن۔ پر ایہناں دا سواد تاںایس طرح سی جیویں اوہدے تالو نال ای چمبڑ گیا سی۔ دھنیے گنڈھے دے لازمے نال ڈنگ ٹپاندیاں اوہ اپنے تالو نال جبھ گھساندا رہندا تے رات نوں منجی اُتے لمّا پیا کئی واری دلیلیں پے جاندا ۔
” لے پئی بشیر محمدا ایتکی پہلی اُتے تنخواہ ملدیاں سار پہلاں ہیرا منڈی جانا اے تے پھیر گھر دیاں نوں مونہہ وکھانا اے۔”ہیرا منڈی جانا اے تے پھیر گھر دیاں نوں مونہہ وکھانا اے۔”پر جدوں پہلی آوندی ، تنخواہ بوجھے وچ پاوندیاں سار اوہدیاں ساریاں دلیلاں اتے متے اوہے دماغ وچّوں انج اُڈ جاندے جیویں دُھپے پایاں کپڑیاں وچوں نیل اُڈ جاندا اے۔
اوہنوں آپنے آل دوالیوں کئی سب مونہہ اڈ کے نکلدے وکھالی دیون لگ پیندے تے اوہ بوجھے وچوں اپنی رت نال گجھے اپنیاں ہڈاں دے چورمے دیان چونڈھیاں اوہناں سپاں دے مونہاں وچ گھتن لگ پیندا ۔ اوہناں دیاں دُپھاڑ جبھاں اتے شوکراں تو ںاوہنوں بڑا بھوہ آوندا سی۔
اوہ سپ وی جدوں اوہدی رت وچ کٹے ہڈیاں دے چُورمے دی چھیکڑلی گراہی لے لیندے ، اوہناں دیاں اکھاں ماتیاں پین لگ پیندیاں تے اوہ اک دُوجے نال وجدے آپو اپنیاں کھُونجیاں کھندراں ول جاون لگ پیندے ۔ انت بشیر اپنے سنجے آل دوالے وچ سکھنا ہو کے کھلو جاندا ، تالو نال اپنی جبھ نوں گھساندا ہویا۔
آکھن نوں بشیر دی گھر دی شادو وی سری پاوے چنگے رنھ لیندی سی۔ اوہ کدی کدائیں جے اوہدا ٹانگ لگدا تاں سری پاوے گھر لے آوندا سی ۔ شادو سری پاوے ویکھ کے بڑی راضی ہندی تے پھیر سارے دن وچ تناں دیہاڑیاں دا بالن چُلھّے وچ پھوک کے سری پاوے پکاوندی ۔ شام نوں جدوں بشیر اپنے کسے افسردا گھروکا کم کار بھگتا کے گھر پرتدا تاںاوہ وڈی ساری صحتک وچ لون پا کے بڑی سُچج نال اوہدے اگے رکھدی ۔ پھیر آپ وی کول بہہ کے اپنے گھر آلے دا مُکھ واچن لگ پیندی۔
پربشیر نوں تے جیویں ہیرا منڈی دے سری پاویاں دا سواد جن بن کے چمبڑ گیا ہویا سی۔ پھیر وی اوہ چپ کر کے اپنی جنانی دے ہتھوں پکے سری پاوے کھاوندا رہندا ۔وچوچ اوہ کدی اوہدا مُکھ وی ویکھ لیندا۔
اوہ وچاری بشیر دی ایس تکنی نوں اپنی سوبھا ای جاندی تے اپنی تھانویں چوکھا ای پھنڈ کے بالاں نال اینویں ای گلو کڑیاں پئی پاوندی ۔اوس ویلے اوہنوں ہاسا وی اپنے آپ ای پیا آوندا ۔ بشیر شادو دے دل دا خیال کردا ہویا کئی واری اپنے بُلھّاں توں ایہہ گل پچھانہہ لے جاندا۔
“بھلیے! توں بھانویں جنی مرضی پئی ٹڑہاں۔ اوہ گل پھیر وی نہیں بنی تیرے کولوں۔”
اصل وچ اوہ اپنی جنانی دے دل دا بڑا خیال رکھدا سی ۔ اوہ اوہدے تن بالاں دی ماں سی ۔ پھیر اوہ وی تے سارا دن گھر دے کم کار وچ اوسے طرح ای رُجھی رہندی سی۔ جیویں اوہ آپ دفتر وچ رُجھا رہندا سی۔ اوہ سوچدا کہ جیویں اوہ افسران تے باؤ لوکاں دا چاکر اے۔ اوویں ای شادو وی تے اوہدی چاکر اے۔
پر نہیں، اوہ اوہدے بالاں دی ماں دی وی اے تے اوہدے گھر والی وی۔ ایس طرح اوہنوں چھڑی چاکر ای نہیں جانیا جا سکدا۔ دفتر آلیاں دا اوہدے نال رشتہ جو کوئی نہ ہویا، ایس کر کے اوہناں اوہنوں چاکر ای سمجھنا ہویا۔ سمجھدے نیں تاں پئے سمجھن ۔ ایس گل دی کسر شادو اُتے آ کے کڈھنی وی تے کوئی نیاں نہیں ناں
اپنی ایس سوچ وچار پاروں اوہ شادو داچوکھا خیال رکھدا۔ اوہ وچاری وی اوہدے ساؤ ورتارے داڈھڈوں آدر کر دی ۔ پر پھیر وی کدی کدی اوہناں وی آپس وچ لام بندی ہو ای جاندی ۔ اودوں اوہ بالاں نوں وڈھن پین لگ پیندی ۔ گل گل تے اوہناں نوں پلو تے دیندی تے اک ادھا مُک وی کسے نہ کسے نوں جوڑ دیندی ۔ ایہدے توں بشیر نوں چوکھی اوازری ہندی تے ایہنوں مُکاون لئی اوہ شادو نال آپ ای مڑ کے سر کر لیندا۔
سری پاوے کھاون دی سدھر نال جو جھدیاں بشیر دے دیہاڑے لنگھی جاوندے سن۔ پئے پر اترو کے سیالاں وچ تے ایس سیک نے اوہنوں بڑا ای نپیڑیا۔ اُنج وی پوہ چڑھیا تاں جیویں پہاڑاں توں سارا پالا اُترائیاں لنگھ کے پنجاب دے رڑیاں وچ آن ڈھکا۔
دفتر وچ اپنے سٹول اُتے سنگڑ کے بیٹھیاں اوہدیاں اکھّاں اگے ہیرامنڈی دا رونقاں بھریا بزار آ جاندا تے اوہ آپنے آپ نوں اُستاد پھجّے دی ہٹّی وچ بیٹھیا ہویا محسوسدا ، نگھا نگھا ۔ اوہدے ساہمنے سری پاویاں نالبھریا ہویا پیالہ پیا ہندا تے اوہ ہتھ وچ کُلچے پھڑ کے ٹیوب دی چٹی لوء وچ پیالیوں اُٹھدی بھاپ دے کنڈل ویکھن لگ پیندا ۔ پر جیہڑے ویلے ای اوہ کُلچے دی بُرکی پیالے وچ ڈوب کے مونہہ ول لے جاندا، اوہنوں کوئی نہ کوئی باؤ سد مار لیندا تے اوہ اپنے اکّو اک خاب نوںچینا چینا ہویا چھڈ کے سد مارن آلے ول ٹر پیندا۔
اپنے ایس خاب توں روز دیہاڑی اُسر دیاں ڈھیندیاں ویکھ کے بشیر نے اک دن اپنے دل وچ دھارنا دھار لئی کے بشیر نے اک دن اپنے دل وچ دھارنا دھار لئی کہ ایتکی بھانویں سارے سپ اوہےد ساہ پی جاون ۔ اوس سری پاوے کھاون ضرور جانااے ہیرا منڈی۔
ہُن اوہ ہر روز پہلی اُڈیکن لگ پیا۔ اَج پنج دیہاڑے رہ گئے نیں تے اَج چار ………
گندیاں گندیاں انت اوہ دیہاڑا آگیا جدوں پہلی تے اوہدے وچکار چھڑی اک رات دی وتھ رہ گئی ۔
اوہ رات اوہدے لئی ٹپاونی بڑی ای اوکھی وہ ہو گئی ۔ اوہدی اَکھّ رتّا کُو لگدی تاں پھیر اوہ جھٹ ہابھڑ کے جاگ پیندا۔ اوہ جدوں سوندا آپنے آپ نوں بیلے وچ کلّم کلّا کھلوتا ویکھدا۔ ساں ساں دی واج نال روح چھیکدے ہوئے رُکھّاں دے وچکار۔ رُکھاں وچوں ان گنویں ہتھ اکّو واری اُگ کھلوندے تے اوہدے ول پلمن لگ پیندے تے اوہ تربھک کے جاگ جاندا۔
کدی اوہ ویکھدا کہ اوہ اک وڈے پدھر اُتے بیٹھا ہویا اے۔ اوہدے لنگ پیر ہین تے ٹھیک ٹھاک پر اوہناں وچ ہلن جُلن دی اُکا ای آنگس نہیں تے اوہدے سر اُتے الّاں تے کاں اُڈ دے پئے نیں۔
اوہنوں انج تربھک کے جاگ جاگ جاندیاں ویکھ کے اوہدی جنانی نے پچھیا:
“کیہ گل اے اج تہانوں نیندر کیوں نہیں پئی آوندی ؟”اوہ کجھ نہ بولیا تے اوس اوہدے ول پاسا کر کے پھیر اکھّاں میٹ لئیاں
رات مرے ہوئے گالھڑ وانگوں اوہدے دل اتے دماغ وچ اپنیاں نوندھراں اڑاندی انت ڈھلک گئی تے اوہ سجھ دی چٹائی نال ڈونگھا ساہ اندر نوں کھچدا ہویا۔ اپنے بسترے اُتے نسل ہو کے پیا رہیا ۔
انت شادو نے چُلھا چونکا کر یاں اوہنوں واج دتّی۔ “میں آکھیا ، کیہ گل اے ، اج سُتیاں ای رہنا ایں، اج پہلی چڑھ گئی اے ، اُٹھو اتانہہ تے دفتر جا کے تنخواہ لوو۔”
اوہ پھُوکنی نال چاہ وچ پاون لئی گُڑ دی روڑی بھنن گل پئی۔
چاہ دے نال رات دیاں دو روٹیاں کھا کے اوہ اپنے بالاں دے جاگن توں اگدی گھروں نکل گیا ۔
دفتر اپڑدیاں سار بشیر نے اُرانہہ پرانہہ ڈنگیاں ٹیڈھیاں پئیاں کُرسیاں نوں سدھا کیتا۔ میزاں نوں جھاڑیا پُونجھیا۔
وڈّے باؤ دے قلمدان وچّوں قلم کڈھ کے دھو تے ۔ اوہناں وچ لال تے نیلی سیاہی نویں سریوں بھری تے مُڑ کے قلمدان وچ ٹنگ دتا۔
چاہ دی دیگچی کل دی اوسے طرح پتّی نال بھری پئی سی تے نالے کپ وی۔ اوس چھیتی نال اوہناں نوں وی دھو مانج کے لے آوندا ۔پھیر وڈے باؤ دی کرسی دے مگر انگیٹھی وچ کولا بھنّ کے پایا تے مُڑ اگ لا کے بھنجاون لئی اپنی جھولی دی جھل دیون لئی اوہدے کول ای بہہ گیا۔ دس وجے تیکر دفتر دیاںساریاں کُرسیاں بھریاں گئیاں ۔ سارے باؤ آ کے آپو اپنی تھانویں کاگتاں دے ڈھیراں وچ ڈبن ترن لگ پئے۔
بشیر وی کھڈّی دی نال وانگوں جیویں تانا تنن لگ پیا۔ اوہ کدی کوئی فائل چُک کے اودھر جاندا ، کدی کوئی کاگٹ پھڑ کے ایدھر آوندا ۔ اک واری اوہنوں دُودھ دا ڈبہ لین لئی وڈے بزار وی جانا پیا۔
باہر دا نُکر آلا کھوکھا اوہنوں ہمیش دفتر داای اک انگ جاپدا سی۔ اوتھوں سگرٹ ، تیلاں آلیاں ڈبیاں تے رس کھتائیاں لین جانا ۔ اوہنوں کدی وی نہیں سی دُکھاندا۔
کھوکھے آلے لال دین نال اوہدی اُنج یاری سی اوہدے کول گیاں اوہ حقّے دا گھٹ لے لیندا تے ماڑی موٹی دھوکھ کڈھ لیندا سی۔
اج جدوں اوہ باؤ حمید دی پرچی لے کے لال دین کولوں سگرٹیاں لین گیا تاں ال دین نے پرچی اوہدے کولوں پھڑ کے ڈبّے وچ سُٹدیاں پُچھیا۔
“بشیر اج جان چھُٹے گی کہ نہیں ، ایہناں پرچیاں سالیاں کولوں ؟ “
بشیر نوں جیویں کوئی بھُلّی ہوی گل چیتے آ گئی تے اُچی ساری بولیا۔
“اج تنخواہ مل جاوے گی لال دینا۔ “
اوہدی واج سن کے کھوکھے اندروں جھٹ دو بندیاں نے مونہہ کڈھ کے اوہدے ول ویکھیا ۔
“اج مل رہے نیں پیسے ، لال دین مل رہے نیں۔”
بشیر اپنی تھانویں کجھُ چتھا جیہا پے کے لال دین نوں ہُن ہولی جیہی واج وچ دسدا پیا سی۔
سگرٹاں دی ڈبی لے جا کے جدوں باؤ حمید نوں دتی تاں نال ای اوس اپنے ہونٹھاں اُتے مسکریواں کھلار کے جیویں باؤ حمید نوں تُنکا ماریا۔
” باؤ جی اج تاں لال دین دی چوکھا بھیڑا پیا ہویا اے پرچیاں کولوں”
باؤ حمید نُوں اوہدا اینا ای اشارہ بڑا سی ۔ اوہ جھٹ اپنی کرسی توں اُٹھ کھلوتا۔
“اج تاںپہلی تاریخ اے۔ مینوں تے چیتا ای نہیں۔”اینا آکھ کے باؤ حمید وڈےباؤ دے کمرے وچ جا وڑیا، تے جدوں اوہ باہر نکلیا ، بشیر اک واری پھیر اوہدے کول آن کے کھلوگیا۔
“اوئے آہو اج ملے گی تنخواہ چھٹی ویلے ، کل دا کیش آگیا ہویا اے۔ “باؤ حمید نے اوہنوں اینی کُو اُچی واجوچ دسیا کہ پورے دفتر نے سن لیا۔
تنخواہ دا سندیاں سارپورے دفتر دے مُردار ہوئے سریر وچ جیویں کسے نویں سریوں جند دا پھُوکا مار دتا۔ باؤواں دے کھٹے بٹیٹ مونہاں اُتے اکّو دم جیویں آب حیاتی دا ترونکا لگ گیا سُکے سڑے ہاسے پورے دفتر وچ وا ور ولیاں وانگوں پھرن لگ پئے ۔
بشیر دے اندر وی جیہڑی تنین سی ، کجھ چوکھی ای مَٹھی پے گئی تے اوہ شانت جیہاہو کے اپنے ٹول اُتے بہہ گیا ۔ ئی نکّے نکّے تاں اوس سن کےان سنے کر چھڈے۔
دو ڈھائی وجے تنخواہ ملن لگ پئی ۔ تن وجے تیکر سارا دفتر پیسے لے کے چھٹی کرگیا ۔
بشیر نے دفتر دے جندرے مارے تے ویہلے دفتر وچوں باہر نکل گیا۔
باہر نکلدیاں سار اوس اک واری اپنے کھیسے وچ پئے نوٹاں نوں اپنیاں انگلاں دیا ں پوراں نال محسوسیا تے پھیر شہر جاندی سڑک ول ٹر پیا۔
اک واری اوہدے پیر اپنے گھر نوں جاون آلی سڑک نون مڑن لگے پر اوس بڑی پکیائی نال اپنی سیدھ نوں بدل لیا تے ہولی ہولی ٹردا ہویا شہر و اپڑ گیا ۔ ہن اوہ سڑک دے نال فٹ پاتھ اُتے ٹردا پیا سی۔ اوہدے وچ خبرے کوئی اچرج بدلی آ گئی ہوئی سی۔ جیہڑا کولوں لنگھدے ہوئے لوک اوہنوں پرت کے اک واری ضرور ویکھدے سن۔ پر اوہ اوہناں دی چنتا کیتے بنا ٹُریا جاندا سی۔
اوہدا دھیان تے اوہناں بلڈنگاں ول سی جیہڑیاں امبراں نال پئیاں سر چھواہندیاں سن۔ تے جیہناں دے سریر اُتے رانگلیاں بتیاں جگدیاں ہوئیاں انج وکھالی پئیاں دیندیاں سن کہ لگدا سی جیویں ایہناں تاریاں دے وستر پہنے ہوئے ہوون ۔ اوہ اوہناں بتیاں نوں کھلو کے بڑے ای گوہ اتے نیجھ نال ویکھنا چاہوندا سی۔
عطر لونڈر دیاں جگدیاں ہوئیاں شیشیاں دے نال لشکارے مار دی جنانی نوں ویکھن لئی تاں اوہ کھلو ای گیا۔ اوہنوں لگا جیویں ایہہ جنانی بلڈنگ دے دل وچوں پئی جھاگدی سی۔ ایہدیاں وڈیاں وڈیاں اکھّاں وچوں اک نشہ جیہا پیا پھُٹدا سی۔
پھیر اوہنوں لگا جیویں جنانی نے اوہنوں اپی اکھ نال سینت مار کے آکھیا۔
“ایہناں شیشیاں وچ میریاں اکھّاں دانشہ ای بھریا ہویااے۔ لے لے اک شیشی ۔”
بشیر بھیڑا جیہا پے کے اگانہہ ٹر پیا۔ اوہنوں اپنی گھر دی شادو دا خیال آ گیا۔
شادو وی تاں عطر پھلیل دی بڑی شونقن سی۔ ویا توں مگروں اوہ جدوں وی رات نوں اوہنوں جگاوندا ہُندا سی اوہ عطر پھُلیل دی فرمائش ضرور کر دی ہندی سی اوہنوں ، تے اوہ اک بھیّے عطر آلے کولوں عطر دی اک ادھی شیشی کدی لیا کے دے ای دیندا ہُندا سی۔
“پر ایس گل نوں کنا ای چر ہو گیا اے ۔ ہُن تاں شادو نے کدی پھُل کے وی عطر نہیں منگیا”
بشیر اپنی تھانویں سوچدا جاندا سی ، تے انت اوہ ایہناں خیالاں وچاراں وچ بڈدا ہیرا منڈی اَپڑ گیا۔
پوہ مانگھ دی پالے بھری شام ڈونگھی ہوون لگ پئی سی۔ پر ہیرا مندی وچ جیویں تماشبیناں دا میلہ لگیا ہویا سی۔ پاناں سگرٹاں آلیاں دُکاناں ہوٹل ، چاہ خانے ہر تھاں ای لوکاں نال بھری ہوئی سی۔ سڑک اُتے وی بندیاں دا اک ہڑھ آیا ہویا سی۔
ہرپاسے بتیاں جگدیاں پئیاں سن تے فلمی رکارڈاں، منگن آلیاں، موتیے دے ہار ویچن آلیاں، شراب پی، کے گالھاں کڈھن آلیاں دیاں واجاں دااک رولا سی۔ جیہڑا ہرپاسیوں بشیر دے کنّاں وچ پیا وڑدا سی ۔ کنجراں دیاں چوباریاں وچوں ترکھیاںلاٹاں نکل نکل کے ہیٹھاں پئیاں کر دیاں سن۔
بشیر جیویں بے سُرتا جیہا ہو گیا سی ۔ بے سُرتی وچ ای اوس ساہمنے اک چوبارے ول ویکھیا۔ چبارے دی باری وچ اک مُٹیار بیٹھی ہوئی سی۔ ووہٹیاں وانگوں گہنے جوڑے لا کے ہار سنگھار نال ، اوہدے نک وچ پئی سونے دی تیلی ساہمنیوں پیندے چانن وچ بجلی وانگوں انج لشکارے پئی مار دی سی کہ اوہدی جھال نہیں سی پئی جھلی جاندی۔
چُبارے دے ہیٹھاں تماشبیناں دا پڑ بجھا ہویا سی۔ جیہڑے اتانہہ نوں مونہہ کر کے اوہدے ول موتیے دے گجرے پئے سٹدے سن پراوہناں دا کوئی گجرا وی اوس مٹیار تیکر نہیں سی اپڑدا سگوں اوہدے کولوں ہو کے ہیٹھاں ڈگ پیندا سی۔
ووہٹی ورگی مٹیار ہیٹھاں ڈگدے گجریاں اُتے بڑا ای بھیت بھریا ہاسا، ہسدی تے اوہدے اپنے دند موتیے دے پھلاں وانگوں کھڑ پیندے ۔ اوہدے ہاسے نوں ویکھ کے ہیٹھوں گجرے پھیر اُتانہہ اپڑاون دی کھیڈ چالو ہو جاندی ۔بشیر اوہنوں ویکھدا ہویا لوکاں دے وگدے ہوئے ہڑھ وچ اگانہہ نوں رُڑھیا جاندا سی۔ اک واری تاں اوہ اگوں آوندے ہوئے اک اچکن آلے موٹے تماشبین دے ڈھڈھ وچ جا وجا ۔ اچکن آلا موٹا سنڈھے وانگوں ویہر گیا تے لگا اوہنوں چپٹ مارن۔ پر بشیر نے جھٹ اودہے پیر پھر لئے۔
“او سرکار میتھوں بھُل ہوگئی اے، مافی دے دیو۔میں دھیان نہیں سی کیتا ۔ تہاڈے بچّے جیون۔”
موٹا اوہدے ترلے تے من گیا تے شوکر دا ہویا اوتھوں اگے نکل گیا۔ بشیر نےوی ربداشکر کیتا۔
جدوں بشیر سری پاویاں آلی ہٹّی تے اپڑیا تاں اوس ویکھیا کہ اوتھے پہلاں نالوں وی کدھرے ودھ کے رونق سی۔ چٹیاں لاٹواں دی لوء نے دن چاڑھیا ہویا سی تے سڑک اُتے وی کنیاں ای کُرسیاں لگیاں ہوئیاں سن۔ جیہناں اُتے لوکیں بیٹھے ہوئے سری پاویاں دا سواد پئے لیندے سن۔
گدی اُتے اک سوہنا چٹا گھبرو بیٹھا ہویا سی۔ اوہدے ساہمنے دیگچیاں وچوں بھاپ اُڈ اُڈ کے اُتانہہ لاٹواں دے کولوں پئی لنگھدی سی۔
بشیر نُوں اپنا دل چھالاں مار دا ہویا محسوس ہویا تے اوہ باہر ای اک منیر دی ویہلی نُکر تے بہہ گیا۔ صافی آلا منڈا پرانہہ تتّے پانی دے ٹپ وچ بھانڈے پیا دھوندا سی۔ ایس کر کے اوہ اجے تیکر اوہنوں پچھن نہیں سی آیا ۔ بشیر پھیر جیویں اپنیاں سوچاں دے ویہن وچ بُڈ گیا۔
“کیوں نہ میں سری پاوے کھا کے جاندی واری شادوتے بالاں لئی وی لے جاواں، اوہ وی چکھ لین گے۔ نالے شادو نوں وی پتا لگ جاوے گا کہ ایہناں دے نال دے بھانویں اوہ کنا مرچ مصالحہ پالوے، کنا مرضی بالن بال لوے ، کدی جم سر نہیں پکا سکدی۔ ایہناں کول نال ے جاون دا پر بندھ وی تے ہے وے ۔ مہینہ تاں اوکھیاں سوکھیاں لنگھ ای جاوے گا۔”
ایہہ سوچدیاں سوچدیاں اوس اپنے کھیسے وچ ہتھ پالیا نوٹاں نوں تے اوہ ہیرا منڈی وڑدا ای جیویں بھل گیا ہویا سی، کھیسے وچ ہتھ پاوندیاں اوہنوں پھیر اوہناں داچیتا آ گیا۔
پر نوت اوہدے کھیسے وچ ہے ای نہیں سی۔ اوس گھابھر کے اک واری ہتھ باہر کڈھ لیا ۔ جیویں اوہدیاں اُنگلاں نُوں اٹھونہے نے ڈنگ مار لیا ہووے اگوں۔ اپنے ہتھ نوں سکھنیاں ویکھ کے اوہ اک واری پھیر اپنا کھیسا پھرولن لگ پیا۔
کھیسے وچ کجھُ ہُندا تاں باہر نکل آوندا ۔ اوہ جھلّا جیہا ہو کے اپنیاں ساریاں کھیسیاں نوں ویکھن لگ پیا۔ وکھی آلیاں کھیسیاں نُوں تاں اوس اندروں باہرکڈھ لیا۔ اوہ اپنی تھاؤں اُٹھ کے کھلوگیا تے بھوئیں ول ہو کے کھلو گیا تے شدائیاں وانگوں آل دوالے ویکھن لگ پیا۔
دیگی وچوں نکلدے تتّے ہواڑھے جیہڑے اُتانہہ لاٹواں دی چٹی دُدھلوء وچ نکلدے دسدے سن، ہُن اوہنوں ہور ویں تے اوپرے جاپن لگ پئے
اینے وچ بشیر دیاں سکھنیاں اکھّاں نے دُور پرانہہ کھلوتے ہوئے اک لَمے قد تے چھریرے سریر دے بندے نُوں ویکھیا۔ اوہ بندہ وی اوہنوں ای ویکھی جاندا سی۔ بشیر نُوں ویکھیا۔ اوہ بندہ وی اوہنوں ای ویکھی جاندا سی ۔ بشیر نُوں لگا جیویں اوہ بندہ چٹے کپڑیاں وچ پُلسیا سی کوئی ۔ اوہ اوس بندے ول ٹر پیا۔ جیویں اپنے نال ورتی ہوئی ہونی دا حال دسناچاہندا سی جا کے۔
بشیر نوں اپنے ول آوندیاں ویکھ اوہ پرانہہ نوں ٹُر پیا۔ بشیر وی جھّلا ہویا اوہدے پچھے ای ہو پیا۔ ترکھا ترکھا ٹر دیاں اوس بندے نے اگانہہ جا کے اک واری پرت کے پچھانہہ ویکھیا ۔بشیر اوہدے پچھے ای ٹریا آوندا سی، اوہ بند جیویں کجھُ بھیڑا پے گیا تے پھیر اوس اکّو واری اک انھیری گلی ول چھُوٹ لا دتی ۔ بشیر وی اوہدے پچھے نسن لگ پیا تے اوس گلی وچ وڑ گیا۔
ایس گلی وچ چانن دی اک لیک وی وکھالی نہیں سی دیندی سجے کھبے اُسرے ہوئے پُرانے مکان چُپ چان انھیرے دے کھوہ وچ ڈبے ہوئے سن۔ اوہناں نوں ویکھ کے ایس طرح ای جاپدا سی جیویں اوہ اپنے ساہ گھٹ کے اکھّاں پاڑ پاڑ کے گلی وچ پھر دے پرچھانویاں نوں بٹ بٹ پئے تکدے سن تے اوہناں دیاں نظراں ایہناں پرچھانویاں اُتے پتھر ہو گئیاں ہوئیاں سن۔
اوہ بندہ جیہڑا بشیر نُوں چٹے کپڑیاں وچ پُلسیا لگیا سی، اوہدے اگے نسدا نسدا جیویں کدھرے گواچ گیا۔
بشیر دا جی کیتا کہ اوہ اوہنوں ایڈی اُچی واج مارے کہ انھیر وچ کھلوتے مکان وی اک واری اکھّاں جھپک جاون۔
پر اوہدا پیر کسے شے نال وجا تے اوہ دڑل کر کے ہیٹھاں جا پیا۔ اوہ ساری رات اوتھے پیا ہو کے بھر بھر کے روندا رہیا ۔