میں وادھوں آں ۔۔۔ محمود احمد قاضی
میں وادھو آں
( محمود احمد قاضی )
اک سو اسی دن پہلوں دی گل اے میرا یاراں جیہا پیو جس نے مینوں حیاتی دے ڈنگ بڑنگ تے پُٹھ سِدھ دی پچھان دسی سی، ھسدا ھسوندا گپاں مار رہیا سی، اکو واری چپ کر گیا۔ بڑیاں واجاں ماریان۔اوہنے کوئی جواب نہ دتا۔اوہ لماں پیا رہیا۔ دو دن بعد چپ چپیتے ای ٹر گیا۔ حالانکہ سو ورھے دا ہو کے اوہنے اکھاں میٹیاں پر اوہ اپنی یاری اپنے نال ای لے گیا۔ سویرے ای آہنڈ گوانڈھ توں لوکی آ گئے۔ اوہ دو وجے راتیں بیتا سی پر اساں جان کے ای ایہہ خبر سویرے فجریں آسے پاسے دتی۔ بچے، بڈھے، جوان، تیویاں سبھ آئے۔ اوہ پاپولر ای بڑا سی۔ رشتے دار وی اپڑ پئے۔ جنازہ پڑھیا تے ٹر گئے، بریانی دی دیگ کھا کے۔ جیہڑے لیچڑ سن اوہ رہ پئے۔ تیجے تے دسویں توں بعد کرمو کرمی اوہ وی ٹر گئے سوائے اک بندے دے۔ حالانکہ ہن حقہ پان آلا کوئی نہیں سی۔ اوہ باہر جاندا، کسے دکان تے بہہ جاندا، حقے دی واری لاندا تے واپس آ جاندا۔ روٹی تے اوہ دو ویلے ای کھاندا سی ایس لئی اوہدا ایہہ کوئی بھار نہیں سی۔ انج وی اوہ ساد مرادی پکی چیز کھا لیندا سی۔نخرہ نہیں سی کردا۔ ہاں اک اوہدی عادت ایسی جے اوہ ہن وی ایس عمرے وی سویرے باہر بہن جاندا سی۔ پیلیاں ولے، تے ہتھ پانی فیر گھر آ کے کردا سی۔
چالیہویں توں بعد اوہ میرے پیو دا حقہ ہتھ وچ پھڑ کے تے اوہدے تیڑ دے کپڑے لیڑیان دی گنڈھ سر تے چا کے جان لگا تے اوہنے مینوں پنڈ اون لئی کہیا۔ میں نکی جئی ہان کر چھڈی۔ کافی چر تک مین نہیں گیا۔نہ جا سکیا۔ اک دو واری اوہ فیر آیا۔اوہنے کہیا ، یار اک وار پنڈ تے آ کے ویکھ۔ پنڈ ہن اوہ پنڈ نہیں رہیا۔ اوتھے بجی آ گئی اے۔ لوکاں دے گھر پکے بن گئے نیں۔ٹیلی فون لگ گئے نیں۔بلکہ بوہت سارے لوکاں ہتھ موبایئل فون وی نیں۔ پرچون دیاں دکاناں کھل گیئاں نیں۔ کنک پیسن والی چھوٹی جئی انگریزی چکی وی لگ گئی اے۔اے، اے تے اوہ اے۔ اک واری میرا دل وی پسیجیا پر فیر میں سوچیا ایہہ سارا کجھ تے ہو گیا، پر پنڈ کتھے اے۔ ہن ایہہ تھاں پنڈ تے نہیں جاپدی۔میں اوہدے نیڑے ہو کے پچھیا
کیا گلی چوں لنگدے ڈنگر اجے وی اوسے طرحاں پھوس کردے نیں۔
اوہنے سر ہلایا۔۔ ہاں
میں کہیا، تے گلی وچوں وگدی نالی اجے وی گلی دے درمیاں چوں لنگدی اے۔
اوس فیر سر ہلایا۔۔۔ ہاں
میں پرسن ہویا۔ سوچیا ٹھیک اے۔ پنڈ اجے وی پنڈ اے۔
میں لہار ترکھان دے بارے سوال کیتا۔
اوہ وی ہاں چ ملیا۔ پر جدوں میں جلاواں دی کھڈی بارے پچھیا تے کمیراں دے کھتیاں بارے پچھیاتے اوہ سوچن لگ پیا۔ میں اک وار فیر سوال کیتا تے اوہ بولیا، کھڈی تے ہن کوئی نہیں رہی۔تے روں پینجے آلا تے کمیار وی ایتھوں ٹر ٹرا گیا اے۔ ایہہ لوڑاں ہن لوک گولے تے آ کے پوریاں کردے نیں۔
تے پنڈ دا دھواں ؟
اوہ وی کوئی نہیں۔ہن ہر گھر دا اپنا اپنا چلہا اے۔ ماچس اے۔ انگیاری اے۔گوہے نیں تے انج وی ہن لوک حقہ چھڈ کے سگٹاں ول آ گئے نیں۔
میں مایوس ہویا۔ پنڈ تے فیر کدھرے پچھے رہ گیا سی۔ میں اوہدے آکھن دے باوجود پنڈ نہیں گیا۔ وساکھی آئی تے اوہ فیر آیا۔ اوہنے مینوں وساکھی دے میلے تے چلن دا کہیا۔ میں من گیا تے اوہدے نال ٹر گیا۔ میلہ کیہہ سی بس اک اجڑیا پجڑیا کھلار سی۔ کتلے، جلیب،بھنگ،ملنگ،پنگھوڑے، راگی، سانگی، پتلی تماشے آلے تے ہے سن پر چس نہیں سی آ رہی۔ سارا کجھ پھکا پھکا جیہا پیا لگدا سی۔ میں بے دلا جیہا ہو کے تے دو دن گزار کے جدوں اوتھوں ٹرن لگا تے ساہمنے اک بندہ آ گیا۔
سلام آکھناں جی۔ پچھیا کوں ؟ بولیا، میں جی، رحمت مسیح۔ پنڈ تے میں بڑے چر دا چھڈ چکیا وان بس میلہ ویکھن آ گیا واں۔ میں اوہدے کھیسے وچ پنجاں دا نوٹ پایا۔ اوہنے نہ شکریہ ادا کیتا نہ بولیا۔ میں پچھیا، رحمت۔ کیہہ توں میرے توں رنج ایں ؟ نہیں جی۔ میں تے اپنے آپ توں رنج آں۔اوہ کیوں ؟ بہتا چر پہلوں جدوں میں ایتھے ساں اودوں وی میری کوئی لوڑ نہیں سی۔ اودوں وی لوکی باہر پیلیاں اچ ای فارغ ہو لیندے سن تے ہن تے ہر اک نے گھر وچ ای اوہ کیہہ اوہنوں آکھدے نیں فلچھ لالیا اے۔ میری لوڑ اودوں وی اینی سی جے جد کوئی جنور، مج وغیرہ مر جاندی تے مینوں اوہدی چمڑی لاہن واسطے آکھیا جاندا سی۔ تے بس۔ ایستوں اڈ میری کوئی ڈیوٹی نہیں سی۔ اج کل میرا پتر پڑھ لکھ کے سینیٹری انسپکٹر بن گیا اے۔ شہر وچ اوہدے ٹوہر نیں ۔ میں وی اوتھے ای رہنا اوہدے نال۔جناب، میں اودوں وی پنڈ اچ اک وادھو شئے ساں تے شہر وچ وی ہتھل ہو کے رہ گیاں واں۔پتر کہندا اے، ابا توں کوئی کم نہیں کرنا۔ویہلا بہہ تے کھا۔او وی عجیب وقت سی، ایہہ وی عجیب وقت اے۔ نہ پنڈ چ میری کوئی تھاں بنی تے نہ ای ہن شہر چ میرا کوئی کم اے۔ میں تے سدا توں وادھو آں جی۔
Read more from Mahmood Ahmad Qazi
Read more Punjabi Stories