آو نی سہیلیو ۔۔۔ راشد جاوید احمد
آو نی سہیلیو
راشد جاوید احمد
” آو نی سہیلیو، کپاہ چگن چلئے –” اوہنے اپنے رنگی دوجی گھوڑی نوں آکھیا
” اگوں آیا گدڑ، پچھاں مڑ چلیئے” ۔۔ دوجی نے دور کدھرے چٹا جیہا دھبہ ویکھ کے آکھیا
” توں گدڑاں کولون ڈرنی ایں ؟ “
” آہو، شیراں نالون چوکھے خطرناک ہوندے نیں۔”
” کوئی گل نہیں، مینوں اوہناں دی ڈاہڈی پچھان اے”
” پچھان وی لیں گی تے کیہہ کر لیں گی ۔۔۔۔ نالے ۔۔۔۔”
” سانہوں وی کھڈاو نہیں تے کھیڈ مچاو۔۔۔۔” دوروں دسن والے چٹے دھبے نیں نیڑے آ کے آکھیا۔
” توں ساڈے نال نہیں کھیڈ سکدا ۔ ، کیوں جے توں ساڈے وچوں نہیں۔”
” پر ایہدے نال کیہہ فرق پیندا اے ؟ “
” بہت کجھ ۔۔۔۔ سانہوں پتہ اے تسی سارے گدڑاں دے ساتھی تے ساڈے ویری او”
“چنگا فیر، میں تہانوں کپاہ نہیں چگن دینی ۔۔۔ ویری تے ویری ای سہی”
” چل چل ایتھوں، کدھرے کھنا نہ کھلا بویں۔ “
چٹا دھبہ اک وار دور ہٹ گیا پر جھٹ کو مگروں فیر دوڑدا آیا
” چلو وائی مالک بلاندا جے، بڑا چر ویہلیاں کھا لیاں جے”
” اجے تے اساں رج کے گھاہ وی نہیں ویکھیا :
” چلو چلو۔ گلاں تے انج کردیاں او جیویں ۔۔۔۔”
” اچھا۔ اپنی قسمت وچ بگھی اگے جپنا ای لکھیا اے۔ ایہہ زمانہ وی اونا سی کہ گدڑاں نے بگھیاں اچ بہیٹھنا سی “
” رِنج نہ ہو “
” پر گل سن۔ ایہہ چٹا دھبہ وی ساڈے وانگوں اک کاما اے پر ایہدی واری کدی نہیں آئی ۔۔۔ ایہہ کوئی ساڈا مالک تے نہیں”
” ایہہ ساڈے مالک دا ۔۔۔۔”
” ہن وقت ضائع نہ کرو “
” آہو اج فیر تیرے مالک دا نشہ اکھڑیا ہونا اے ۔۔۔”
” مالک تے ہوئے گا تہاڈا، میرا تے یار اے “
” پہلاں تیرا وی مالک ای سی ۔”
” بوہتیاں گلاں نہ کرو تے پیر پٹ دیاں جاو”
” مینوں بھک لگی اے ” دور اک نکر وچوں آواز آئی
اوہ کھلو گئی۔ سپڑ سپڑ۔ وچھیرے نیں اوہدے تھناں تے مونہہ ماریا۔
شڑاپ، شڑاپ ۔۔۔۔ مالک دے یار نیں اپنا فرض پورا کیتا۔ لہو دی اک لکیر نے وچھیرے دا مونہہ بھیوں دتا
” ماں ۔۔۔ ایہہ کیہہ ؟ “
شڑاپ۔ شڑاپ
وچھیرے دے سوال دی سول ماں دے سنگھ وچ دور تک کھب گئی۔ اوہنے اپنی زخمی جیب نال وچھیرے دی کنڈ چٹی تے ۔۔۔ دونویں مشکی گھوڑیان بگھی اگے جَپ گیاں تے چٹا دھبہ گارڈ دا فرض ادا کرن خاطر پچھے لگ گیا۔
” نی۔ توں تے آکھدی سیں، اج توں بعد بگھی وچ نہیں جپنا پے گا” اک نے دوجی نال کھسر پھسر کیتی۔
” آہو ۔ میں ٹھیک آکھیا سی۔ ۔۔ ویلا آن والا اے “
” پر ایہہ کسراں ہووے گا۔ تینوں پتہ اے مالک دا یار ۔۔۔”
” فکر نہ کر، جدوں بگھی اوس لال پتھر کول پہنچے گی تے میرے جثے نال اپنا جثہ جوڑ لیئں”
” اوہ لال پتھر۔ اوہ تے بڑی دور اے “
: نہیں ۔ نیڑے ای اے”
پتھر دے کول جا کے بگھی اک واری بڑے زور نال اچھلی تے دوہاں مشکی گھوڑیاں نے اپنے جثے اک دوجے نال جوڑے۔ اوہناں نے اپنے گلیاں وچوں عجیب طرحاں دیاں آوازاں کڈھیاں۔ چواں پاسیوں مشکی رنگ دے گھوڑے نسدے ہوئے آئے تے گاون لگ پئے
” آو نی سہیلیو کپاہ چگن چلئے”
چٹا دھبہ تے واگاں پھڑن والے دونویں ہتھ گھوڑیاں دیاں کُھریاں ہیٹھ دبے گئے۔