نروان ۔۔۔ محمود احمد قاضی
نروان
محمود احمد قاضی
چوک دے چہویں پاس ویکھ کے اوہنے ہتھ دے اشارے نال اک پاسے دی ٹریفک بند کر دتی۔ چوک دے سجے پاسیوں مُنڈے اک قطار وچ دوڑدے ہوئے آئے، قطار وچ کھلوتے تے سبھ توں اگلے منڈے نے آکھیا
” کالیاں اٹے کالے روڑ
مینہ وسا دے زور و زور “
بند گلی وچ اوہ بالاں وچ گھریا ہویا کھلوتا سی ۔ پینو اوہدے موڈھے نال لگی اچی واج نال ہسدی پئی سی۔
” وے توں وی آکھ ۔۔۔ کالیاں اٹاں کالے روڑ۔۔۔”
” نہ ۔۔۔ میں نہیوں کہنا ۔۔۔”
” کیوں ؟ “
” بس سینویں ای۔۔۔”
” چھڈ وے ۔۔۔ تینوں تے چج ای نہیں اوندا گل کرن دا ۔۔۔ لے ویکھ میں آکھنی آں۔۔۔”
منظور دوجے پاسے ویکھن لگ پیا۔ پینو نے جد زور زور ۔۔۔۔ زور زور کئی واری آکھیا تے اوہدے مومہہ تے اک موٹی کنی آ ڈگی ۔۔۔ اوہنے گلی بُلھ تے ہتھ پھیریا تے مینہ وسن لگ پیا۔ فیر ہر پاسے پانیو پانی ہو گیا۔ اوہنوں پینو دا ہاسا وی مینہہ دے قطریاں وانگوں گِلا تے ٹھنڈا جیہا لگا۔ اوہدے لُوں کنڈے کھلو گئے۔
” وے توں کنبنا پیا ایں ۔۔۔۔ چاچے موجے جئے بہادر دا پتر ہو کے اینا تھوڑ دلا کیوں ایں توں ۔۔۔ کُڑیاں توں ہولا تیرا پِتا اے۔ ۔۔۔ ایڈا شرماکل تے ڈراکل ، ساڈے نوکر فوجو دا پتر منیرا وی نہیں۔ “
مینہہ دے پانی دا چھٹا منظور دیاں اکھاں تے پیا تے اوہ پینو ول ادھیاں بند تے ادھیاں کھلیاں اکھاں نال ویکھن لگ پیا۔ اوہدی چپ نے پینو دے لباں تے فیر ہاسا لے آندا۔ ۔۔۔۔۔ منظور ایس ویلے پانی تے تردیاں کاغذاں دیاں بنیاں بیڑیان ول ویکھ رہیا سی۔
پوں ۔۔۔۔۔۔۔۔۔ پوں ۔۔۔۔۔۔۔۔ پوں
اوہنے چھیتی نال ہتھ دا اشارا دتا
کاراں، تانگیاں تے سایئکلاں والے کاہلی کاہلی لنگھن لگ پئے۔
قطار دا دوسرا منڈا بولیا
” کالیاں اٹان کالے ۔۔۔ “
اوہ بُڈھے پپل تھلے اجے آ کے کھلوتا ای سی جے اوہ آ گئی ۔ اوہنے سر تے رکھیا لسی دا گڈوا تے چنگیر تھلے رکھ دتی تے منظور ول ویکھن لگ پئی۔
” وے سپاہیا ۔۔۔ ایتھے کیہہ پیا کرنا ایں َ “
” کجھ وی نہیں ۔۔۔ ذرا چھانویں کھلون نوں دل کیتا سی ایس لئی۔۔۔”
پینو نے اپنی کنڈ تے پئے لمے تے بھارے وال اوہدے مونہہ تے ست کے آکھیا۔
” چھاں تھلے کھلونا ای تے میریاں والاں دی چھاں تھلے کھلو ۔۔۔۔ ایس بڈھے پپل دی چھاں تے اینی گوڑھی نہیں تے نہ ای ایس دی چھاں چ میرے والاں جیہی خشبو اے ۔۔۔ کیوں ؟ “
” پینو ۔۔۔ میں تینوں کئی واری آکھیا اے ۔۔۔ میرے نال ۔۔۔۔”
پینو نے اوہدے مونہہ تے ہتھ رکھ دتا ۔۔۔۔ ” اڑیا اگوں کجھ نہ آکھیں ۔۔۔”
” توں تے نری شدین ایں ۔ “
” ہائے ۔۔۔۔ بڑے چر پچھوں توں اج کم دی گل کیتی اے ۔۔۔ آہو وے میں شدین آں ۔۔۔۔۔۔ میرے جیہی کڑی نوں شدین ای ہونا چاہی دا اے۔ “
” پر بے حیا نہیں ہونا چاہی دا “
” وے بھیڑیا ۔۔۔ ایہہ کیہہ کہہ دتا ای ۔۔۔۔ جا ور بزدلا۔ توں تے میرے دل دا عرش ہلا دتا اے۔ مینوں تے تیرے تے بڑا مان سی ۔۔۔۔ بڑا مان سی ۔”
دوہاں دے سر تے کھلوتے پپل نے زور نال ہوکا لیا تے اوہدی شاخ تے بیٹھی گُھگی نے اپنے نَر ول ویکھ کے اپنے پر چھنڈے۔ شیفے جٹ دے کھوہ تے بیٹھے گادی نے کن تے ہتھ رکھ ہیک لائی
” چل چلیے چڑک دے میلے۔ “
پینو نے اگانہہ ٹردیاں ہویان مڑ کے منظور ول ویکھیا ۔۔۔ ہائے اوہ کیہڑا ویلا ہووے گا جدوں منظور کہے گا
چل چلیے ۔۔۔۔ چل چلیے ۔۔۔۔ چل چلیے
پوں ۔۔۔۔ پوں ۔۔۔ پوں
کالیاں اٹاں کالے روڑ
پوں ۔۔۔۔ پوں ۔۔۔۔ پوں
ہتھ دے اشارے نال اوہنے بند ٹریفک کھول دتی
قطار دا تئسرا منڈا بولیا
مینہہ وسا دے زور و زور
پینو نے اہنے بوہے اچ کھلو کے آکھیا
” وے میریا سپاہیا ۔۔۔ کنکاں پک گیاں نیں ۔۔۔ تیریاں میریاں سدھراں وانگوں اوہناں تے جوانی آ گئی آ ۔۔۔ ہن تے اپنے ابے نوں میری بے بے وال ویاہ دے دن لین لئی گھل دے ۔۔۔ نہیں تے ۔۔۔۔ “
” نہیں تے کیہہ ۔۔۔۔”
” نہیں تے ویلے دا پانی سر توں لنگھ جائے گا ۔ “
” لنگھن دے سر توں پانی ۔۔۔”
” پاگل منڈیا ۔۔۔ چھیتی کر ۔۔۔نہیں تے کدھرے ایس چنگے ویلے دی نیت ای نہ بدل جاوے ۔ “
” نیت بدل جاوے گی تے فیر کیہہ ہووے گا، “
” ہووے گا تیرا سر ۔۔۔” غصے نال پینو دا دُدھ رنگا چٹا پنڈا رت وانگوں سُوہا ہون لگ پیا ۔ اوہدے ساہ تکھے ہو گئے تے اوہ اپنے بوہے دی دہلیز وچ ای بیٹھ گئی۔ جیویں ڈاہڈی تھک گئی ہووے۔
پوں ۔۔۔۔ پوں ۔۔۔۔ پوں
مینہہ وسا دے زور و زور
پوں ۔۔۔۔ پوں ۔۔۔پوں
مینہہ وسا دے زور و زور
بند گلی چوں اک ڈولی نکلی۔ منظور نے اپنے گھر دے دروازے دی چگاٹھ نال ٹیک لا کے کسے نوں پچھیا، ” ایہہ کیدی ڈوی اے ۔۔۔”
” ایہہ پینو دی ڈولی اے ۔۔۔ نالدے پنڈ دا کشمیریاں دا منڈا اوہنوں ویاہ کے لے چلیا اے۔ “
” اوئے کیہہ آکھیا ای “
” اوئے کیہہ آکھیا ای۔ “
منظور نے ہن دونویں ہتھ ہتھ تھلے ٹکا لئے
پوں ۔۔۔۔ پوں ۔۔۔پوں
چہواں پاسیوں بے مہار ٹریفک لنگھن لگ پئی۔
قطار اچ کھلوتے تے آخری منڈے نے ” کالیاں اٹاں کالے روڑ” اپنی واج نال آکھنا چاہیا۔
پر فیر اوہ رک گیا۔
کیوں جے مینہہ بڑے زور نال ورھن لگ پیا سی۔