ویلے توں اگے لنگھن دی سزا ۔۔۔ احمد داود
ویلے توں اگے لنگھن دی سزا
احمد داود
ایہہ قصّہ اوس شہزادے دا اے جیہڑا ہرن دی تلاش وچ آپنے ویلے توں اگے لنگھ آیا سی ۔ اوہدے بیلی اوہنوں ڈکدے رہے پر نیلے داغاں والے ہرن دی خشبو اوہنوں آپنے پچھے لا کے اوتھے لے آئی جتھے اوہدی مملکت تے ویلے دی حد مک گئی سی ۔ اوہدے بیلی تے سپاہی اوس توں پچھے رہ گئے۔ وقت دے جنگل وچ اوہناں دے گھوڑیاں دیاں ٹاپاں گم ہو گئیاں۔
شہزادے دی مُشکی گھوڑی ویلے دی کندھ ٹپ کے ہرن دا پچھا کر دی اک اجیہے شہر وچ آ گئی سی جتھے اک نواں زمانہ لوکاں دیاں رگاں وچ لہو بن کے دوڑ رہیا سی ۔ شہزادہ جدوں شہر دے نیڑے پہنچیا تے اک بورڈ اتے اوہدی نظر پئی ، جیہدے تے لکھیا سی : “جنگل جانوراں دا شکار کرنا منع اے “۔ اوہنے ہرن نُوں آپنے ساہمنے شہر دے باہر پھیلے ہوئے بُوٹیاں وچ غائب ہُندیاں ویکھیا ایس توں پہلاں کہ اوہ گھوڑی دی واگ موڑ دا ۔ سنتریاں نے اوہدا راہ ڈک لیا تے کاٹھی توں لاہ کے پُچھ پڑتال شروع کر دتی شہزادہ آپنے ویلے وچ جی رہیا سی۔ گزرے زمانیاں دا لہو اوہدے جُثے وچ شُوک رہیا سی ، پر سنتریاں اگے اوہدا وَّس نہ چلیا۔ اوہناں کول ہتھیار وی نویں سن تے گلاں دی نویکلیاں ۔ شہزادے آپنا اتا پتا تے مملکت دا جغرافیہ دس کے اوہناں نُوں ڈراون دی کوشش کیتی ، پر اوہ اوہدیاں گلاں تے ہسدے رہے تے نالے اوہناں ایہہ الزام لایاکہ اوہ چور اے تے عجائب گھر وچوں تیر کمان تے تاریخی کپڑے چھُپا کے جنگلی جانوراں داشکار کر رہیا اے شہزادے نے سنتریاں دیاں گلاں سُن کے سر نوں سجے کھبے چھنڈیا، پریشان ہو کے متھے تے وٹ پائے پر سنتریاں نے اوہنوںبانہوں پھڑ کے اگے لا لیا تے اک تنبو وچ لے گئے ، جتھے اوہناں دا افسر بیٹھا سی ۔ شہزادے نے اوہنوں ویکھ کے فیر اپنی بادشاہت دا حوالہ دتا تے شناخت کرائی ۔ افسر اوہدی گل سن کے مسکرایا تے سگرٹ دا دھوں اوہدے ول چھڈ کے بولیا : “سارے آپنے آپ نوں شہزادہ ای آکھدے نیں ۔”شہزادے نے متھے تے وٹ پاکے غصّے نال آکھیا :”تہانوں ایس گستاخی دی سزا ملے گی۔ “
“مونہہ زور لگدا اے ۔ ہونہہ “افسر نے نواں سگرٹ لا کے سنتری نوں آکھیا۔
سنتری نے شہزادے ول سڑیاں نظراں نال تکیا تے بولیا “سدھا ہو جاوے گا ۔”
شہزادہ ایہناں دے سلوک تے آپنی بے بسی اُتے کھول رہیاسی۔ اوہنے بولن لئی ہوٹھ کوھلے تے اک سنتری نے اوہدی گل کٹ دتی :” جناب ایہہ ہرن دا پچھا کر رہیا سی۔ ساڈے روکن تے رکن دی بجائے لڑن لگ پیا ۔ “
“تُوں جھوٹھ بول رہیا ایں”شہزادے نے آکٹر کے آکھیا تے کمر بند نال بدھا خنجر باہر کڈھ لیا۔
سنتریاں جھٹ اوہنوں پھڑ کے خنجر کھوہ لیا تے افسر دی میز اُتے رکھ دتا۔
“جناب ایہہ خنجر وی چوری دا اے۔ “
خنجر دا دستہ جیہدے وچ ہیرے جڑے سن ، چمک رہیا سی تے اوس دی نوکیلی تیز دھار لشک رہی سی۔
“سنتری نے اوہدی بانہہ مروڑ کے لک نال لا دتی تے آکھیا: “جناب ایہہ اوہی خنجر اے جیہڑا پچھلے سال عجائب گھر وچوں چوری ہویا سی۔ “
افسر نے خنجر ہتھ وچ پھڑ کے انگل اوہدی دھار اُتے پھیری تے پُچھیا : ایہہ تُوں کیہ ڈراما رچایا ہو با اے ؟
شہزادے نے دند کچیچ کے اوہدے ول تکیا تے چیک کے آکھیا “میں شہزادہ آں ۔ آپنے بیلیاں توں وچھڑ کے ایدھر آ گیاں۔
“شہزادہ……اَج کل ہر کوئی شہزادہ اے تینوں پتانہیں ۔ ہرناں دی نسل مُک رہی اے۔ اوہناں دا شکار منع اے ۔”
“میرے بابا نوں پتا لگ گیا تے اوہ تہاڈے شہر دی اٹ نال اٹ وّجا دیوے گا۔ “
“کیہڑا بابا تے تے کیہڑا شہر ؟ کیہ ناں اے تیرے بابا دا ؟”
“اک واری دس تے دتا اے۔ “:
“اک واری ہور دسن نال تیری بادشاہی نہیں گھٹے گی۔ “
شہزادے نے جواب وچ آپنے پیو بارے دسیا ، جیہڑا پرانے ویلیاں دا بادشاہ سی تے نال ای آپنی چھاتی فخر نال چوڑی کر کے لما ساہ بھریا ۔
سنتری تے افسر اک دوجے ول انج ویکھ رہے سن ، جیویں اوہ کسے پرانے زمانے وچ رہ رہے ہون تھوڑی دیر تک شہزادے دے مونہہ ول تکن توں بعد اوہناں اک دوجے نوں کجھ اشارے کیتے ۔ شہزادے نوں ایہناں اشاریاں وچ آپنی ہتک محسوس ہوئی۔ اوہنے اگے ودھ کے میز توں خنجر چکیا ۔ گذرے ویلیاں دا لہو اوہدے کیتا تے نال کھلوتے سنتریاں اوہنوں پھڑ کے زمین تے اُلٹا لٹا دتا۔ شہزادے دے مونہہ وچوں غصّے نال جھگ نکل رہی سی تے اوہدیاں اکھاں اتھروّواں نال گلیاں ہوگئیاں سن۔
“تسیں مینوں تنگ کر رہے او۔ ایہدی سزا تہانوں ضرور ملے گی۔ ” ” سزا تے بچو تینوں ملے گی۔ عجائب گھر وچوں پُرانا لباس ، تیر کمان تے خنجر چھُپان دی تے نالے ہرن دے شکار دی ۔ توں کئی جُرم کیتے نیں۔ “
ـ “ہتھیار میرے آپنے نین تے گھوڑی دربار دی اے۔”
ـــ”کیہڑا دربار تے کیہڑی گھوڑی ؟ تھوڑی دیر صبر کر ۔ پُلس آپے سبھ کچھُ پُچھ لَوے گی۔”
شہزادے نے بے بسی نال اوہناں ول ویکھیا ، ہوٹھاں ، اُتے زبان پھیری تے آکھیا:”تسیں مینوں تنگ کر رہے اور میں پہلے ای آپنے ساتھیاں توں وچھڑ گیا آں ۔ اوہ مینوں لبھ رہے ہون گے ۔ اک تے تُسیں میرے ہتھوں ہرن کڈھ دتا، اُتوں فضول گلاں کر کے تنگ کر رہے او۔ “
“تینوں پتا نہیں ہرن دا شکار منع اے۔”
“میرے واسطے منع نہیں۔”
“کیوں ؟ تُوں کوئی اسمانوں آیا ایں؟”
“ہاں۔ میں شہزادہ آن۔”
ـشہزادہ ۔ ہونہہ ۔ نالے چور نالے چتر۔ تینوں پتا نہیں ایہہ ہرن چڑیا گھر دی ملکیّت اے۔”
” مینوں تہاڈیاں گلاں دی سمجھ نہیں آ رہی ۔ “
ـ”سانوں تیری بکواس سمجھ نہیں آ رہی ۔”
“مینوں جان دیو۔”
ـ”جان کس طرح دئیے ۔ تیرے کولوں چوری دا مال نکلیا لے۔”
“چوری دا مال ؟ کیہ کہہ رہے ہو ؟ “شہزادے وٹ کھا کے آکھیا۔ “صاحب جی”اک سنتری وچ بول پیا۔”ایہدا دماغی ملاحظہ کرانا پئے گا۔”
افسر نے سنتری دی گل سُن کے فون چُکیا تے دُوجے پاسے کسے نال اوپری زبان وچ کجھُ گل کیتی۔ جنی دیر اوہ گلاں کردا رہیا، شہزادہ آپنے دماغ تے زور پاکے ایتھے تک پہنچن دی وارتا یا دکردا رہیا ۔ پر اوہنوں کجھُ وی یاد نہ آیا سوائے ایس توں کہ اوہ آپنے بیلیاں نال جنگل وچ شکار لئی پھر رہیا سی۔ ڈیگر ویلے تک اوہناں خرگوش ، بارہ سنگھے، ہرن تے جنگلی بکریاں دے ڈھیر لا دتے سن۔ واپس مُڑن ویلے شہزادے کا اک نیلے چٹا خاں والا ہرن ویکھیا ۔ اوہنے تیر کمان وچ اڑا کے نشانہ بدھا ۔ پر اوہ نیلے چٹا خاں والا ہرن اوہدے دل وچ کھبھ گیا سی۔ اوہدے سنگی ساتھی اوہنوں آوازاں دیندے رہ گئے ، پر ہرن دی خشبو اوہنوں آپنے ول کھچ رہی سی۔ ویکھدے ای ویکھدے اوہ اپنے سنگی ساتھیاں دیاں آوازاں تے ویلے دی حد توں اگے نکل آیا۔ ہرن اوہدے ساہمنے نٹھدا جا رہیا سی ۔ اوہدا رُخ لہندے پاسے سی، جدھر سورج ہولے ہولے سیندوری رنگ کھلار رہیا سی۔ شام دے اوس ویلے وچ کئی رنگ گھل گئے سن۔ پکھیرو آپنے آبلنیاں نُوں مڑ رہے سن۔ جنگل وچ بولن والے گدڑ رجّے شیر دی بھبک سن کے چُپ ہو گئے سن۔ شہزادہ جس راہ تے جا رہیا سی اوہدی اخیرلی حد دا اوہنوں وی پتا نہیں سی۔ اوہنے آہمنے ساہمنے ہرن نوں سورج دے نال نال سفر کر دیاں ویکھیا ۔ فیر کئی زمانے لنگھ گئے پر اجے ہرن دا سفر نہ مُکیا ۔ نیلے چٹا خاں والا ہرن اوہدے ساہمنے نٹھ رہیا سی۔ جنگل ، میدان تے دریا لنگھ کے اوہ اک اوپرے شہر وچ آ گیا۔ ہرن نے مڑ کے شہزادے ول ویکھیا ۔ اوہنوں انج لگیا جیویں ہرن اوہنوں چھیڑ رہیا اے ، اوہدی شکست تے ہس رہیا اے۔ شہزادے نے غصّے تے جوش نال کمان وچ تیر پھسا کے نشانہ بدھا۔ پر اینے وچ سنتری آ گئے تے اوہنوں گھوڑی توں تھلے لاہ کے اوہناں پچھ پرتیت شروع کردتی ۔ ہن اوہ افسر تے سنتریاں ساہمنے کھلوتا آپنی کہانی سنا رہیا سی۔ پر اوہدیاں گلاں تے کوئی وی یقین نہیں سی کر رہیا۔
سنتری تے افسر پُلس دے آن دا انتظار کر رہے سن۔ نال ای اک ڈاکٹر وی آ رہیا سی جیہڑا شہزادے دا دماغ ملاحظہ کرے گا۔ اوس توں بعد کیہ ہووے گا ؟ پتا نہیں کیہ ہویا ؟ کوئی نہیں جاندا۔
عجائب گھر وچ جس گائیڈ نے مینوں ایہہ کہانی سنائی اے، ایتھے تک آ کے اوہ چپ کر گیا ۔ اگے بولن دی اوہنوں اجازت نہیں سی۔ میں کئی وار اوہنوں پُچھیا پر اوہ کجھُ نہ بولیا ۔ عجائب گھر وچ شہزادے دا تیر کمان ، خنجر تے لباس وکھرے وکھرے شوکیساں وچ محفوظ پئے سن۔ اک پاسے اوہدی اوہ گھوڑی حنوط کر کے کھڑی کر دتی گئی سی جیہدے اُتے سوار ہو کے اوہ ہرن دے شکار دے نشے وچ ویلے دی کندھ ٹپ آیا سی ۔ جس گائیڈ نے مینوں ایہہ کہانی سنائی اے اوہ اک پاسے چپ چاپ کھلوتا سی۔ عجائب گھر دے بند ہون دا ویلا ہو گیا سی۔ واپس ، مڑن توں پہلاں میں اک واری فیر اوہدے کول گیا تے پُچھیا :”فیر کیہ ہویا ؟ کہانی ایتھے مک گئی یاں کوئی ہور گل وی ہے ؟”گائیڈ نے میر گل دا جواب نہ دتا ۔ پر اک پاسے وڈے جیہے شوکیس وچ اک بندہ جیہڑا حنو ط کیتا ہویا لیئیا سی، بولیا: تساں لوکاں نوں ساری گل کھول کے دسنی پیندی اے، ایہنے ایہہ کہانی تہانوں ایس کر کے سنائی اے جے میرے سنگی ساتھی تہانوں مل جان تے اوہناں نوں دس دینا کہ میں ایتھے حنوط آں ۔ مینوں آ کے لے جان ۔ مینوں آپنا وقت تے آپنے لوک بہت یاد آ رہے نیں۔”شوکیس دے اندر حنوط کیتا ہویا بندہ اینی گل کر کے روپیا۔ گائیڈ میرے کولوں پہلاں ای باہر نکل کے پتا نہیں کتھے غائب ہو گیا۔ چوکیدار عجائب گھر دے دروازے بند کر رہیا سی تے میں شوکیس وچ لیٹے شہزادے دیاں ہچکیاں سن رہیا ساں۔ باہر نکلن ویلے مینوں خیال آیا کہ بندہ آپنے ویلے تے آپنے لوکاں وچ جیوندا ہووے تے کنا سُکھی رہندا اے۔