کھلی چھت تھلے ۔۔۔ غلام دستگیر
کُھلی چھت تھلے
غلام دستگیر ربانی
اوس رات جد اوہ نیلے انبر دی چھت ہیٹھ سی، کوئی تارا بولیا۔ میرے ول تک میں تیرے دل دی اک چننگ آں۔ اوہ پہلا تارا سی جنھے اوہدے نال ہس کے گل کیتی سی۔
فیر اوہ تارے ای گن دا رہیا۔
اوہدا دل انبر سی تے پنڈا نیلو نیل ۔
تارے چننگاں سن اوہ چننگاں دے بجھن تیک چاننی دی ولگن وچ اپنے کوٹھے تے جاگ رہیا سی۔
اوہ جاگ رہیا سی تے باقی سارے سوں رہے سن۔۔ کُتے جاگ رہے سن، تے رات دے راکھے وی، باقی سارے سوں رہے سن۔
اوہنے اک پل لئی اوہناں وچاریاں بارے سوچیا جنھاں لئی رات آرام کرن لئی نہیں سگوں کھٹی کرن لئی بنی اے تے اکھاں میٹ لیاں پر اوہدیاں اکھاں تے انبر دا اخیری تارا لبھ رہیاں سن، اوہنے دل اُتے ہتھ رکھیا تے پورا انبر اوہدے اتے آ ڈگا۔
ایہہ کیہہ ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ؟ اینا بھار ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟
اوہنوں انج لگ رہیا سی پئی اوہ ڈگدا ہی جا رہیا اے، ہیٹھاں ہی، بھویئں توں وی ہیٹھاں شاید پتال اندر۔ پر ایہہ سارا بھار اوہدے اتے ہی کیوں ۔۔۔۔ ؟
اوہ جد ستا سی تے انبر اتے کدھرے وی بدل نہیں سی۔انبر دا پنڈا نیلو نیل سی تے چننگاں تارا تارا پُھٹ رہیاں سن۔ ہن جے اوہ نیندر دی جُو وچ نہ ہندا تے ویکھدا پئی کسراں کالے شاہ بدل انبر اتے کھند گئے نیں۔
ساون دے دناں وچ انج ہی ہندا اے، رتاں بے اتباریاں تے راتاں نوں کالکھ دے پکھ لگ جاندے نیں۔ مینہہ پے جاوے تے باہر دا موسم ٹھنڈا۔ کمریاں اندر گُھٹ تے حبس۔ ہر شے سلابی سلابی۔ ہُن وی دسیاں بنا ہی بدل آ گئے سن تے اوہ ستا پیا سی۔ بدلاں دے ارادیاں توں بے خبرا۔ کسے پتال وچ لگا گیا سی۔ بدلاں اوہدے گنے ہوئے سارے تاریاں نوں کھا لیا سی تے اوہ سفنے ویکھ رہیا سی۔
سفنے تکنا تے ہر بندے دا حق اے۔ ایہہ حق تے کوئی وی نہیں کھو سکدا۔ پر کالے بدل سفنے توڑ دیندے نیں۔ مینہہ ورھ رہیا اے تے اوہنوں تال توں نکلنا پیا۔
پہلاں نکیاں نکیاں کنیاں فیر گھنے بدل اپنے نال اک رولا لے کے آئے سن۔ ایس رولے نوں سارے کن جانو سن۔ اینٹی میوزک دی اک ونگی۔ پر ایہہ جیہڑی ٹین دیاں چھتاں اتے کن من ہو رہی اے تے کوٹھیاں دیاں چھتاں اتے منجیاں تے پلگاں دے گھریسن دیاں آوازاں آ رہیاں نیں ایہناں وچ اک بھچال کیوں اے۔ کوئی لکیا ہویا ڈر کدھرے کچے کوٹھیاں نوں ڈھا نہ دیوے تے اینٹی میوزک اپنی موت آپ نہ مر جاوے۔
اوہ جیہڑا ویلے نوں بٹر بٹر تک رہیا سی ہن بڑے سکون نالولاہن وچ بیٹھا قدرت دا نظارا ویکھ رہیا سی۔
موریاں وچ تیزی نال وگدا ہویا پانی تے ساہمنے رُکھ اتے ہرے پتیاں توں تبکا تبکا ڈگدا ۔۔۔۔۔ پانی
تے جدوں رُکھ اتے پکھیرو اپنے کھنبھ جھاڑدے، کھلار کے فیر اکٹھے کرکے نچدے نیں تے لگدا اے ایہہ اینٹی میوزک تے نہیں سی وج رہیا۔ بس رولے دی چدر وچ موسیقی لُک گئی سی۔ جویں بدلاں اندر چن ولھیٹیا گیا اے۔ مینہہ اے تے کہندا اے اج ای ورھنا اے۔ گلی وچ اک بڈھڑا جیہا بندہ بوری دا چھاتا بنا کے چھیتی چھیتی ٹردا جا رہیا اے۔ اوہنے دوہاں ہتھاں نال اپنی شلوار دے پاہنچے چُکے ہوئے نیں تاں جے چکڑ نہ لگ جاوے۔
” چا چا اینی رات نوں کدھر جا رہیا ایں ؟ “
” پُت مولا بخش دے مکان دی چھت ڈھے گئی اے تے اوہدے تھلے اوہدیاں تن جوان دھیاں دب کے مر گیئاں نیں۔ “
اوہدے دل دی چھت ڈگ پئی۔۔۔۔۔۔
” ساون اوندا اے تے کندھاں کوٹھے پولے کر جاندا اے۔ پر ایس ساون دن رات نے تے میرے دل دی چھت۔۔۔۔”
ڈگڈے ہوئے انبر توں اوہنے اپنیاں سُجیاں اکھاں نال تکیا سی۔
گھراں دیاں بلدیاں بجھدیاں بتیاں، فائر بریگیڈ، گلیاں توں نکلدے ہوئے سیاپے، چٹے کفن دیاں لشکاں۔ جنازیاں لئی اک دو مسجداں توں لبھ کے لیاندیاں منجیاں، مولوی تے شریکا۔
” کیہہ رات ایسے لئی بنی اے پئی ڈرے ہوئے سُفنے ویکھے جان ؟ “
کیہہ رات ۔۔۔ کیہہ رات آرام کرن لئی نہیں بنائی گئی ؟تے رات رات کردیاں سویر ہو گئی۔ فیر چٹے کفن ورگا دن چڑھ پیا۔
اوہدے وڈکے پھوڑی اتے گئے ہوئے سن تے اوہدیاں اکھاں چ نیندر دی ریت پے گئی سی۔
” میں تے حالے دفتر وی جانا اے۔ ” اوہ گھابر کے اٹھیا۔ شیو تے ناشتہ کیتوں بغیر ای کجھ چر لئی پھوڑی اتے بیٹھا۔ جنازیاں دے آسے پاسے سوانیاں ہی سوانیاں ، کیرنے ہی کیرنے تے کیرنے اندر گلاں کردے، ویلے دی بے حسی وچ لبڑے منہ۔
پھوڑی تے بیٹھی اک وڈھیری عمر دی زنانی نے اپنی نالدی کھچڑی والاں والی عورت نوں آکھیا، ” اک گلوں چنگا ای ہویا اے مولا بخش نال۔ وچارا تناں کڑیاں دا ویاہ کردا تے داج دی چھت تھلے آکے آپوں مر جاندا۔
اوہدے گھر دی چھت پکی تے صحیح سلامت سی پر فیر وی خورے کیوں اوہدے کولوں اوس زنانی دا کنیں پیا فقرہ پچ نہیں سی رہیا۔ اوہ تناں ، کفن وچ ولھیٹیاں ہویاں ہاریاں سدھراں دا مونہہ ویکھیاں بنا ہی دفتر ول ٹر پیا۔
ساڈا ساون انج دا ہندا اے ؟
ٹھنڈیاں واواں، باگاں وچ پینگھاں تے ملاپاں والیاں راتاں، اوہ کتھے نیں۔ کتھے نیں ؟
سوچدیاں سوچدیاں ، ٹردیاں ٹردیاں اوہنوں انج لگا پئی اوہدے وال چٹے تے اوہ تن لاشاں دے بھار تھلے۔
اوہنے تھکیاں تے ترسیاں اکھاں نال انبر ول تکیا
لہندیوں ہاٹھ چڑھی چھینکارے میہنہاں دے
ایہہ گھر پُتراں دے۔ کُوڑے دعوے دھیاں دے
ہن اوہدیاں اکھاں وچ اکو ہی سوال سی۔
” ربا ۔۔۔۔! ساون انج دا ہندا اے۔ انج دا ہندا اے ؟ “