ست پوڑھیاں ۔۔۔ حسین شاھد
ست پوڑھیاں
حسین شاہد
مَیں عشق دی گَل کرن لگا جے۔
عشق دِیاں گلاں سُن سُن کے لوکاں دے کَن پَک گئے نیں۔ پَر انسان کول اناج پُھو کن تے عشق کرن توں اَڈ ہور کوئی کم ہے دی؟ آکھدے نیں جیہڑا کم روز روز کیتا جاوے۔ اوہدے توں مَنکھ دا دِل آک جاندا اے پَر ایہہ آکھنی روٹی تے عشق بارے سچی نہیں۔ بندہ جمدیاں سار ای عشق تے روٹی دے وّس پَے جاندا اے تے مَرن تائیں ایہناں دی دَب تھلیوں نہیں نکلدا۔ دو ویں کم روز کر دا اے پر آکدا اے نہ تھکدا اے۔
میرے عشق دی گَل کوئی نویکلی نہیں۔ نہ اوہ حُور پری سی تے نہ میں شہزادہ ساں۔ بس اوہ کُڑی سی تے مَیں مُنڈا ساں سانوں اِک دُوجے دیاں عادتاں چنگیاں لگدیاں سن۔ دو ہاں دے سبھاء دی رَلدے سن تے سوچاں وی۔ اسیں پہلوں اِک دُوجے نوں جدوں پسند کر دے ساں تے اِک دُوجے نال گَل بات وی کر لیندے ساں۔ عشق دی وَٹ اُتے چڑھے تے چُپ کر گئے۔ ایہہ سارا کُجھ آپنے آپ ای ہو گیا۔ نہ مجلساں بیٹھیاں نہ مَتے پکّے تے نہ آڈھے لگے۔ ایس واپری وِچ کوئی سُنان والی گَل ہے وی تے اوہ ایہو چُپ چپیتے عشق دی گَل۔
میرے یار مینوں ڈرا کل آکھدے نیں۔ پَر میرا دِل ایہہ گَل نہیں مُندا۔ مینوں دُنیا دی ہر شے دِسدی اے۔ نہیں دِسدی تے آپنی بُزدلی نہیں دِسدی۔ میری ذات وِچ ستّاں پوڑیاں دا کھپّا پے گیا وے۔ یار آکھدے نیں میری بُزدلی ہتھوں پیا وے۔ کیہ پتا اے اوہ سچے ای ہوون۔ جے سچ جُھوٹھ دا نتارا اینا سو کھا ُہندا تے پھیر نہ رانجھے رانجھے ہندے نہ ہیراں ہیراں ہُندیاں۔ مَیں پتا نہیں کیہ واں پر ایس گِل دی ذمے واری میرے تے ای آوندی اے جے اَج میری موت میرے وَل ٹُر کے نہیں آوندی چَوکھُر یا نِھٹی آوندی اے۔
میرے اندر عشق نے پاسا پَر تیاتے مِیں یاراں نال ایہدا بھوگ بھن دِتا۔ آکھن لگے اوہدے تے آپنا حال ظاہر کر۔ آہ کر۔ اوہ کر۔ مِیں آکھیا، ایہدی کیہ لوڑ اے؟ ایہہ تھوڑا اے پئی جدوں اوہ میرے ولے ہَس کے ویہندی اے تے مَیں سکندر دی فوج اگے کَلا ای کھلون نوں تیار ہو جانا واں۔ وڈے ویلے اوہنوں کالج وِچ اِک واری ویکھ لواں تے سارا دِن اِنج بجیا پِھر ناں جیویں مینوں جِن چمبڑیا ہووے۔
مَیں جدوں وی ایہو جیہی گَل کیتی میرے یار بھٹھی وِچ بھجدی مکئی وانگوں ہَس پئے تے مینوں مجنوں دے تخت دا وارث آکھ کے چھیڑ دے رہے۔ کدی کدی اوہ ایہہ وی آکھدے پئی یار یاراں توں پچھانے جاندے نیں، تیرے ورگے اَدھ مردے نال ساڈا بہن کھلون ویکھ کے اوہ ساڈے بارے کیہ و چاری ہووے گی۔
کدی کدی مَیں اوہناں نوں حق تے جانیا۔ پر ساڈے سمے جتھے عشق ہُنداسی اوتھے کنک دی خماری توں وکھ کوئی ہور شے وی آڈیرا لاندی سی، تے اوہوشے عشق دی گل نوں اگلی پیڑھی اوس شے دی شناخت نہیں کرسکدی ۔ ساڈے ویلے وی کوئی کوئی کردا سی۔ میں اوس شے دی لذّت وچّوں کسے ویلے باہر ای نہیں ساں آوندا ۔ گل کیہڑے ویلے کردا۔ عشق دی کہانی اوس لذّت توں ٹر دی اے ۔ پھیر کنک آوندی اے۔ پھیر گوشت آوندا اے۔ گوشت ویاہ منگدا اے۔ ووہٹی گلمے دا ڈھول بن جاندی اے۔ پھیربچّے تے اوہناں دے بچّے ۔ انج عشق نویاں نویاں آڈاں راہیں کھلر دا رہندا اے۔ پر اوہ پہلاں والی لذت ہتھ نہیں آوندی ۔ جیہنوں اوہدا چُسکا پے جائے اوہ گوشت والی پوڑی لتھن دا ناں نہیں لیندا ۔ اگوں رب دیاں رب جانے۔
یار گل کھولن لئی میرے پچھے پئے رہے تے میں اوہناں نُوں بُتّے دیندا رہیا۔ اصل وچ میں گل کرنا ای نہیں ساں چاہندا۔ کیوں جے اوہنوں ویکھ کے میں ویلے تے واٹ توں اُچا ہو جاندا ساں۔ پر جیہڑا ویلے تے واٹ دے وجود دا مُنکر ہووے، ویلا نے واٹ اوہدیاں بیڑیاں من چھڈ دے نیں، جیویں میریاں منیاںگئیاں نیں۔
ویلے تے واٹ دی پہلی چھیٹی مینوں ایس وچار نے ماری پئی امتحان ہوون وچ چھ مہینے رہ گئے نیں۔ پھیر اساں آپو آپنے راہ پے جانا اے۔ میں لذت دی جیہڑی کوٹھڑی وچ رہندا ساں اوہنوں سنھ لگن لگ پئی سی ۔ میں سوچیا پئی کنکوں اُچی لذت وچ وسیبا سدانہیں رہن دیندا۔ ایس لئی گوشت دا رشتہ جوڑنا برحق اے ۔ میں نیتوں پک کر لیا پئی جنی چھیتی ہو سکیا اوہدے نال گل کریساں۔
ایہدے توں پچھے دو واری گل کرن دا ڈھوء لگا ، پر اک واری ویلا مہربان سی تے میرے کولوں واٹ نہ اُلانگھی گئی، تے دُوجی واری واٹ مٹ گئی پر میرے بولن توں پہلاں ویلا مُک گیا۔ تے انج میںکنکوں اُچی لذت توں وی وانجیا گیا تے گوشت دی لذّت توں وی۔
اک دن تے اوہ سی جدوں کالج دے مین گیٹ کول اپڑیا، تے دوجے پاسیوں اوہ لگی آوندی سی۔جدوں تائیں میں اوہنوں نہیں سی ویکھیا میں آپنی پیریں مُڑی آوندا ساں ، پر اوہنوں ویکھ کے میں اوہدی پیریں مُڑیا تاں جے گیٹ توں اَڈ واٹ تے ہندیاں ہویاں وی گیٹ توں اوہدے نال رل جاواں ۔ انجے ای ہویا۔ اوس گیٹ دے اک پاسے کھیہہ کے موڑ کٹیا تے دُوجے پاسے نال اگوں اسیں سڑک تے ٹُر پئے ۔ جیویں دو منڈے کول کول کھلو کے دو پتنگاں چاڑھدے نیں۔ پتنگاں دی ڈور پتا نہیں کیہڑیاں ہتھاں وچ سی۔ ایہناں ہتھاں دا کوئی ناں نہیں ہُندا لوک دل نوں کھلھارن واسطے ایہناں دا ناں تقدیر رکھدے نیں۔
گیٹ توں ٹُر کے کالج دے کوٹھے تائیں دو ویگھیاں دی وتھ ہونی اے۔ ایہہ تھوڑی وتھ نہیں ہندی ۔ ایس وچ بروٹس تے کیئیں دیاں اکھاں سیزر دے قتل دا متاپکا سکدیاں نیں تے اک منڈے کُڑئی دیاں اکھاں جسم دا سوال جواب نہیں سمجھ سکدیاں؟ پر ذمے داری میری اے ۔ میں دل دے پورے ارادے نال اوہدے ولوں تکیا ۔ اوہ اپے دھیان سڑک دے دُوجے کنڈھے ٹُری جاندی سی۔ ساڈے وچ اک سڑک دیوتھ سی۔ پر جدوں میں ایہہ وتھ پار کرن لئی پہلا پُٹیا تے مینوں انج لگا جیویں اوہ دنیا دے پرلے کنڈھے تے وے تے میں اُرلے کنڈھے تے واں۔کالج دے ڈھڈ وچ اپڑن تائیں میں اوہدے نیڑے جان دے کئی کئی جتن کیتے پر ہر واری جدوں میں آپنے ولوں اوہدے نیڑے توں نیڑے ساں اودوں وی ساڈے وچکار پوری سڑک دی وتھ سی۔
دُوجی واری اوہ مینوں لائبریری وچ ملی۔ اوہ اندر وڑ دی پئی سی۔ تے میں اوہدے پچھّے ساں۔ اوہ الماریاں پچھے لُک گئی۔ تے میں ایدھر اودھر ویکھدا رہیا ۔ کسے پاسے کوئی ، کھڑا ک نہیں سی۔ مینوں دڑھتا ہو گئی پئی اوہ اندر کلّی اے۔ کتاباں والیاں الماریاں دیاں اگڑ پچھڑ پالاں لگیاں ہوئیاں سن۔ اک پال اگے تے اک پچھّے۔میں سوچیا اوہ کسے پال اوہلے تے مل ای جائے گی۔ میں پالاں ول ٹریا ، جیویں اسماناں ول ٹریا ہوواں ۔ ایسے اُلیل وچ تن آسمان پار کر گیا تے اوہ ساہمنے کھلوتی ہوئی سی۔ میرے پیراں دا کھڑاک سن کے میرے ولوں تکیا تے ہس پئی۔میں ویلے تے واٹ توں اُچا ہون ای لگا ساں پرمیں آپنے آپ نُوں سانبھ لیا۔ اساں اک دُوجے نوں سلام آکھیا۔ میں اوہدے کول اپڑ گیا ۔ دل وچ ایہہ دھیا کے پئی اج بھانویں وارث شاہ کولوں زبان منگنی پوے میں عشق والی گل دی بوہنی کر کے چھڈنی اے ۔ ہن تاں میرے اندر شاہ حسین دا ڈیرہ سی۔ جیہڑا مرنوں اگے مر رہن دا درس دیندا اے۔ میں اوہدے اینا نیڑے ہو گیا پئی جے ایس توں رتا کو ودھ نیڑے ہندا تے سڑ کے سواہ ہو جاندا ہُن ویلے دیاں واگاں میرے ہتھ وچ سن پر نال ای الماریاں دے دُوجے پاسے کسے دے آون دا کھڑاک ہویا۔ واگاں میرے ہتھوں چھٹ گنیاں تے ویلا متا نے گھوڑے وانگوں شوٹ وٹ گیا۔
ایہدے توں پچھّے اج تیک میرے لیکھاں وچ ایہہ سہکوانی لکھی گئی پئی دنیا دی کوئی طاقت ایہناں دناں نوں اک واری پچھانہہ موڑ لیا وے ، پر ویلے دی فلم وچ ری ٹیک داسوال ای پیدا نہیں ہُندا۔
امتحان توں اک مہینہ اگدوں کلاساں فری کر دتیاں گئیاں ایہناں چھُٹیاں وچ میں پہلی واری جدائی دی ٹھبّی کھاہدی ۔ ہن تیکر میں پدھرے بھاء ٹریا جاندا ساں۔ پہلا ٹھیڈا لگا تے میں مُودھا جا پیا۔ پر اجے زوراں وچ ساں ایس لئی اُٹھ کھلوتا ۔ پر بیتے ویلے دا بھانگا کڈھن جوگا نہیں ساں ۔ مینوں یاراں دا ہٹکنا ہوڑنا بڑا یاد آیا۔ انج جاپدا سی جیویں میرے چوپھیرے بھوئیں توں لے کے اسمان تیکر کندھاں چنیاں گئیاں ہون ۔سورج سوا نیزے تے آ گیا زمین ترامے وانگوں تپ گئی۔ کندھاں دے گھیرے وچ آ کے مینوں لاہد ہوئی پئی اوہدے تھیں بنامیں کنا کلّا ہاں۔ جے اوہ میرے نال نہ رلی تے میں اکلاپے دے ویلنے وچ آ جاواں گا۔ تے ہن میں دل وچ متھ لئی جے اک وار وی میرا اوہدا ٹاکرا ہوگیا تے گل کرن دامنخ ضرور لاہواں گا۔ جیہڑی گل تے یاراں دیاں دلیلاں مینوں اینا چر تیار نہ کر سکیاں ، جدائی نے اکّو سیکا چاڑھیا تے میںاوہدے لئی لک بنھ لیا۔ دھروئی اوئے ، ایس دُنیا وچ دُوجے دے سمجھائیاں کوئی نہیں جے سمجھدا۔
لذت دا اُتلا کھو لٹر لتھ گیا ہویا سی۔ پنڈا پنڈے دا ٹھمنا بھالدا سی۔ پر ہن پنڈا چھڈ کے اوہدا پرچھا نواںدی کدھرے نہیں سی۔ میںچھٹیاں دے دہاڑے کالج دا پاہرو بنیا رہیا۔ پر جیہڑے چھیڑو ہتھوں ویلے دا وگ کھلر جائے اوہ کسے ونجلی نال وی اوہنوں کٹھیاں نہیں کر سکدا۔
کالج دا پہرا دیندیاں اک دن میں نوٹس بورڈ تے ایہہ ہدایت پڑھی پئی امتحان دین والے منڈے کڑیاں فلانی تاریخ نوں کالج نال لیکھا مُکاکے آپنے رول نمبر لے جان ۔ ایہہ اخیرلی وار سی جدوں توبہ دا دروازہ اک واری پھیر کھُلیا۔
رول نمبر لین ولای تاریخ نوں میں چھیتی چھیتی حشر دے میدان وچ اپڑیا۔ جھبدے ای رول نمبر لے کے ویہلا ہو گیا ، تے لائبریری اُڈیکن لگ پیا۔ اوہ آئی تے سدھی لائبریری نوں گئی لائبریری اُتلی منزل تے سی۔ میں وی اوہدے پچھے پچھے گیا تقدیر دا لیکھا ہون والا ہووے تے بندے دا دل اندر باہر ہُندا رہندا اے ۔ خورے ہُنے کیہ ہووے گا۔ گل پُٹھی پوے گی کہ سدھی ۔ میں کرن تے نہ کرن دیاں دلیلاں وچ پھاتھا ہویا ساں پچھوکنڈی تے سوچدا ساں پئی جتھے مل گئی وگاہتی ماراں گا، پر ویلے سرخورے اوہ گل سی جیہنوں میرے یار میری بُزدلی آکھدے نیں یاں “نہ”سنن دا خوف یاں میں لذت دی جیہڑی کوٹھڑی بنائی ہوئی سی اوہدے ڈھیہن دا اندیشہ سی۔ کوئی شے ہے سی جیہڑی مینوں اوہدے نال گل کرن لگیاں گھیرا پالیندی سی تے پھیر ایہہ گھیرا میرے لئی سکندر دی فوج دا گھیرا بن جاندا سی۔ پھیر وی پوڑیاں چڑھدیاں ہویاں میں دل نال پک کرلیا پئی پرت کے آوندی اے تے ایہناں پوڑیاں وچ اوہنوں ڈکاں گا۔
اوہ لائبریرین نال حساب مُکان لگ پئی تے میں الماریاں وچ لگیاں ہوئیاں کتاباں دیاں کنڈاں اُتے اوہناں دے ناں پڑھن لگ پیا۔ دھیان میرا ہر ویلے اوہدے ول سی۔ میں اک دو منٹ پوری توجہ نال جاچیا پئی کوئی اجیہی کتاب تے نہیں آ گئی جیہڑی میں اجے تائیں ڈٹھی نہ ہووے ۔ دو منٹاں لئی میرا دھیان اوہدے ولوں پوری طرح کھُنجیاں رہیا۔ اوس ویلے میں ہسٹری آف لٹریچرز دی الماری ساہمنے ساں۔ جدوں میں اُٹبرواہے جاگ کے کونٹر ولوں ویکھیا تے میری نفسیاتی تواریخ اک نواں موڑ مُڑ گئی ہوئی سی۔ اوہ کونٹر توں غائب سی۔ جا او جاندیے۔
اوسے ویلے نسیا تے اکھ دے پلکارے وچ پوڑیاں تائیں اپڑ گیا۔ اوہ پولے بھاء پوڑیاں اُتر دی پئی سی تے میں کھٹ کری آوندا ساں۔ میرے پچھے رہ جاون ہتھوں کنیاں ساریاں پوڑیاں کھنج گئیاں تے اخیر جیہڑی پوڑی تے میں اوہنوں جا رلیا اوہ بھوئیں توں گنیاں ستویں پوڑی سی ۔ مینوں کالھی کالھی پچھّے آوندیاں ویکھ کے اوہ کھلو گئی۔ میں وی اوہدے کول جا کھلوتا ۔ اوس ویلے زمین ، اسمان ، سورج ، رکھ ، عمارت کسے شے دا وجد باقی نہیں سی۔ بس اوہ سی تے میں ساں ۔ اوس گردن موڑ کے میرے ولوں ویکھیا۔ ساڈا سارا آلا دوالا اوہدی گردن دے نال نال مُڑ رہیا سی۔
ساڈیاں اکھاںں ملیاں تے اوتھے نہ کوئی میں ساں تے نہ اوہ سی۔ صرف اوہدے چہرے دی رُکھی رُکھی سنجیدگی سی جیہڑی میرے کول کھلوتیاں ہویاں اج پہلی واری اوہدے نقشیاں تے آئی ہوئی سی۔ مینوں ایس سنجیدگی دا پہلوں کوئی تجربہ نہیں سی۔ کیوں جے اگے ایہدی تھاں ساری دُنیا تے چانن کھلارن والا ہاسا ہُندا سی، اوہ ہاسا جیہدی لذّت نے مینوں شاہ حسین دا پرچھانواں بنا دتا ہویا سی۔
سَت پوڑیاں تے تھلّے سکندر دی فوج
سَت پوڑیاں تے تھلّے اکلاپے دیاں کندھاں
سَت پوڑیاں تے تھلّے جنت
سَت پوڑیاں تے اوہدے چہرے تے ہاسے دی تھاں رُکھی سنجیدگی ۔ کراں تے کیہ کراں ، جاواں تے کتھے جاواں !!
حیاتی دی کیہہ اُتے کئی واری ساڈے ساہمنے اجیہے موڑ آوندے نیں جتھوں اک توں ودھ راہ نکلدے نیں۔ اسیں ویلے تے واٹ دے بندیوان کوئی اک راہ ای پھڑ سکدے ہاں ۔ رب توکلّی اسیں اک راہ پے جاندے ہاں تے باقی دی حیاتی ایہہ جانن دی سک وچ جیوندے رہنے آں جے دُوجے راہ جاندے تے خورے کیہ ہُندا
جے ستاں پوڑیاں وچالے میں اوہدے نال گل کرلیندا تے خورے کیہ ہُندا ۔ پرمیں تے گل کر ای نہ سکیا ۔ ستاں پوڑیاں دا یہہ سنگ جیہڑا حیاتی وچ پہلی تے چھیکڑلی واری نصیب ہویا سی چُپ چپیتے بیت گیا۔ اوہدے مہاندرے تے ہاسے دی تھاں رُکھی سنجیدگی نے میری زبان بند کر دتی ۔اسیں اَکھّ جھمکن وچ ستے پوڑیاں اُتر گئے تے پھیر رہندی دُنیا تائیں وچھڑ گئے۔
گل کر لیندا تے پتا نہیں کیہ ہندا ۔ پر لگ نہ کرن نال ایہہ ہویا اے جے میری موت میرے ول نارمل رفتار نالوں کدھرے ترکھی تسی آوندی اے، گل کر لیندا تے خورے سی ایس پی دے چبارے چڑھ جاندا ۔ پر لگ نہ کر سکیا تے پوڑیاں توں دُور جان جوگا نہ رہیا۔ ای کر کے ایم اے کر کے اوسے کالج وچ لیکچرر ہوگیا تے اج تائیں حیاتی وچ اک دن دی اجیہا نہیں آیا جدوں میں کالج تے گیا ہوواں پر پوڑیاں دے دربار وچ حاضری نہ دتی ہووے۔
………………………..
لیکچرر لگ کے میں تیلی دے ڈھگے وانگوں وگن لگ پیا۔ اک دن ماپیاں نے ڈھگے نوں پچھیا :ــ”ڈھگیا ! ویاہ کرانا ای ۔ ؟”
ڈھگے نے کھوپیاں سنے سر ہلا دتا۔ ماپیاں سمجھیا “ہاں”پیا کردا اے، تے انج میرا ویاہ ہو گیا ، جیویں بندہ روٹی کھا لیندا اے یاں پانی پی لیندا اے ۔ گھر دا چبارہ ساڈے دوہاں دی وسوں لئی ویہلا کر دتا گیا۔
اَجے میری ووہٹی پہلیاں پھیریاں وچ ای سی۔ اجے میں اوہنوں “توں”کر کے سدنا وی شروع سی کیتا تے اک دن میں اوہنوں ستی پئی نوں چھڈ کے تھلّے اُترن لگا ۔ پوڑیاں اُتردیاں ہویاں پتا نہیں کیہ ہونی ورتی ، جے مینوں بیتے ویلے نوں ہاک مارن دا اُشکل آ گیا۔ میں سوچیا اک کُڑی میرے نال پوڑیاں اُتر دی اُتر دی پتا نہیں کیہڑے وا رو رولے نال اُڈ گئی اے، تے دُوجی روز پوڑیاں چڑھ کے میری وات لین آ جاندی اے۔ اج کڑی دے ایس رُوپ نوں پوڑیاں وچ ڈک کے گواچے ویلے دی بھال کیتی ونجے پر ایس پاسے میرا خیال ای نہ گیا جے اوہنوں ستاں پوڑیاں وچ کھلھار اوہدے نال گل کیہ کرنی اے۔ ہسن کھیڈن دا ایڈا چاء چڑھیا جے مکالمے یاد کرن ول دھیان ای کوئی نہ گیا۔
میں کوٹھے تے گیا۔ گھر والی نُوں جگایا تے اوہنوں آکھیا پئی چھیتی نال تَھلّے آوے۔ آپ اوہدے توں پہلاں تَھلّے ولوں ستویں پوڑی تے بہہ گیا۔ اوہ مینوں اِنج بیٹھا ویکھ کے ٹھٹھمبری گئی۔ پہلاں اوس زبان نال پُچھیا پئی مَیں ایس حال وِچ کیوں بیٹھا واں، پَر مَیں کوئی جواب نہ دِتا۔ پھیر اوہنے میری بانہہ پھڑ کے مینوں اُٹھایا۔ میں اُٹھ کے اوہدے وَلّے ویکھیا۔ اوہدے چہرے تے سوالاں دی ہزار ورقی کتاب لِکھّی ہوئی سی۔ میَں آپنا آپ چَھڈ دِتا تے میرا سر اوہدے سینے تے جا ڈِگا۔ اوہنے پیار نال گُھٹیا تے پتا نہیں کیہڑے ویلے دی ڈَکی ہوئی بدلی پِھس پئی۔ مَیں کسے ماں مہیٹر بال وانگوں برلی برلی رون لگ پیا۔ دو گھڑیاں دے ایس تجربے دی نیہنہ تے مَیں ایہہ دعویٰ بَنھ سکدا جے پئی جیہنے حیاتی وِچ رو کے نہیں ڈِٹھا اوس دُنیا توں کُجھ نہیں کھٹیا۔ ہُن اوہ پُچھن دے کھیہڑے پَے گئی پئی گَل کیہ اے؟ مَیں اوہدے نال کوئی وی گِل کر سکدا ساں۔ پہلاں توں کُجھ وی نہیں سی سوچیا ہویا ایس لئی میرے بُلھاں تے لاٹری دی پَر چی کھولن وانگوں کوئی وی گَل آسکدی سی۔ اوس ویلے میرا وجود اُڑک چھو، سیا جیہا ہویا پیا سی۔ مَیں لاٹری وِچوں جیہڑی پَرچی کڈھی، اوہ ایہہ سی۔
ــ”تُساں ویاہ توں پہلاں کِسے نال عشق تے نہیں سی کیتا؟ـ”
اوس اِنچ”ٹرف کے میرے ولوں ویکھیا مَیں اوہنوں نیزے دی نوک تے پرون لگا ہوواں۔ مینوں سمجھ آ گئی پئی چال پُٹھّی پے گئی اے، پَر ہُن مَیں پُوری بازی کھیڈنا چاہندا ساں۔ مَیں اوہنوں نال لَے کے چھیویں پوڑی تے آگیا تے پُچھیا جے پیار کیتا سی تے ایہہ چُپ چپیتا سی یاں گَل بات ہوئی سی؟
اوہنے دھیان دُوجے پاسے کر لیا۔ مَیں پنجویں پوڑی تے آگیا تے ایہہ سوال کیتا”جے قول قرار ہوئے سن تے پھیر میرے نال کیہڑی مجبوری ہتھوں ویاہ کرا لیا سی؟”
بیوی نے میرے ولّوں قیدی ہرنی وانگوں ویکھیا۔ ہُن تائیں اوہدیاں اکھّاں وِچ دُکھاں دیاں ہنیریاں جُھل پئیاں سن۔ پر اوہدے بُلھاں تے چُپ دے جندرے سن۔ اسیں چوتھی پوڑی تے آگئے تے مَیں آکھیا۔
“جے مَیں تہانوں چَھڈ دیاں تے اوہ ہُن وی تہانوں قبول کر لوے گا؟”
مَیں ایسے طرح لاٹر والے ڈَبّے وِچوں پَرچیاں کڈھدا کڈھدا پہلی پوڑی تے آگیا۔ اوس ویلے تائیں ساڈے وِچکار بھلیاں مانساں دا اِک وعدہ ہو چُکیا سی، جیہڑا پپورا کرن لئی کُجھ دِناں پچھّو اوہنوں طلاق دے دِتی۔ تے اَج اوہ دو ویں جی سُکھیں وَسدے پئے نیں۔
نہ ویاہ ہونا مینوں کوئی انوکھی گَل جاپی تے نہ بیوی نُوں طلاق دے کے کوئی ہلُونا آیا۔ ایہہ دو ویں گلاّں اِنج ای سن جیویں ڈھگے دے وگدیاں وگدیاں تیلی نے دو گھان پائے ہوون، پر ایہدے توں پِچھّے جو کُجھ ہویا اے اوس میری جفر جال کے کیتی ہوئی کمائی نوں ڈاکٹراں دے ناں لا دِتّا۔ مینوں جیوندی جانے مار گھتیا۔ ایہو کجھ دَسن لئی مَیں تہاڈا اینا سِر کھاہدا اے۔
اِک دِن مینوں کسے نے سٹاف روم وِچ دسیا جے باہر مینوں کوئی بی بی اُڈ یکدی پئی اے۔ بی بی نے پہلوں میرا ناں تھیہہ پُچھ کے پَک کیتا، پئی مَیں ای آں تے پھیر سِدھا جیہا، رُکھا جیہا سوال جَڑ دِتا۔” تہانوں اِک کُڑی نسیم احمد علی یاد اے؟”
ایہہ ناں سُن کے میرے اندر چِمٹا جوڑی وجن لگ پیا۔ دِل کیتا کپڑے پاڑ دیاں بَھڑ تھو مار کے پُھمنیاں گھتاں تے مُڑ ایس سوال دا جواب دیاں۔ پَر ایم اے تے جوگ وِچ بڑیاں لمیاں واٹاں جے۔ جدوں ایم اے دے نال پروفیسری وی جُڑ جاوے تے جوگ ہور دُرا ڈا ہو جاندا اے۔ جوگ تے مَیں کیہ لینا سی پر اوہنوں، کوئی جواب وی تاں ای دیندا جے اندروں چمٹا جوڑی کھلو جاندا۔ اوس بی بی نے جواب اُڈیکیاں بَنا میرے چمٹے جوڑی نال آپنی وَین پاندی سَرنگی رَلا دِتی۔ آکھیو سُو: “نسیم میری بَھین سی۔ اوہ اگلے دیہاڑے ٹی بی نال مَر گئی اے۔ مَرن توں پہلوں اوہنے مینوں ایہہ ڈائری دِتی سی پئی تہانوں پُچا دیاں ………ایہہ لُو……پھڑو ناں۔”
چو کھے چِر پچھوں میرے دوویں ہتھ اگے ودھے۔ اوہنے ڈائری میری ہتھاں تے اِنج ٹکائی جیویں اوہ نسیم دی لوتھ ہووے۔ اوہو نسیم جیہڑی اَج توں کجھ ورہے پہلوں آپنے پیریں ٹُر دی ستاں پوڑیاں توں میرے کولوں وَکھ ہوئی سی۔ ڈائری پھڑن لگیاں ساڈیاں اَکھاں رلیاں سن۔ ایہہ اکھّاں اجے تائیں میرے ساہمنیوں نہیں ہٹیاں۔ جنی واری مینوں ایہہ اکھّاں یاد آوندیاں نیں، اونی واری مینوں اوہناں فلم ڈائریکڑاں کولوں نفرت ہُندی جاندی اے جیہڑے ایہو جیہے ویلے کہانیاں پاندیاں اکھیاں چَڈ کے کرداراں دے مونہہ وِچ مکالمے پا دیندے نیں۔
ایہہ ڈائری لوتھ اے۔ بھاویں کِنّے پیارے مَر جاون، جدوں لوتھ دبی جائے تے اوہ چیتیوں لتھن لگ پیندے نیں، پر ایہہ اوہ لوتھ اے جیہدے مَیں سرہانیوں وی نہیں ہِل سکداتے ایہنوں دَب وی نہیں سکدا۔ ایہدے وچ اوس دِن توں لَے کے جدوں اسیں اِک دُوجے نوں چنگے لگے ساں، مَرن تیک وی واپری لِکھی اے۔ وِچ میرے ویاہ دا وی ذِکر اے۔ اوہدے توں پِچھے ای اوہنوں ٹی بی لگدی اے۔ طلاق والی خبر اوہدے تائیں اَپڑی نہیں جاپدی، نہیں تے خورے اوہ نہای مَردی۔ اِک صفحہ تُسیں وی سُن لوو۔ ایہدے تے اوہو تریخ اے جِدن اسیں اخیرلی واری پوڑیاں وِچ ملے ساں۔
“…..”اَج کالج وِچ اخیرلا وہاڑا۔ اَج ساریاں حرصاں ٹُٹ گئیاں نیں۔ اِک واری تھوڑا جیہا چانن لگا سی۔ میں لائبریری وِچوں نِکل کے تھلّے آوندی پئی ساں تے اوہ مگروں نَسدا آیا۔ اوہنوں آوندیاں ویکھ کے اِک واری تے میرے دِل نے آکھیا، لَے نی نسیم! تیرے بھاگ جاگ پئے نی۔ پر اوہ میرے کول آ کے وی بُت بنیا رہیا۔ کوئی گَل ای نہین سُو کیتی۔ مَیں اندروں موئی پئی ساں۔ اوہنوں ویکھ کے اَگے وانگوں ہَس وی نہ سکی….اَج میں ہا سا کِتھّوں لیاوندی؟ اَج ایہہ کہانی جیہڑے حال وِچ مُکی اے، اوہنوں میں لیکھاں دا لکھیا جان کے جھولی پالیا اے۔ پر میری اِک حسرت دِل وِچ ای رہ گئی اے۔ ایہہِ جانن دی حسرت پئی اوہ میرے بارے کِنّج سوچدا اے؟ اوہدیاں اکھیاں تے اِقراراں نال بھریاں رہندیاں سَن، پر اکھیاں نال گلاّں کرن دی اک حد ہُندی اے۔ اوہدے توں اگے زبان دا آسرا لوڑی دا اے، پر زبان دا آسرا اوہنے اَج تائیں مینوں نہیں دتا….اچھّا اوہ جتھّے وی رہوے خوش رہوے۔”