پاکٹ مار ۔۔۔ ایس ساقی

پاکٹ مار

اوہ بہت چر توں عورت دا پچھا کر رہا سی جس نے ہتھ ’چ نیلا پرس پھڑیا ہویا سی۔ اوہ دوویں لال قلعے توں ہولی-ہولی ٹردے ہوئے پھہارا چوک تک پہنچ گئے سن۔ بہت عجیب سبھاء دی سی، اوہ عورت۔ ٹردی ہوئی ایویں کسے پٹڑی والے کول کھڑو جاندی۔ اس دیاں اک-دو چیزاں الٹ-پلٹ کردی۔ پھر بناں کجھ خریدیاں اگے چل پیندی۔ عورت دے کھڑوتیاں اس دے پیر وی رک جاندے۔ اوہ گردن گھما کے انج ادھر-ادھر ویکھن لگّ جاندا جویں کسے دی اڈیک کر رہا ہووے۔

سر نوں گھماؤندیاں وی اس دیاں اکھاں عورت دے ہتھ ’چ پھڑے پرس ’چوں آر-پار لنگھدیاں رہندیاں۔ اوہ اس اندر پئے مال نوں اکھاں راہیں تولن، پرکھن لگدا۔ ہر واری پرس اس نوں بہت بھاری دسدا پر چاہندیاں وی اس نوں کھوہن دا ٹھیک داء نہ لگدا۔ اس نے اپنی عمر دے سولھاں وچوں گیاراں سال اسے پیشے وچّ لنگھائے سن۔ اوہ مساں ہی ستّ-اٹھ دناں دا سی جدوں کوئی اس نوں دلی دی پٹڑی ’تے لاوارث چھڈّ گیا سی۔

اجے اوہ مساں پنج ورھیاں دا ہویا سی جدوں استاد جی نے اس نوں جیباں کٹن لا دتا سی۔ ایہناں گیاراں سالاں وچّ اس نے کتنیاں ہی جیباں ماریاں۔ بہت ساریاں عورتاں دیاں زنجیریاں کھچیاں۔ کئیاں دیاں گھڑیاں اتاریاں۔ پتہ نہیں کتنیاں عورتاں دے پرس کھوہے پر مجال کسے دے ہتھ لگیا ہووے۔ اوہ اس پیشے وچّ پورا ماسٹر سی۔ پاکٹ مارن والے دی شکل ویکھ ہی اندازہ لا لیندا سی کہ اوہ کتنا مالدار ہووےگا؟ اس دی پاکٹ وچّ کتنا مال ہے؟

اوہ اج جس عورت دا پچھا کر رہا سی، اوہ وی اس نوں بہت پیسے والی لگّ رہی سی۔ جویں اس نے پرس ’چ وڑ کے سبھ کجھ تاڑ لیا ہووے۔ اوہ کنے چر دا پرس کھوہن دا یتن کر رہا سی۔ “جے ایہہ پرس اج کسے طریقے ہتھ لگّ جاوے تاں…”

عورت دا پچھا کردا اوہ وار-وار ایہو سوچن لگدا پر کوشش کیتیاں وی اس کولوں پرس نہیں کھوہیا جاندا۔ اوہ چاندنی چوک نال لگدیاں ساریاں گلیاں اتے کٹڑیاں بارے چنگی طرحاں جاندا سی۔ اس نوں پتہ سی کہ کسے دی چیز کھوہ کہڑے راہوں نسنا ہے تاں جو اوہ کسے دے ہتھ نہ لگے۔ پھر اوہ عورت بے دھیانی ٹردی ہوئی پھہارا چوک پار کر گئی۔ اوہ اک کٹڑے کول پہنچ پٹڑی والے ولّ جھک نقلی ہار ویکھن لگی تاں اس دا داء لگّ گیا۔ اوہ جھپٹ مار کے پرس کھوہ اک گلی ’چ وڑ تیز-تیز نسن لگا۔ “چور… چور… چور۔” اجہیاں کنیاں ہی آوازاں اس نوں سنائی دتیاں جہڑیاں پرس کھسدیاں عورتاں دے سنگھ ’چوں باہر نکلیاں سن۔

اس نوں اس طرحاں لگا جویں ‘چور… چور… پھڑو… پھڑو’ کہندے بہت سارے بندے اس دے پچھے نسّ رہے ہون۔ سچ مچّ اوہناں دے پیراں دی دگڑ-دگڑ دی آواز اس دے کنیں پے رہی سی۔ اوہ تنگ گلیاں راہیں واہوداہی نسدا جا رہا سی۔ انج ہی نسدیاں اس نے پرس کھولھ ویکھیا۔ اس وچّ سو-سو دے نوٹاں دیاں تھدیاں سن۔ انی موٹی رقم اس نے پہلی واری ویکھی سی۔ “ایہہ سارے میرے نے…۔” ایہہ سوچدیاں اس دے پیراں وچّ ہور تیزی آ گئی۔

اوہ کٹڑے راہیں گلیاں پار کردا جا رہا سی “چور-چور اتے پھڑو-پھڑو” دیاں آوازاں اجے وی اس دا پچھا کر رہیاں سن۔ پھر نسدیاں اوہ اک اجیہی گلی وچّ وڑ گیا جتھوں اوہ اج تک کسے دی پکڑ وچّ نہیں سی آیا۔ ایہہ گلی بہت گھمن-گھیریاں والی سی۔ اوہ کسے وی راہ پے لوپ ہو سکدا سی۔ اس نوں پتہ سی، اس دے صاف بچ کے لنگھ جان دا آخری پڑائ آ گیا سی۔ پر ایہہ کی؟ اس نے نسدیاں دوروں گلی بند ویکھی۔ کسے دی کڑی دا ویاہ سی۔ ویاہ والیاں شامیانے اتے قناتاں نال ساری گلی روک رکھی سی۔ اس نے بہت کوشش کیتی کہ قناتاں پھاڑ کے لنگھ جاوے پر اجیہا نہیں ہویا۔ اصل وچّ اس نوں انا وقت ہی نہیں ملیا۔ پچھوں نسی آؤندی بھیڑ نے اس نوں دبوچ لیا۔

اس ’تے کنے ہی مکے مینہہ وانگ ورھن لگے۔ “مارو اس … نوں۔” کئی آوازاں بھیڑ وچوں اکٹھیاں گونجیاں۔ اوہ لوکاں ’چ گھریا کٹّ کھا رہا سی۔ “اوئے رکو نہ…” انے وچّ دو سپاہی کتوں آ ایہہ کہندے اتے ڈنڈے لہراؤندے بھیڑ ولّ ودھے۔ کٹاپا چاڑھدی بھیڑ دے ہتھ رک گئے۔ اوہناں ساہمنے اوہ دو سپاہی کھڑے سن جہڑے ویاہ والیاں نے سکؤرٹی لئی تھانے توں سدے سن۔ “ایہہ عورت دا پرس کھوہ کے نسیا سی۔” بھیڑ وچوں اک پرش دی آواز سی جہڑا ہتھ وچّ پھڑیا پرس اچا کر کے عورت ولّ اشارہ کر رہا سی۔ “لے چلدے ہاں۔ اس … نوں تھانے، ٹھیک کروا دیوانگے۔” اوہناں دوواں وچوں اک سپاہی اس بندے ہتھوں پرس پھڑدا بولیا۔

اس آواز دے نال ہی تنّ-چارن ہتھاں نے پاکٹ-مار دیاں باہاں قابو کر لئیاں۔ پھر کسے دا اک سخت ہتھ اس دی گچی ’تے چلا گیا۔ گردن ’تے پئے سخت ہتھ کارن اس دا ساہ گھٹ رہا سی۔ لوکیں اجے وی رک-رک کے اس ’تے مکیاں دے وار کر رہے سن۔ پھر پتہ نہیں بھیڑ وچوں کس دا اک تیز ہتھ اس دے نکّ ’تے وجا۔ نکّ وچوں تپکا-تپکا کرکے لہو اس دے کڑتے ’تے ڈگن لگا پر اوہ اس نوں پونجھ نہیں سی پا رہا کیونکہ اس دیاں دوویں باہاں لوکاں نے کس کے پھڑیاں ہوئیاں سن۔ لوکیں اس نوں کھچدے ہوئے تھانے ولّ ٹر پئے۔ تھانے پہنچن تک تماشبیناں دا اک وڈا ہجوم اس پچھے جڑ گیا سی۔

اوہناں نال پرس والی اوہ عورت وی سی۔ “کی ہویا؟” رولا سن کے تھانے وچوں ایسّ ایچّ او باہر نکلیا تے بھیڑ ولّ ویکھدیاں اس نے کرخت آواز نال پچھیا۔ “ایہہ پاکٹ-مار ہے اس نے عورت دا پرس کھوہئ۔” اس واری بھیڑ وچوں کئی آوازاں اکٹھیاں گونجیاں جہڑیاں پرس والی عورت ولّ اشارہ وی کر رہیاں سن۔ “ہوں ہنے بند کرداں اس نوں…۔” سپاہی دے ہتھوں پرس پھڑدیاں ایسّ ایچّ او نے مچھاں ’تے ہتھ پھیردیاں کیہا۔

اس توں پہلاں کہ بھیڑ کجھ ہور کہے، اوہ آپے بولن لگا، ‘‘شاید تہانوں پتہ نہیں میں اس علاقے وچّ پچھلے ہفتے ہی نواں بدل کے آیاں پر شہر وچّ میں نواں نہیں۔ اس شہر دے جنے وی بدمعاش تے پاکٹ-مار نے سبھ مینوں چنگی طرحاں جاندے نے۔ تسیں فکر نہ کرو۔ جے میں اجیہے پاکٹ-ماراں کولوں تہاڈا ایریا ہی نہ چھڈا دتا تاں میرا ناں وی بھیما چودھری نہیں۔ لے بیبی سنبھال اپنا پرس۔ اس دی تاں میں چمڑی کھچّ لوانگا۔ بھاویں توں کل آ کے اس دیاں ساریاں ہڈیاں اکٹھیاں کر لویں۔” عورت نوں پرس پھڑاؤندے ایسّ ایچّ او نے زہر بھریاں اکھاں نال پاکٹ-مار نوں گھوریا۔

بھیڑ دے چہرے ’تے گلاب کھڑ اٹھیا۔ سارے خوش سن۔ اوہ پاکٹ-مار نوں اس تھاں چھڈّ باہر ولّ ٹر پئے۔ ایسّ ایچّ او نے اجے گلّ مکائی ہی سی کہ پرس والی عورت زور-زور دی چیکن لگی۔ اس دی آواز سن لوکاں دے تھانیوں باہر جاندے قدم مڑ اندر نوں پرط پئے۔”کی ہویا بیبی؟” ایسّ ایچّ او نے برانڈے ’چ کھڑوتیاں حلیمی نال اس عورت کولوں پچھیا۔ “میرے پرس وچّ تاں پندراں ہزار روپئے سن جہڑے میں اج ہی بینکوں کڈھوائے سن پر ہن تاں اس وچّ اک پیسہ وی نہیں۔ ہائے! میں تاں لٹی گئی۔ میرے پیسے…۔” ایسّ ایچّ او نے اک واری غصے بھریاں نظراں نال پاکٹ-مار ولّ ویکھیا، جہڑا اجے تک وی نکّ ’چوں وگدے لہو نوں کڑتے دی سجی بانہہ نال پونجھ رہا سی۔

اسے طرحاں بھریا-پیتا ایسّ ایچّ او تھانے اندروں بینت چکّ لیایا اتے گالھاں کڈھدا منڈے ’تے ٹٹّ پیا۔ “دسّ اوئے … کتھے چھپائے نے اوہ پندراں ہزار روپئے؟ …میں تاں…؟” ساری بھیڑ بناں اکھ جھپکیاں ایسّ ایچّ او نوں ویکھ رہی سی جہڑا بینت گھماؤندا انج جاپدا سی جویں نچّ رہا ہووے۔ اوہ گالھاں کڈھدا رہا سی۔ پر بھیڑ ’چوں اک پاسے ہٹ کے اوہ دو پولیس والے وی کھڑے سن جہڑے ویاہ والے گھروں جلوس دے نال-نال آئے سن۔ اوہناں وچوں اک نے بندے کولوں اس عورت دا پرس پھڑ لیا سی جہڑی ہن وی اچی-اچی رو رہی سی۔

عورت نوں روندیاں ویکھ دوویں سپاہیاں نے اک-دوجے دیاں اکھاں ’چ دیکھیا۔ پھر اوہناں دے چہریاں ’تے مسکراہٹ کھڑ اٹھی۔ بلھاں دا آکار پھیل چوڑا ہو گیا۔ اکھاں سنگڑ کے چھوٹیاں ہو گئیاں اتے اوہناں دے کونیاں ’چ نویاں لکیراں ابھر پئیاں۔ پر اوہناں وچوں اوہ سپاہی زیادہ خوش سی جس نے بندے دے ہتھوں پرس پھڑ اس وچوں ہشیاری نال سو-سو دے نوٹاں دیاں ساریاں تھدیاں کھسکا کے جیب وچّ پا لئیاں سن۔ اس نے تھانے پجّ خالی پرس ایسّ ایچّ او نوں پھڑا دتا سی جہڑا ہن وی نچدا ہویا منڈے ’تے بینت ورھاؤندا اپنے ایریئے ’چوں سارے پاکٹ-ماراں نوں باہر کڈھ دین دا وعدہ پورا کر رہا سی۔

Read more from S. Saqi

Read more Punjabi Stories