الٹی کہانی ۔۔۔ رفیق عزیز
الٹی کہانی
رفیق عزیز
“اچھا یار میں ہُن چلدا آں۔”میں اوہنوں آکھیا۔
“’او،بہ جا حالی۔۔۔۔۔ اجے ہنے ای تے آیاایں۔” گمو میرے ول تکدیاں اکھاں جھمکدیاں آکھیا۔
میں کاؤنٹر تھلے پئیاں چیجاں تے اک پاسے پئے اپنے بیگ نوں تکدا آں۔ اوہدے نال دل ورگیاں ڈھمکنے والیاں ربڑاں پئیاں نیں ۔
“ایویں دی تے ابو جی اک واری مٹھّیائی لے کے آئے سن” میں سوچدا آں۔
“یار ایہ تن رُپئیاں دیاں چینگماں دے دے۔‘‘ اک منڈا جہڑدساں بارھاں سالاں دا اے تے کھاندے پیندے گھر دا لگدا اے تے اوہدے نال کنک ونے رنگ دا اک منڈاہور وی اے۔۔۔۔۔۔پنجاں دا نوٹ کڈھ کے گمونوں پھڑاندیاں آکھدا اے۔
گمو چیونگماں پھڑان مگروں اوہنوں دو رُپئیے باقی دیندا اے۔”ایہ لے”
“’نہیں ایہدیاں سانوں ہوا گولیاں دے دے۔ “منڈا گمونوں ہتھ گھما کے آکھدا اے تے گمو صرف اک واری اوہدے ول ویکھدا اے۔
“’امیراں دے بال تے کھلے کھلے ای دساںویہاں دیاں چیجاں کھاجاندے نیں۔” میں سوچدا آں ۔۔۔۔۔نال ای مینوں اپنا بچپن یاد آجاندا اے۔۔۔۔۔۔موسم ٹھنڈا ٹھار اے۔۔۔۔۔۔۔سکولوں لیٹ ہون توں مینو ں مار پیندی اے۔۔۔۔۔۔۔تے سوٹے وجن نال ساڑ انج پیندا اے جویں بھجی دال کھان مگروں پاخانا کرن ویلے پاخانے والی تھاں تے ساڑ پیندا اے۔۔۔۔۔۔۔کدی کدی مینوں وردی توں وی مار پیندی اے۔۔۔۔۔میرے کپڑیاں تے سوئی نال بھرے موٹے موٹے تروپے بلکل نظریں آرہے نیں۔
ہن ادھی چھٹی دا ٹائم اے۔۔۔۔۔۔۔۔سارے منڈے کجھ گراؤنڈ وچ فٹ بال کھیڈ رہے نیں تے کجھ کرکٹ۔۔۔۔۔۔ بابے نُگدی دی ریڑھی آل دوالے چنگا بھلا رش اے۔ منڈے روغنی نان تے سموسے کھا رہے نیں۔۔۔۔۔۔۔میرا وی جی کردا اے کھاواں۔۔۔۔۔۔پر میری بوجھی وچ تاں کجھ وی نہیں۔۔۔۔۔۔سوائے کتری ہوئی پرالی دے ککھاں توں۔۔۔۔۔۔۔میں بابے نگدی ول ویکھدا آں۔۔۔۔۔۔۔تے منڈیاں نوں چسکے لالاکے کھاندیاں۔۔۔۔۔۔۔
“بابا ادھار کریں گا۔۔۔۔۔۔؟” میں بابے نوں جدوں رہ نہیں آندی تے پچھدا آں۔
“اوہ پیسے تے دے دویں گاناں۔۔۔۔۔۔؟”بابا اپنے سلوکے وی بوجھی وچ رُپئیے پاندیاں مینوں پچھدا اے۔
’’آہوچاچا۔۔۔۔۔۔!” میں آکھدا آں تے سموسے تے روغنی نان لے کے کھاندا آں۔ بڑے سوادی نیں۔ جی کردا اے اج رج کے کھالواں پتا نہیں فیر کدوں نصیب ہون۔۔۔۔۔۔؟
ادھی چھٹی بند ہوجاندی اے۔ اسیں سارے کلاساں ول ٹرپیندے آں۔ سیال دی ٹھنڈی ٹھنڈی ہوا چل رہی اے۔ چاچا دال ویچن والا اپنا گتھلا موڈھے تے لمکائی دال ویچ رہیا اے۔۔۔۔۔۔۔منڈے دال لے کے کھاندے نیں۔ میرا وی جی کردا اے۔۔۔۔۔۔پر دوجے منڈیاں دے تھلے ڈِگی ہوئی دال پھڑ کے میں منہ وچ پالیندا آں۔۔۔۔۔۔” ایہ اتے بڑی سوادی اے بئی۔۔۔”
ہن سارے ماسٹراک کمرے وچ بہ کے روٹی کھارہے نیں۔ میں اک باری نال لگ کے اوہناں نوں گوشت نال روٹی کھاندیاں ویکھدا آں نالے اوہناں دی گپ شپ وی سندا آں۔ مینوں انج لگدا اے جویں میں وی اوہناں وچ شامل آں۔۔۔۔۔۔۔۔پر بلا کی چوکیدار مینوں جھاڑ پاکے اوتھوں بھجا دیندا اے۔۔۔۔۔۔۔مینوں بڑا غصا آندا اے۔۔۔۔۔۔۔
ماسٹر صاحب کول جتھے اسیں ٹیوشن پڑھدے آں اک کڑی میرے پھٹے ہوئے پیراں وچوں لہو نکلدیاں ویکھ کے آکھدی اے۔۔۔۔۔’’آہائے وے !تیرے تاں پیر پَھٹ گئے نیں؟۔۔۔۔۔۔”ایہناں تے ویسلین مَلیں یاں دیسی گھیو۔۔۔۔۔۔ٹھیک ہوجان گے۔۔۔۔۔۔‘‘
مینوں نیتو کڑی چنگی لگدی اے۔۔۔۔۔۔پر نہ اوہنے کدی میرے نال گل کیتی اے تے نہ میں کدی۔۔۔۔۔اسیں ایتھے پئیاں صَفاں تے بھجے چاول اودوں چبدے آں جدوں دوپہراں ویلے گھروں روٹی کھان نوں نہیں لبھدی۔
“اوہ کتھے گواچ گیاایں۔۔۔۔۔؟” یکدم گمو مینوں جھنجھوڑدا اے۔ میں دور جاندیاں اوہناں منڈیاں نوں ویکھدا آں۔۔۔۔۔۔۔نال ای مینوں واپڈا دا اوہ ملازم چیتے آجاندا اے جہنے اجے کل ای میرے کولوں بجلی میٹر دی منظوری دے فارم تے مہراں لان دے ناجائز پنج سو رُپئیے لے سن۔
گمو مینوں اک واری فیر پچھدا اے ” یار کیہ گل اے۔۔۔۔؟ ” پر میں چُپ رہنا چاہنداں۔۔۔۔۔۔میرا جی کردا اے ایہدا کاؤنٹر بھن دیواں۔۔۔۔۔ہر شے تہس نہس کر دواں۔۔۔۔اپنا گلیواں پھاڑ لواں۔۔۔۔۔۔۔تے اُچی اُچی گالھاں کڈھاں ۔
اوہ فیر مینوں پچھدا اے۔۔۔۔۔۔ یکدم میں اوہدے کاؤنٹر دا گتا ایس زور نال تھلے ماردا آں کہ جے اوہ انجے ای کسے دی دَھون تے ماراں تے لازمی گل اے دوجے بندے دا منکا ٹُٹ کے تھلے جاپوے۔ اوہ صرف میرے ول ویکھدا اے۔۔۔۔۔۔۔۔میرا اندر منہ نوں آندا محسوس ہوندا اے۔۔۔۔۔۔اَتے اُلٹی جہی آندی جاپدی اے۔۔۔۔۔۔۔۔ پر میں بھریاں اکھاں نال اوہدی دُکان توں باہر نکل جانا واں۔