تیرا کمرہ، میرا کمرہ

(دلیپ کور ٹوانہ)
دفتر وچ میرا کمرہ تے تیرا کمرہ نالو–نال ہن ۔ پھر وی نہ ایہہ کمرہ اس ولّ جا سکدا ہے تے نہ اوہ کمرہ اس ولّ آ سکدا ہے ۔ دوواں دی اپنی اپنی سیما ہے ۔ دوہاں دے وچکار اک دیوار ہے ۔ دیوار بڑی پتلی جہی ہے ۔ بھلّ بھلیکھے وی جے ادھر تیرا ہتھ وجدا ہے تاں آواز میرے کمرے وچ پہنچ جاندی ہے ۔ اک دن خبرے کوئی اس دیوار وچ تیرے والے پاسے کلّ گڈّ رہا سی ، میرے کمرے دیاں ساریاں دیواراں دھمک رہیاں سن ۔ میں اٹھ کے باہر گئی کہ دیکھاں ، پر تیرے کمرے دے بوہے اتے بھاری پردہ لٹک رہا سی ۔ میں پرط آئی ۔ اج کلھ لوکیں عامَ ہی بوہے باریاں اتے بھارے پردے لائی رکھدے ہن ، تاں جو باہروں کسے نوں کجھ نہ دسے ۔ پردہ تاں میرے کمرے دے بوہے اگے وی ہے ، مینوں خیال آیا ۔

کدے کدے جدوں کسے گلوں توں چپڑاسی نال اچا بولدا ہیں ، میں کم کردی کردی قلم رکھ کے بیٹھ جاندی ہاں ۔ میرا من کردا ہے تینوں پچھاں ، ” کی گلّ ہوئی ؟” پر پھر خیال آؤندا ہے ، تینوں شاید ایہہ چنگا نہ لگے کہ جدوں توں چپڑاسی نال اچا بول رہاں سیں تاں میں سن رہی ساں ۔ تینوں تاں اس گلّ دا خیال وی نہیں رہندا کہ توں ڈونگھا ساہ وی بھریں تاں نال دے کمرے وچ سنائی دے جاندا ہے ۔

اک دن کم کردیاں کردیاں میرے ہتھوں قلم ڈگّ پئی ۔ نبّ ونگی ہو گئی ۔ اس دن مینوں خیال آیا سی تیرے کمرے وچوں کوئی قلم منگواں لواں ۔ پر اس ڈروں کہ خبرے توں آکھ بھیجیں کہ میرے کول وادھو قلم نہیں ، میں ایہہ حوصلہ نہ کر سکی ۔ بہت واری اؤں ہی ہندا ہے کہ اسیں آپ ہی سوال کردے ہاں تے آپ ہی اس دا جواب دے لیندے ہاں ۔

کدے کدے میں سوچدی ہاں کہ جے بھلا دوہاں کمریاں دے وچکارلی ایہہ دیوار ٹٹّ جاوے ۔ پر اس نال تیرا کمرہ ثابت نہیں رہِ جاویگا ، میرا کمرہ وی ثابت نہیں رہِ جاویگا ۔ پھر تاں اؤں ہی لگیا کریگا جویں کھلھا سارا، وڈا جیہا اکو کمرہ ہووے ۔ پر اؤں کرنا شاید ٹھیک نہ ہووے ۔ بناؤن والے نے کجھ سوچ کے ہی ایہہ وکھو وکھ کمرے بنائے ہونے نے ۔

کدے کدے مینوں اؤں لگدا ہے جویں میں اس پکی سیمنٹ دیوار دے وچوں دی دیکھ سکدی ہاں ۔ تد ہی تاں مینوں پتہ لگ جاندا ہے کہ اج توں کم نہیں کر رہا ۔ کدے چھت ول تکن لگ جاندا ایں تے کدے ہتھ دیاں لکیراں ول ۔ کدے فائیلاں کھولھ لیندا ایں ۔ کدے بند کر دیندا ایں ۔ کدے بوٹ لاہ لیندا ایں تے کدے پا لیندا ایں ۔

کدے کدے توں بہت خوش ہو رہا ہندا ایں ۔ ادوں میز اتے پئے پیپرویٹ نوں گھماؤن لگ جاندا ایں ، ہولی ہولی سیٹی ماردا ایں ۔ اس کندھ اتے ہتھ لا کے کرسی اتے بیٹھا ، دھرتی اتوں پیر چکّ لیندا ایں، اس ویلے میں ادھر ذرا وی کھڑاک نہیں ہون دیندی متاں توں چونک پویں ۔

کدے کدے آؤن جان ویلے توں مینوں کمرے توں باہر مل پیندا ایں ۔ ‘ سناؤ کی حالَ ہے ؟’ توں پچھدا ایں ۔
“ٹھیک ہے ” ، میں ذرا کو ہسّ کے آکھدی ہاں ۔ تے توں اپنے کمرے وچ چلیا جاندا ایں تے میں اپنے کمرے وچ ۔ نہ اوہ کمرہ ادھر آ سکدا ہے ، نہ ایہہ کمرہ ادھر جا سکدا ہے ۔ دوہاں دی اپنی اپنی سیما ہے ۔ دوہاں دے وچکار اک دیوار ہے ۔

اک دن میرے کمرے وچ چلدا چلدا پکھا بند ہو گیا ۔ شاید بجلی چلی گئی سی ۔ کجھ منٹ میں اڈیکدی رہی ۔ پھر گرمی توں گھبرا میں کمرے توں باہر برانڈے وچ آ گئی جو دوہاں کمریاں دے اگے سانجھا ہے ۔ مینوں پتہ سی تیرے کمرے دا پکھا وی بند ہو گیا ہووےگا ۔ پھر وی میں ذرا کو تیرے کمرے اندر جھاک کے پچھیا ، ‘ تہاڈا پکھا چلدا ہے ؟ ‘ میرا بھاوَ سی جے نہیں چلدا تاں توں وی سانجھے برانڈے آ جاویں ۔ جدوں اندر ہمس ہووے پل دو پل لئی باہر آ جان وچ کوئی ڈر نہیں ہندا ۔
“نہیں پکھا تاں نہیں چلدا ، پر میں پچھلی باری کھولھ لئی ہے”، توں آکھیا ۔ پر مینوں خبرے پچھلی باری دا خیال ہی نہیں سی آیا اسے لئی میں کمرے توں باہر آ گئی سی ۔

وچکار بھاویں دیوار ہے پھر وی جس دن توں دفتر نہ آویں ، اپنے کمرے وچ نہ بیٹھا ہوویں ، مینوں کجھ عجیب عجیب جیہا لگدا ہے ۔ اس دن میں کئی واری گھڑی دیکھدی ہاں ۔ میں کئی واری پانی پیندی ہاں ۔ لوکاں نوں ٹیلیپھون کردی رہندی ہاں ۔ اکٹھا ہویا پچھلا کم وی مکا سٹدی ہاں ۔ اج صاحبَ نہیں آئے ؟ اودھروں لنگھدی تیرے چپڑاسی نوں پچھدی ہاں ۔ پھر اوہ آپ ہی دس دندا ہے کہ صاحبَ باہر گئے ہوئے ہن ، کہ صاحبَ دے رشتے دار آئے ہوئے ہن ، کہ صاحبَ دی طبیعت ٹھیک نہیں ، کہ صاحبَ نے کنے دن دی چھٹی لئی ہے ۔

ایہناں دناں وچ مینوں بڑیاں فضول فضول گلاں سجھدیاں رہندیاں نے ، کہ اج توں سو سال پہلے اس کمرے وچ کون بیٹھدا ہووےگا ؟ نال والے کمرے وچ وی کوئی بیٹھدا ہووےگا ؟ اج توں سو سال نوں اس کمرے وچ کون بیٹھا ہووےگا ۔ نال والے کمرے وچ کون بیٹھا ہووےگا ؟ بندے مر کاہتوں جاندے نے ؟ پھیر خیال آؤندا ہے ، بندے پیدا کاہتوں ہندے نے ؟ تے پھر ایہناں گلاں توں گھبرا کے میں دفتر وچ کم کرن والیاں ہورناں نوں ملن تری رہندی ہاں ۔
“آئے نہیں انے دن ؟” پتہ ہون دے باو جود میں تینوں پچھدی ہاں ۔
“بیمار سی”، توں آکھدا ہیں ۔
“ہن تاں ٹھیک ہو ؟”
“ہاں ٹھیک ہاں ، مہربانی”، آکھ توں اپنے کمرے وچ چلیا جاندا ایں تے میں اپنے کمرے وچ چلی جاندی ہاں ۔ توں اپنا کم کرن لگ جاندا ایں تے میں اپنا ۔
اک واری میں کئی دن چھٹی اتے رہی ۔
“بیبی جی آ نہیں رہے ؟” ، توں میرے چپڑاسی نوں پچھآّ ۔
“اوہ جی بیمار نے”، اس نے دسیا ۔
“اچھا…..اچھا …” آکھ توں اپنے کمرے وچ چلیا گیا ۔
گھر ڈاک دین آئے چپڑاسی نے مینوں ایہہ دسیا ۔ اگلے دن جدوں بخار ذرا گھٹّ سی میں دفتر آ گئی ۔

تینوں شاید پتہ نہیں سی ۔ اس دن توں دو تنّ وار چپڑاسی نوں ڈانٹیا ۔ کئی وار کاغذ پاڑے، جویں غلط لکھیا گیا ہووے ۔ اک دو ملن آیاں نوں وی کہا بھیجیا کہ کسے دن پھر آؤنا ۔
کسے کم توں کمرے توں باہر گیا ۔ میں وی کسے کم باہر نکلی ۔
“آئے نہیں کئی دن ؟” توں جاندیاں ہویا پچھیا،
“بیمار سی ۔”
“ہن تاں ٹھیک ہو ؟ ”
“ہاں ٹھیک ہاں ، مہربانی”، آکھ ، میں اپنے کمرے وچ چلی گئی تے توں اپنے کمرے وچ چلیا گیا ۔ نہ ایہہ کمرہ ادھر جا سکدا ہے ، نہ اوہ کمرہ ادھر آ سکدا ہے ۔ دوناں دی اپنی اپنی سیما ہے ۔ دوواں وچکار اک دیوار ہے ۔ اک کمرہ تیرا ہے ۔ اک کمرہ میرا ہے ۔ پھر وی میں سوچدی ہاں کہ اینا وی کی گھٹّ ہے کہ دونوں کمرے نالو–نال ہن ، وچکار صرف اک دیوار ہی تاں ہے ۔