ہاکر ۔۔۔ مقصود ثاقب
ہاکر
مقصود ثاقب
اوہدیاں اکھاں وڈیاں وڈیاں تے چٹیاں ہو گئیاں سن تے نکّ کجھ چوکھا ای باہر نوں نکل آیا سی۔ منہ سر دے وال ڈھیر ودھے ہوون کرکے اوہنوں سنجھاننا کوئی سوکھی کار نہیں سی۔ پر پھیر وی میں اوہنوں سنجھان لیا۔ اوہ پہلاں بساں والے اڈے وچ اخبار ویچدا ہندا سی تے پھیر اوہنوں میں ریلوے سٹیشن ‘تے گڈیاں وچ سموسے-پکوڑے ویچدے نوں وی کجھ چر ویکھدا رہا ساں۔
اس ویلے اوہدی جہڑی گت بنی ہوئی سی، اوہنوں سمجھنا میرے وسوں باہر سی۔ اوہدے سریر اتے وستراں دی تھاں لڑپھاں لمکدیاں پئیاں سن تے اوہ سٹیشن دی باغیچی دے نال مرکری لاٹو دی لوء ہیٹھاں اوہناں کتیاں نوں پیا ویکھدا سی جہڑے اوہنوں بھوت پریت سمجھ کے اوہدے دوالے گھیرا بنھ کے پچھلے ادھے گھنٹے توں بھونکدے پئے سن۔ رات چوکھی ہو جان کرکے سٹیشن اصلوں ای سنّ مسان ہویا پیا سی۔ شورکوٹوں آؤن والی گڈی کوئی ڈھائی گھنٹے لیٹ سی۔ ایس کرکے باغیچی دے پرلے پاسے کوئی ٹانگا وی کھلوتا ہویا نہیں سی وکھائی دیندا۔
ہوٹل وچ وی میرے توں چھٹّ ہور کوئی گاہک نہیں سی۔ کجھ چر پہلاں بیٹھیاں ہوئیاں دو تنّ سواریاں گڈی لیٹ سن کے مسافرخانے وچ لکّ سدھا کرن ٹر گئیاں سن۔ ہوٹل ‘تے سارا دن کم کرکے ہٹے ہوئے کامے ہن بھٹھی کول کرسیاں کرکے اگّ پئے سیکدے سن تے نالے کدی-کدی باہر جھاتی مار کے ہسّ چھڈدے سن۔
میں عادتوں مجبور سارے بیلیاں دے ٹر جان مگروں باری اگے ‘کلا ای بیٹھا نالے چاہ پیا پیندا ساں تے نالے باہر اوہناں کتیاں دے گھیرے وچ کھلوتے ہوئے نوں ویکھدا پیا ساں۔ کتے اوہدے توں کجھ وتھّ رکھ کے اسماناں ول منہ چکّ-چکّ کے پئے بھونکدے سن۔ اوہناں دے بھونکن وچ ڈر تے وہم پاروں رون دی ‘واج چوکھی رلی ہوئی سی۔ اوہ پچھلے ادھے گھنٹے توں جتھے کھلوتا سی، اتھے دا اتھے ای کھلوتا اوہناں نوں اپنیاں چٹیاں چٹیاں اکھاں نال ویکھی جاندا سی۔ اوہدی تکنی تے اکو پینتڑے وچ کھلوتے توں ایس طرحاں صحیح ہندا سی جویں اوہ کتیاں نوں کیلن دا کوئی تپ کڈھدا ہویا آپ ای پتھر ہو گیا سی۔
میریاں اکھاں اگے اوہ پرانا ویلا آ گیا جدوں میں چھوٹا جیہا ہندا ساں تے میرے ابا جی مینوں تے میرے وڈے بھرا نوں سائیکل اتے بٹھا کے ہر روز لوڈھے ویلے بازار دودھ پیاؤن لے کے جاندے ہندے سن۔ مندر دے ہیٹھاں ادوں رکھے دودھ دہیں والے دی ہٹی ہندی سی تے اوہدے نال گھوڑیاں دا ساز بنان والے اک گنجے سر والے بڈھے دی دوکان ہندی سی جہنوں سارے لوک استاد آکھ کے سددے ہندے سن۔ ابا جی نے سانوں دوواں بھراواں نوں رکھے دودھ دہیں والے کول بٹھا کے آپ استاد کول جا کے بہہ جانا تے کنا چر نالے حقہ پیندیاں رہنا تے نالے گلاں کردیاں رہنا۔
استاد چونکڑی مار کے بیٹھا ہندا سی۔ موٹیاں-موٹیاں شیشیاں والی عینک اوہدے اچے سارے نکّ دی کرومبلی اتے ہندی تے اوہ اپنا چٹے والاں دی جھالر جہی والا گنجا سر نیوا کے کدی گھوڑیاں دے سینیبند سیؤندا پیا ہندا تے کدی جوترے گنڈھن دے آہرے رجھا رہندا۔ وچ-وچ اوہ ہتھ کھلہار کے حقے دا سوٹا کھچّ لیندا تے شیشیاں اتوں میرے ابا جی ول ویکھدا ہویا کوئی کتھا سنان لگّ پیندا۔
اوہدیاں گلاں اتے میں اپنے ابا جی دیاں اکھاں وچ کئی واری اتھرو ٹردے ہوئے ویکھے، جنہاں نوں اوہ جھٹّ اپنی لکّ دی چادر دے لڑ وچ سانبھ لیندے۔ اوہ کی گلاں کردے سن؟ بسّ ہندواں-سکھاں دیاں ای ہندیاں سن جنہاں نوں ہدوں پار گیاں مدتاں ہو گئیاں ہوئیاں سن۔
میں ساہمنے اڈے وچ کھلوتیاں بساں ول ویکھدا رہندا۔ ایہناں بساں دی ای تے اوہ پردکھنا کردا ہندا سی۔ اخباراں دا اک وڈا سارا تھبہ ہکّ نال لا کے ہتھ نال کجھ اخبار لہلہاندا منہ وچوں کجھ اچیؤچی کوکدا ہویا۔ میری نگاہ اوہدے اتے اڑ جاندی، اوہ اک بھیڑی جہی قمیض تے لیکاں والا لاچا جامہ پا کے ایس طرحاں پھردا جویں اوہدے وچ بجلی بھری ہووے۔ بساں دیاں باریاں اگوں ہتھ وچ پھڑے اخبار پھڑاندا، اوہ گواچ جاندا تے پھیر کسے دوجے پاسیوں جھٹّ کرکے نکل آؤندا۔ اوہدا ایہہ سارا انداز میرے من نوں بڑا سہاؤندا۔ میں اوہنوں ای نیجھ لا کے ویکھدا رہندا رکھے دی ہٹی دے اگے پئی کرسی اتے بہہ کے۔ جدوں گھر پرتن لئی میرا وڈا بھرا مینوں ہلون کے اٹھاندا تے مینوں اوہدے اتے بڑا ای روہ آؤندا۔ میں ابا جی دے نال سائیکل اتے بہہ کے اوہدے نال پورا راہ نہ بولدا۔ اوہدے ہلونے نال میری سمادھی جو ٹٹّ جاندی سی تے ادوں مگروں مینوں کجھ وی وکھالی نہیں سی دیندا۔ بس ہر شے قطرہ قطرہ ای جاپن لگّ پیندی سی۔
گھر وچ میں بوہڑ دے پتراں دا تھبہ بنا کے ہکّ نال لا لیندا تے پھیر ایویں ای کسے شے دوالے کاہلا-کاہلا پھردا ہویا وعظاں لاندا۔ ‘آ گیا… آ گیا۔’
میری ماں جدوں گھر پروہنے آئے ہندے، مینوں ایس طرحاں کھیڈدیاں ویکھ کے ہسّ پیندی۔ ‘کدھرے اخبار ویچن والے نوں ویکھ آیا اے۔ اوہدیاں نقلاں لاہندا رہندا اے۔’ جدوں پروہنے نہ آئے ہندے، میری ماں مینوں ایہہ کھیڈ کھیڈن توں موڑ دیندی۔ ‘نہ پتر، اسیں کوئی اخبار ویچن والے بننا اے؟ سکھی ساندی اساں تے پڑھ لکھ کے صاحبَ بننا اے صاحبَ۔’ مینوں لفظ صاحبَ توں بڑی ای چڑ آؤندی۔ میری ایڈی سوہنی کھیڈ نوں ہمیشہ ایہہ صاحبَ آ کے ای تے بھنگ کر جاندا سی۔
اوہ اخباراں دا تھبہ ویچ کے جدوں اڈے وچوں ٹر جاندا، مینوں سارا دہوں سنّ مسان جاپن لگّ پیندا۔ بساں دیاں باریاں وچ بیٹھے ہوئے مسافر فوٹواں جاپن لگّ پیندے۔ میری نظر اوہنوں مڑ کے کدھروں نکلدے نوں ویکھن لئی لوچدی رہندی پر اوہ مڑ کے اگلے دہاڑے ای وکھالی دیندا تے پھیر پورا دہوں جیوندا-جاگدا ہو جاندا۔
میں اپنے ابا جی تے وڈے بھرا نال اﷲ رکھے دودھ دہیں والے دی ہٹی ‘تے جا کے کنا چر ای ویکھدا رہا تے کنا چر ای گھر آلے بوہڑ دے پتراں نال اخبار ویچن والا بندا رہا۔ پھیر ایہہ سارا کجھ کدھرے پچھانہ دی پچھانہ ای رہِ گیا جویں گڈی وچ جاندیاں رکھ تے کھمبھے پل دی پل چونڈھی دھپھا لے کے ککلی پاؤندے، کولوں دور دراڈے نکل جاندے نے۔
کئی ورھے لنگھ جان مگروں میں کسے پروہنے نوں گڈی چڑھان سٹیشن ‘تے آیا تاں اک کالے جہے رنگ دے نکی-نکی داڑھی والے ہاکر نوں ویکھ کے مینوں اپنے کناں وچ ‘آ گیا…آ گیا’ دیاں واجاں دریا وچوں لنگھدی ترکھی ہوا دیاں شوکراں وانگوں پیندیاں صحیح ہوون لگّ پئیاں۔ اسے ویلے کسے ہور لامبھ نوں جان والی اک گڈی پلیٹ فارم ‘تے آؤندی پئی سی۔ میں اوہدے ہتھ وچ سموسیاں-پکوڑیاں دے کئی لفافے ویکھے۔ اوہ اپنی تھاؤں تیر وانگوں اڈیا تے گڈی وچوں لتھدے مسافراں دی بھیڑ وچ گواچ گیا۔ پھیر اوہ مینوں کنی واری ای سکھنے ہتھیں گولی وانگوں پرتدا تے سموسے پھڑ کے چڑھدے-لیہندے مسافراں وچ گواچدا نظر آؤندا رہا۔ چھیکڑلی وار جدوں اوہ لپھاپھے لین آیا، اس ویلے گارڈ نے سیٹی وجا کے جھنڈی ہلانی چھوہ لئی۔ انجن دا بھونپو وی ڈاکریا۔ اوہدے جواب وچ گڈی پلیٹ فارم توں گھسرن لگّ پئی پر اوہ نہ پرتیا۔ مینوں چنتا جہی لگّ گئی تے میں اپنے اگوں لنگھدے ہوئے ڈبیاں دیاں باریاں وچوں اوہنوں لبھدا رہا پر پنڈاں وانگوں لدے ہوئے لوکاں وچ مینوں اوہ نظر نہ آیا۔ گڈی دا چھیکڑلا ڈبہ وی میرے اگوں پھٹ کرکے لنگھ گیا۔ میں اپنے پروہنے نوں وی بھلّ کے اپنی تھاؤں اٹھ کھلوتا تے پلیٹ فارم دے کنڈھے ‘تے جا کے دھوں دے کالے بدل چھڈدے انجن دے مگر نسی جاندے ڈبیاں نوں ویکھن لگّ پیا۔ انجن وڈے سگنلاں دے کول اپڑ کے دوجی پٹڑی اتے پیا چڑھدا سی کہ اوہ مینوں نظر آیا، اک بوہے وچوں لمک کے اتردا تے پھیر گڈی دے نال نال اگانھ نوں نسدا۔
اوہ ہن پرتیا آؤندا سی پٹڑی دے وچکار لکڑ دے سلیپراں نوں ٹپدا جویں کوئی یودھا اپنے کسے بھارے ویری نوں بھانج دے کے پرتدا پیا ہووے۔ آؤندیاں اس اپنے متھے توں مڑھکے دے چوئے پونجھے۔ جیب وچوں سگرٹاں دی ڈبی کڈھ کے اک سگرٹ لایا تے ویلنی پھڑ کے ہیٹھاں وچھی ہوئی اک پھوہڑ اتے بہہ گیا۔
اوہ اک کڑاہی وچوں میدے دیاں پیڑیاں کڈھدا۔ اوہنوں چکلی اتے رکھ کے ویلنی نال ویلدا تے پھیر ولی ہوئی چھوٹی جہی ٹکی نوں چاقو نال دو کرکے بھرائی والیاں ول سٹّ دیندا جہڑے اوہناں وچ آلو بھر کے اوہناں دے سموسے بنا-بنا کے پرھاں اک پھٹے دے اتے رکھی جاندے۔
بھرائی کرن والے دو جانے سن تے اوہ ویلن والا ‘کلا۔ پر اس میرے ویکھدیاں ویکھدیاں اوہناں اگے ٹکیاں دا اک ڈھیر لا دتا۔ میں دل وچ سوچن لگّ پیا، ایہہ بندہ وی کمال دا اے۔ کڈے سواد نال ایہہ ہر اک کم کردا اے۔ نہ ایہنوں کوئی تھکیواں ہندا اے، نہ ایہنوں کوئی ساہ چڑھدا اے۔ بس کم ای کری آؤندا اے۔ کویں دھون اکواسی کرکے سگرٹ دا سوٹا کھچدا اے تے پھیر ہتھ بھواں کے کڑاہی وچوں پیڑی کڈھدا اے۔ ٹکی نوں کداں ادھ وچکاروں دو کردا اے، نہ اودھر چوکھی نہ ایدھر تھوڑھی، حد مکی ہوئی اے۔ اخبار وی تے ایہہ ایسے طرحاں ویچدا ہندا سی۔
پھیر میں اوہدے مکھ اتے گہہ کرن لگّ پیا۔ اوہدا مکھ اس طرحاں بھریا-بھریا نہیں سی سگوں ہڑباں نکل آئیاں ہوئیاں سن تے رنگ وی کالا پے گیا ہویا سی۔ ‘خبرے بیمار رہا اے وچارا۔ اصلوں ای شکل بدل گئی اے ایہدی۔’ اپنے پروہنے نوں گڈی ‘تے بٹھا کے جدوں میں مڑیا تاں میں اوہدے بارے ای سوچدا رہا۔
اوہ کتیاں وچ اسے طرحاں ای کھلوتا سی تے میں ایہہ سارا کجھ اوہدے پچھے اک وڈی ساری سکرین اتے پیا ویکھدا ساں۔ ایس ساری کھیڈ وچ اوہ تے کتے ایس طرحاں سن جویں نمھے-نمھے وکھائی دندے سن پئے۔ مینوں پتہ وی نہ لگا کہ کتے ہن اوہدے نیڑے چلے گئے ہوئے سن تے اک وڈا سارا کتا جہدے وڈے-وڈے کنّ سن، اوہدیاں لتاں نوں پے گیا تے اوہ پتھر ہویا تھلے ڈگّ پیا۔ میں چھیتی نال اپنی تھاؤں اٹھ کھلوتا۔ باہر کاؤنٹر دے کول چھوٹے اوہنوں ویکھ کے ہسدے پئے سن۔ مینوں ویکھ کے اوہ کجھ نموجھونے جہے ہو گئے۔ ہوٹل والا اوہناں نوں گالھاں کڈھن لگّ پیا، ‘اوئے ماں دیو یارو، جاؤ چھڈاؤ اوہنوں۔’ جھاڑاں کھا کے دوویں چھوٹے باہر نوں نسے تے کتیاں نوں وٹے مارن لگّ پئے۔ کتے چؤں-چؤں کردے ہوئے کھلرپلر گئے۔
سٹیشن دے احاطے وچ اصلوں چپّ چان ہو گئی۔ مرکری لاٹاں دی لوء باغیچی دی واڑ ‘تے بڑی شانت ہو کے پئی کردی سی تے اوہ کسے ٹٹی-بھجی وسط وانگوں بڑے سکون نال ہیٹھاں پیا ہویا سی۔ دوویں چھوٹے اوہدے ول آئے تے اوہدیاں کچھاں وچ ہتھ دے کے اوہنوں اتانہ اٹھان لگّ پئے۔ اوہناں دے مونہوں ہاسے دیاں دھاراں پتہ نہیں کیوں نکلنکل جاندیاں سن۔ اوہ اتانہ چکدے تے اوہ ریت وانگوں کر کے پھیر تھلے جا پیندا۔
ہوٹل والے نے اوہناں نوں واج دتی، ‘اوئے دند ای کڈھی آؤندے او، چکّ لیاؤ سو۔’
دوواں چھوٹیاں سر نیوا لئے تے پھیر اوہنوں موراں توں پھڑ کے دھرونہدے ہوئے اندر بھٹھی دے کول لے آئے۔ اوہدا پورا سریر پالے تے ڈر نال پترے وانگوں پیا کمبدا سی تے اوہ چٹیاں-چٹیاں کوڈیاں ورگیاں اکھاں نال بس باہر ای ویکھی جاندا سی۔
ہوٹل والے نے بھٹھی وچوں کولے کڈھ کے اوہدے پیراں اگے سٹّ دتے پر اس اوہناں ول رتا کو وی دھیان نہ دتا۔ اوہ اسے طرحاں ڈریاں ڈریاں اکھاں نال باہر ویکھی جاندا سی جویں اوہ اجے تیکر اپنے آپ نوں کتیاں وچ پھسیا صحیح پیا کردا ہووے۔
ہوٹل والا مینوں دسن لگا، ‘ویکھ لؤ باؤ جی، ایہہ نشے بندے نال کی کردے نے۔ ایہہ چنگا بھلا کاریگر ہندا سا جے ایسے تہاڈے سٹیشن ‘تے۔ ہن جھلّ-وللا ہویا بیٹھا اے۔’ میں اگانھ ہو کے اوہنوں بانہہ توں پھڑ لیا۔
‘آؤ اندر بیٹھیئے۔’
اوہ میرے ول ویکھے بناں ڈرے ہوئے جنور وانگوں اپنی تھانؤں اٹھ کھلوتا۔ میں اوہنوں باہوں پھڑ کے ہوٹل دے اندر لے گیا۔
‘یار دو کپ چنگی جہی چاہ وی گھلّ دیویں۔’
ہن میں تے اوہ دوویں آہمو-ساہمنے بیٹھے ساں۔ میں اوہدے منہ ول پیا ویکھدا ساں تے اوہ میرے سر توں اتے کندھ ول۔ چھوٹے منہ اندر کرکے ساڈے ول جھاتی مار لیندے۔ چاہ آؤن تیکر اسیں چپّ-چان بیٹھے رہے۔
چاہ آئی تے میں کپ اوہدے ول ودھا دتا۔ ‘لؤ، چاہ پیو۔’ اس جویں میری واج ای نہ سنی ہووے۔ اوہدے دوویں ہتھ میز اتے بیزان پئے ہوئے سن۔ سکے-سڑے کالے شاہ ہتھ۔ جنہاں اتے وڈے چٹاک پئے ہوئے سن جویں کوئی سگرٹاں بجھاندا رہا ہووے اوہناں اتے۔ ‘تسیں اخبار وی ویچدے ہندے سؤ نہ؟’ اس میرے سوال نوں وی نہ سنیا، بس اسے طرحاں گمّ سنم بیٹھا رہا۔ میں وی چپّ کر گیا۔ اوہ اسے طرحاں میرے سر دے اتوں کندھ ول پیا ویکھدا سی۔ اچنچیت اس اپنے سر نوں ہلونا دتا، جویں کسے نوں ٹر جان دی سینت پیا کردا ہووے۔
‘اوئے جاؤ، ٹر جاؤ۔’ اوہ اچنچیت کڑکا مار کے بولیا۔ میرا تروہ نکل گیا۔ اوہ ہن ہولی-ہولی جویں کسے نوں پلوسیدا اے، پیا آکھدا سی۔
‘جاؤ یار جاؤ۔ تہانوں ہور کوئی کم نہیں؟ جاؤ شاواشے۔’ آکھدا اوہ اپنی تھانؤں اٹھ کھلوتا تے ہوٹل وچ پھرن لگّ پیا۔ نیویں پا کے جویں کسے اچیچی سوچ دے گیڑ وچ پھسیا ہووے۔ دو چار منٹ اوہ اسے طرحاں پھردا رہا۔ پھیر اک دم کھلو کے کندھ ول ویکھن لگّ پیا۔
‘نہیں نہ اثر ہندا تہانوں سپین دیو باندرو۔ لال کناں تے ہریاں بوتھیاں والیو۔ اوئے جاؤ، ٹر جاؤ۔ میں نہیں کھانے تہاڈیاں جوآں دے آنڈے۔ اچھا نہیں جانا تساں مینوں کھوالیوں بناں تے لیا دیو میں کھا لینا تے بن جاناں تہاڈے ورگا۔ ساوی بوتھی تے لال کناں والا۔’ اوہ بھوئیں ‘تے بہہ گیا پیراں بھار تے باندراں وانگوں منہ بنا کے ارھانپرھاں تکن لگّ پیا۔
بوہے وچ کھلوتے چھوٹے اچی-اچی ہسن لگّ پئے۔ اوہناں نوں ہسدیاں ویکھ کے ہوٹل والے نے وی جھاتی ماری اندر نوں تے پھیر ہوٹھاں اتے مسکریواں کھنڈاندا اندر آن کے اک پاسے بہہ گیا۔ اوہ بھوئیں اتے باندر بنیا بیٹھا سی۔ اوہنوں کسے دے ہسن تے اندر آؤن دا رتا جنا وی چت-چیتا نہیں سی۔
پھیر اوہ اٹھ کھلوتا تے پھرن لگّ پیا۔ اس دوویں ہتھ پچھے بنھے ہوئے سن۔ اپنے پنڈے اتے لمکدیاں لیراں دی وی اوہنوں کوئی پرواہ نہیں سی۔ میں اپنی تھانویں پتھر ہویا ایہہ سبھ کجھ پیا ویکھدا ساں۔ مینوں کجھ وی تے سمجھ نہیں سی پئی آؤندی پئی ایس چنگے بھلے کم کردے بندے نوں کی ہو گیا سی؟ اوہ پھیر ٹردا-ٹردا کھلو گیا۔
‘اوہ وی تہاڈے ورگی ای سی، ہر شے کھا جاندی سی۔ لوہا، پتھر، مٹی، ریت۔ ہر شے ای تے اوہ کھا گئی سی۔ پھیر وی بھکھی دی بھکھی رہندی سی۔ اوہنوں تہاڈا ای تے پوکھو آ گیا ہویا سی۔ ساوی بوتھی والی نوں۔ لگی اک دن مینوں جوآں دے آنڈے کڈھ کے کھوان۔ میں وی کول پیا مرچاں والا ڈنڈا پھڑ لیا تے چھڈیا اودوں جدوں سر دی مجھ ساری ای باہر آ گئی سو۔’
‘ہن وی آ جاندی اے رات نوں اسے طرحاں کھلھے سر تے بس کھلو رہندی اے میرے ساہمنے نظراں گڈّ کے میرے منہ اتے۔ میں وی کہنا، ‘کھلوتی رہُ، مینوں کی۔’
‘آ گیا… آ گیا’ اس اک دم اچی ساری ہاک لائی تے اک ہتھ ہکّ اتے رکھ کے دوجا لہلہاندا ہویا اسے طرحاں پھرن لگّ پیا جویں اوہ کدی بساں دوالے پھردا ہندا سی۔ پر اوہدے پیر ہٹے ہوئے سن تے ‘واج چھجی ہوئی سی۔ اوہ ایس طرحاں ای سی جویں کوئی بڈھا ایکٹر اپنے اکلاپے وچ اپنی ای جھاکی کھیڈ کے چیتے پیا کردا ہووے جہدے اتے کدی بڑیاں تاڑیاں وجدیاں ہندیاں سن۔ اوہ ہتھ لہلہاندا پیا آکھدا سی:
‘میں تھوڑھا تے نہیں نسیا لوہے دے گھوڑیاں دے نال۔ لوہے دے گھوڑے بڑے ظالم ہندے نے۔ ایہناں دی ہکّ وچ دوزخ نالوں چوکھی اگّ بلدی اے تے ایہہ اپنے سر وچوں اینا کو دھوں کڈھدے نے کہ کئی نویں آسمان بن جاندے نے۔ میں ایہناں نوں ہمیشہ ہینیاں ای کیتا اے نال نسّ کے۔ ہن میں بڑا سکھی آں۔ میرے کھیسے وچ اکو ای پرچی اے میرے ناں والی۔ مینوں کسے ہور دی چنتا نہیں۔ بس دو اکھاں نے میرے کھلیاں ہوئیاں وڈیانوڈیاں، میرے جنّ مرشد دیاں اکھاں۔’ اوہ روندا-روندا نچن لگّ پیا۔ ‘میرے جنّ مرشد دیاں اکھاں۔ بوہڑاں دی چھاں، میرے جنّ مرشد دیاں اکھاں۔’ اوہ نچدا-نچدا ہوٹل وچوں باہر نکل گیا۔ مینوں جاپیا جویں اتھے کوئی واورولا پھر گیا سی۔
‘بوہڑاں دی چھاں، میرے جنّ مرشد دیاں اکھاں۔’
میرے کناں وچ اوہدی واج گھوکدی پئی سی۔