میں ننگی چنگی ۔۔۔ سارا شگفتہ
میں ننگی چنگی ۔
۔ سارا شگفتہ
۔
کتبیاں نال بنایا ہویا قبرستان
کنیاں مردا اکھاں دی گواہی دیوے
تہاڈے پہلے قدم دے سوال تے ، میں ایہہ جواب رکھنی آں—
کہ انگلی کٹّ کے سوال پچھوگے ، تاں جواب وی بے پوٹا ہووےگا ….
میرے ویہڑے وچ جنی دھپّ سی ، اوہدے نال میں تیرے کپڑے سکا دتے
میں لہو توں بیگانہ انسان ہاں ، میرے گھر آ ! ویکھ !
انسان اتے لہو آہمو ساہمنے کھلوتے نے ….
جواب دین —-ایہہ نچڑیاں دیواراں
،
جنھاں دیاں اٹاں زمین وچ دفن ہو چکیاں ……
اک دن دی عمر والے اجے بوہے نوں تکّ رہے
تے بند کمریاں ‘ چ سانوں پرو دتا گیا …..
اسیں کہڑے دکھ نال اپنے مکان ویچدیاں …..
تنہائیاں دیاں نوکاں توں میرے انگا ںوچ کھبھو دتیاں
تے پھیر وی کہنا ایں —-آ ! باغ ولّ چلیئے ؟
میں اپنیاں اکھاں تے زندہ ہاں
بلھ پتھر ہو گئے ، تے کسے سنگتراش نے ایہدا مجسمہ
کسے پہاڑ دی چوٹی تے تراش دتا
جذبے اپاہج کر دتے گئے ،
میں پوری گفتگو نہیں کر سکدی —میں پوری اودھار ہاں
مسافراں نال ساری زندگی دیاں گلاں نہ کرو
کی پتہ میں کہڑے میل پتھرّ تے پلک جھپک دیواں
میری قبر دے دیویاں تے ہتھ سیکن والیو !
کسے ٹھرکدے ویلے اک دن میں وی کمبی ساں
زنگ دی دھار میرے لہو ‘وچ رچ رہی اے —تھوڑھے جہے پھلّ دیووگے ؟
طیور زنگ ہو چکے —میں شاید کسے نال قول کر لیا سی
مسکراہٹ روئیگی تاں اکھاں ہسنگیاں
لفظ باری دا پردہ بنے ، پر کندھ دا پردہ نہ بنے
تے پتھر آہستہ آہستہ میری گردن تکّ آ گئے
کتے میری واج پتھر نہ ہو جائے …
ایتھے تے میری قبر توں اٹھدے دھونئیں دے لوکیں بدل بنا رہے
ایتھے تے روز مینوں میری قبر ‘ چوں اکھاڑیا جاندا
کہ لوک میری زندگی دے گناہ گن سکن !
ایتھے تے میری لہو دی بوند بوند نوں عجیب رنگاں ‘ چ رنگیا جا رہا
دھرتی تے چارے طرف ہن اگّ پھیل چکی
لوکاں دے پوٹے انگیار ہو رہے – میں کہدے نال ہتھ ملاواں ؟
میرے چیتیاں دے سنگ — ہر دل ‘ چ اک پتھر گڈّ دتا گیا …..
میں نہیں سی آکھیا —
کہ سورج ہمیشاں میرے کپڑیاں دا رنگ چرا لجاندا اے
میرے قدم مینوں موڑ دے !
ایہہ اودھار مہنگا اے ، میری دوکان چھوٹی اے …….
ویکھ تیرا چن پتھر تے ڈھلک آیا اے
ہن کہڑے چن نوں ویکھ کے لوکیں دعا منگن گے !
میرا کفنّ زہریلے دھاگیاں نال سیتا جا رہا
تے توں کہندا — میں چٹے لباس وچ کہی چنگی لگّ رہی
جدنّ کورے کاغذ نوں اگّ رنگدی اے — تسیں مینوں کیوں بھلّ جاندے ؟
مٹی دی لکیر خورے کدی نہیں مردی
جدن اس قبر نوں اکھاڑوگے اک پنچھی دی لاش نکلیگی
جہنوں کسے بچے نے بڑے پیار نال دفن کیتا سی ….
میرے چٹے کپڑیاں تے پھلّ رکھن والے لوک
میرے انگا ںنال موڈھے بدل رہے ….
میرے لہو وچ ترن والے تیرے قدم تلک جاندے
شاید ایہہ زمین دو پھاڑ ہو گئی اے …..
جاں دکھ تے سکھ وچ میری آواز رنگ دتی گئی
میں ہولی ویکھیا کراںگی کہ وقت دے متھے دے طیور گن سکاں
میں ہولی سنویا کراںگی
کہ نیندر میری زندگی نوں نسا کے نہ لے جائے
میں ہولی ہسیاں کراں گی
کہ ہنجھو تے آواز انسان نوں مکروہ نہ کر سکے
میں مٹی تے ہولی قدم رکھاںگی
کہ مٹی ‘ چ میرے دکھ مٹی نہ بنن
میرا گھر پانی نال بنا دیو کہ روانی میری روح اے …..
اج ہواواں نوں دراصل پاگل کتے نے کٹّ لیا اے
اج میں تیرے نال ننگیاں گلاں کراںگی
کہ میرے بچپن دے کپڑے تنگ ہو گئے نے ….
اکھاں ساہ لے رہیاں ہن ….
میں ننگی چنگی …..
میرے جسم دی دلالی کرن والے تینوں میرا ناں نہیں دسدے ؟
کئی راتاں تے کئی چن میرے من وچ مر گئے نے
میرے سنگلاں کولوں میریاں سچائیاں دی قید پچھو !
تہاڈے اقراراں وچ ڈبے ہوئے انکاراں نے میرا ربّ مار دتا اے
تہاڈے چٹے کپڑیاں تے کدی موسم نہیں اؤندا
صرف کجھ چٹے داغ بڈھے ہو جاندے
کنڈیاں دا دکھ پھلّ ہندے نے —-
سمندر وی کناریاں نال جھوٹھ بولدا
کناریاں دا دکھ سمندر —
تے سمندروں وچھڑی موج وچ میری جھانجر مر گئی ۔
وقت دیاں اکھاں پتھر ہوئیاں
میری پتھر – دعا نے ، پتھراں تے ربّ لکھ دتا ۔
راتیں ربّ نے مینوں سلام کیتا
میرے لفظاں نے کدی وضو نہیں کیتا
ویکھن والے نوں جدوں وی میں ویکھیا —
اوہدے لہو وچ دوڑدا دیوا ویکھیا
بین وجاؤ –عورت اپنی کھڈّ وچوں نکل آئیگی
اجے عورت نے اینا ہی رونا سکھیا اے
اجے درختاں نے پھلاں جہی مکاری سکھی اے
اجے کناریاں نے صرف سمندر لٹنا سکھے نے
عورت اپنے ہجھوناں نال وضو کر لیندی اے ….
اگّ ننگی چنگی …. اکھ رنگی چنگی …. میں ننگی چنگی .