اُسَل وٹ ۔۔۔ راشد جاوید احمد

 اُسّل وَٹ
راشد جاوید احمد

اوہدا جنم اکتوبر اچ ہویا اے تے برج میزان اے۔ ہنے ہنے کتاباں والی الماری سامنے کھلوتیاں اوہدے دماغ دی نس پھٹ گئی اے تے اوہ مردہ حالت وچ اوس صوفے تے ڈگ پیا اے جیہدے اُتے اوہنے اپنی حیاتی دا تھوڑا چِر لکھن پڑھن تے بوہتا چر سوچن وچ گذاریا اے۔ 
گھر وچ ہالی کسے نوں اوہدی مرگ دا علم نہیں ہویا تے سارے ایہو ای سمجھدے نیں پئی اوہ ہمیش وانگوں اپنے کمرے وچ (جنہوں اوہ ہجرہ تے اوہدی سوانی جہنم آکھدی اے) لما پیا، رب جانے کیہڑیاں سوچاں اچ گواچا اے۔ اوہدے بچے باہر صحن وچ پانی سٹ کے چھٹے اڈا رہئے نیں تے بیوی رات دے کھانے واسطے سبزی ترکاری بنا رہی اے۔ 
نس پھٹن توں پہلاں اوہ پوری طرحاں ہوش اچ سی تے کتاباں والی الماری ساہمنے کھلوتاسوچ رہیا سی پئی لوک اوسراں کیوں نظر نہیں اوندے جسراں دے اوہ ہندے نیں۔ اتوں کجھ، وچوں کجھ۔اوہناں دے روپ ہر گھڑی بدل کیوں جاندے نیں تے نالے ایہہ تبدیلی صرف اوہنوں ای کیوں نظر اوندی اے۔ باقی لوکاں نوں ایس تبدیلی دا گوہ کیوں نہیں ہندا۔
ایہہ سوچ ڈاہڈی پرانی سی پر اپنی موت توں چار پنج دن پہلاں توں اوہ ایس سوچ اچ بوہتا ای گواچیا ہویا سی تے ایس گھنجھل دا کوئی سرا ہتھ نہیں سی اپڑیا۔ اوہدا برج میزان اے تے ایس برج ہیٹھ جمن والے سوچدے بہت نیں۔ اوہدے اک دوست نے آکھیا سی پئی ہور لوک وی سوچدے نیں پر اوہ کسے سوچ تھلے نہیں آ جاندے ۔ خورے ایس طرحاں اوہ ایس تکلیف تے اذیت توں بچ رہندے نیں جیہدے نال اوہدے دماغ دی نس پھٹ گئی سی۔
اوہدے بال ہالی تیک پانی نال پئے کھیڈدے نیں۔ پنج مرلے دے گھر وچ سوٗیمنگ پُول تے نہیں ہو سکدا نالے اوہ ایہو جیہاں سستیاں کھیڈاں ہی کھیڈ سکدے سن۔اوہدی بیوی چلہے تے ہانڈی رکھ کے نلکے تھلے میلے کپڑے زور زور نال کٹ کے اپنی غریبی تے تنگ دستی دا کتھارسس کر رہی اے۔ اوہ جان دی اے کہ ٹھیک چھ وجے ، اک پیالی چاء بنا کے جہنم اچ بھیجنی اے۔ چاء پھڑاندیاں اوہ روز اوہنوں ایہو گل آکھدی پئی کسے دن ایہہ کتاباں، ایہہ سوچاں کوئی وڈی بیماری ناں لا دین، پر اوہنوں پتہ نہیں سی کہ ہن کتاباں دی پڑھائی تے ساریاں سوچاں مک گیاں نیں۔
ایس حادثے توں پہلاں، با لکل تھوڑے جئے پَل پہلاں، مرن والا اپنے اک دوست دی آکھی گل یاد کر رہیا سی۔ اوہدے دوست آکھیا سی پئی لوکاں نوں اوہناں دیاں کمزوریاں سمیت قبول کر لینا چاہی دا اے۔ پر ایہہ گل اوہدے وس اچ نہیں سی۔ دوغلے تے منافق بندیاں نال تے اوہنوں اک ادھی گل کرنی وی عذاب لگدا سی۔تے جے کوششں کردا وی سی تے متھے تےباچیاں دیاں رگاں پَھل جاندیاں سن۔ من لیا بندے اچ کمزوریاں ہندیاں نیں، اوہدے وچ وی ہون گیاں ، پر کمزوریاں نوں قبول کر لینا، اوہناں نوں مَن لینا، کمزوریاں نوں ہلا شیری دین والی گل نہیں ؟بہر حال او ایس گل تے اپنے دوست نال اک واری فیر گل کرے گا۔۔پر کیہہ فیدہ۔
نس پھٹن توں پہلاں اوہنوں اک ہور بندہ یاد آرہیا سی جنھے اوہدا ہتھ ویکھ کے آکھیا سی کہ اوہ کم از کم اسی ورہے زندہ رہے گا۔ اوہ اوہدی گل سن کے ہس پیا سی۔ اوہنے جد دی ہوش سنبھالی سی، ہن 45 سال دی عمر تیک روز جین تے روز مرن دے عمل توں گزریا سی۔
اوہدی بیوی ہن چاء بنا چکی اے تے پیالی لے کے اوس صوفے ول اوندی اے جتھے اوہ بے دم، بے حرکت پیا اے۔ کمرے دی چھت ول گھوردیاں بے نور اکھاں ویخدیاں ای اوہنوں پتہ لگ جاندا اے کہ اوہدی دنیا ہنھیر ہو چکی اے۔ پیالی اوہدے ہتھوں ڈگ کے چور ہو جاندی اے تے اوہ چیخ چیخ کے بالاں نوں بلاندی اے۔ سارے گھر اچ کہرام پئے جاندا اے۔ 
جدوں اوہدے دفتر والیاں نوں خبر اپڑی تے اوہدے ساتھیاں نوں بڑی حیرت ہوئی۔ 
’’ یار۔ اے کنج ہویا، اوہ کوئی بیمار تے نہیں سی۔۔۔‘‘
’’ آہو یار۔ مینوں نہیں یاد جے کدی اوس دفتر دے حساب اچوں چوانی دی دوا وی منگوائی ہووے۔۔‘‘ سٹاف ویلفئر والے باو نے آکھیا۔
’’ایہہ تے اک دن ہونا سی۔۔‘‘ اوہدی سیٹ دے نال بیٹھن والے کلرک نے آکھیا، ’’اوہنوں بڑا سمجھایا سی پر اوہ ہمیشہ ناراض ہی رہندا سی ، نکی نکی گل توں دکھی ہو جاندا سی۔۔‘‘
’’ ہاں ہاں، یاد ای جس دن دفتر دے ساہمنے ایمبولینس، ٹریفک اچ پھس گئی سی تے اوہ کلپ کلپ کے پاگل ہو گیا سی۔۔‘‘

ّّ تے ہور، ساڈہے ہر کم اچ، ہر ضرورت ویلے اپنا وس لا دیندا سی یار، انکار تے کدی اوہدی زبان تے آیا ہی نہیں۔۔ٗٗ
’’ یار انمول بندہ سی  ہر قسم دے دھرو، زیادتی تے بے حسی تے اندرو اندر ہی کڑھدا رہندا سی۔۔‘‘
’’ پر یار۔ اوہنوں کمی کیہہ سی، گھر بار، بال بچے۔۔۔‘‘
’’تکلیف تے کوئی نہیں سی پر اوہنوں حساس ہون دا روگ سی۔۔‘‘
’’ یار۔ اسیں بے حس آں۔۔۔‘؟‘
’’ نہیں یار، ساہنوں اپنا احساس اے تے اوہنوں دوجیاں دا سی۔۔۔‘‘
’’اچھا یار رب معاف کرے۔۔۔ہن کیہہ ہو سکدا اے۔۔‘‘
دو دن بعد اوہ سارے اپنے دفتر وچ بیٹھے اپنے اپنے کماں اچ رجھے گپ شپ کر رہے نیں۔ کم دے نال نال ہر قسم دے لطیفے تے مخول وی ہو رہے نیں۔ دفتر اچ اون والیاں بیبیاں تے بس سٹاپ تے کھلوتیاں کڑیاں بارے سواد بھرے تذکرے جاری نیں۔ اوہدی کرسی اک دن خالی رہن مگروں اوہدی جگہ تے اون والے باو نوں دے دتی گئی اے۔
اوہدے بچے، ویہڑے وچ پانی سٹ کے چھٹے اڈا رہے نیں۔ اوہدی بیوی روز وانگوں سبزی ترکاری بنا رہی اے۔ اوہدے ہجرے اچ خالی صوفہ ویخ کے پتہ نہیں کسے نوں اوہدی کمی محسوس ہو رہی اے یاں نہیں، بس کتاباں تے اوہدیاں بنایاں کجھ تصویراں چپ نیں۔ انج وی اوہدے جان پاروں کیہڑے کم رک گئے نیں۔۔۔
اوہ مناں مونہیں مٹی ہیٹھ پتہ نہیں سکون نال لیٹیا اے یاں اوتھے وی اُسّل وَٹ لے رہیا اے۔۔۔۔