کھلی اکھ دا سفنا ۔۔۔ مقصود ثاقب
کُھلی اکھ دا سُفنا
( مقصود ثاقب )
حامد نوں اسپتال آیاں کوئی ڈیڑھ دو سال ہو گئے سن پر حیرانی دی گل سی دن رات اوتھے کوئی مہینہ سوا مہینہ لنگھا ے وی اوہنوں نہ تے کسے نرس دی شکل چیتے رہی سی تے نہ کسے ڈاکٹر سرجن دی۔ حالاں دن رات اوہ اوہناں نوں ویکھدا رہندا سی۔ اودوں اوہ سوچدا سی، ایہہ شکلاں جیوین اوہدے جیون وچ آیئاں نیں اوہنوں قیامت تیک نہیں بھلن لگیاں۔ ایہناں وچ کجھ لیڈی داکٹران وی سن، جیہڑیاں سوہنیاں وی لگیاں سن پر ہسپتانوں گھر اون دی دیر سی، مجال اے جے دونہہ چونہہ دناں بعد اوہنوں کوئی نُہار چیتے آئی ہووے۔ اوہ بتھیرا جتن کردا کسے نہ کسے نوں چیتے کرن دا پر اوہ ساریاں شکلاں تے انج سن جیویں اوہدے چت دی پٹی تون پھکے رنگاں واکن اپنے آپ ای اڈ گیاں ہوون، ہاں اوہنان ساریاں شکلاں نوں چتاردیاں اوہنوں اک شکل ای وکھالی دیندی ۔ کالے جیہے رنگ دے اک لمے جیہے چھور دی، موٹیان کالیاں اکھان شاہ کالے بھونڈاں ورگیاں، وچوں چِلیاں ۔۔۔۔ جھاتی ماردیاں۔ اوہنوں کوئی چیتا نہ اوندا بئی ایہہ کون اے تے ہسپتال دے لوکاں نوں چیتے کردیاں ایہدا چتر کیوں اوہدیاں اکھاں اچ اگھڑ اوندا اے۔ جھٹ کر کے اوہدے ول ٹکٹکی لا کے ویکھدا۔ اوہ اوہنوں مٹان لئی کئی پاسے اپنا دھیان لاندا اے۔ حیاتی دیاں چنگیاں بھیڑیاں کیئں گلاں چیتے کردا اے پر اوہ چتر اوہ شکل اوہدیاں اکھاں وچوں جان دا ناں ای نہیں لیندی۔ واہوا چر رہ کے پھیر حامد نوں پتہ وی نہ لگدا تے اوہ شکل اوہدیاں اکھاں وچوں خبرے کیویں آپ ہی الوپ ہو جاندی۔ اوہنوں اوہدے انج چھپ جان تے بڑا ای اچنبھا ہوندا۔
حامد سوچدا، ایس شکل دا سر پیر ہسپتال دے لوکاں نال کوئی سانگا اے۔ کیونجو ایہہ ابھر دی وی اودوں ای اے جدوں ہسپتال دے عملے دیاں کڑیاں زنانیاں تے بندیاں نوں چیتے کرناں۔ شکلاں تے بھانویں مینوں چیتے نہیں آوندیاں پر نرساں، ڈاکٹراں سرجناں تے صفائی ستھرائی والے لوکاں دے ہوون دا تے اندازہ ہے ای مینوں۔
پھیر ایہہ بندہ کیہڑا ہویا۔
حامد پھیر گویڑاں وچ بُڈ جاندا۔ اک دن دو پہریں اوہ سوں کے اٹھیا تے اوہدیاں اکھاں وچ اجے تیک اک سُفنا چھاں کیتی بیٹھا سی۔
ہسپتال دا اوہو ای کمرہ سی جیہدی باری تھانیوں نیوز چینل دا اک وڈا اچا پوسٹر وکھالی دیندا سی جیہدے اتے سارا دن کدی لالیاں کدی طوطے ، چڑیاں تے کدی کاں آوندے رہندے سن تے بتی جان تے جدوں ہسپتال دا جنریٹر بھاری گڑھک نال چلدا سی تاں پوسٹر دیاں ایہہ لراں اک واری سکھنیاں ہو جاندیاں سن۔ پکھو رولا پاندے آسے پاسے اڈ جاندے سن۔اوس ویلے اوہنوں نیلے دھوتے اسمان اتے اڈدے چٹے کبوتر انج ای دکھائی دیندے جیویں کسے جہاز نے پرچیاں سٹیاں ہون۔
حامد نوں کوئی جھاولا جیہا پیا خبرے کوئی ڈاکٹر سی۔ اوہدے بھترئے نوں بوہے دے نیڑے لے کے کھلوتا۔ کوئی کھُسر پھُسر پئی ہوندی سی۔ اوہ کوئی عجیب جیہاں سینتاں وی پیا کردا سی۔
حامد ادھ جاگیاں اکھاں نال ایہہ سُفنا ویکھی آوندا سی۔ او دونویں باہر ٹر گئے۔
حامد دا بھتریا آیا نال اوہدے کوئی چھوہر سی۔ کوئی ساوے جیہے کپڑے پائے ہوئے سن اوس۔ موڈھے اتے تولیہ، اک صندوقڑی دا کنڈا اوہنے دوویں ہتھاں نال پھڑیا ہویا صندوقڑی نوں پٹاں نال لا کے۔ حامد اوہدی شکل ویکھن لگا تے اگے زاہد آ گیا، حامد دا بھتریا۔ ہن اوہدی حامد ول کند سی تے اوہ بیڈ دی پواندی تھوڑا پرانہہ کندھ نال دھرے میز اتے کجھ چیزاں پیا دھردا سی۔
حامد اچن چیت تپ کھلوتا، ” زاہد ایہہ کون اے تیرے نال ؟ “
زاہد میمنے واکن ممیایا، چنگا بھلا جوان بندہ ہو کے حامد دے غصے اگے، ” باواجی، تہاڈی شیو تے حجامت لئی بندہ لیایاں۔ تساں بس اپنی تھاں لمیاں پیا رہنا ئے۔ کوئی ہلنا جلنا نہیں پینا تہانوں ۔ “
حامد نوں کجھ چر پہلاں کمرے دے بوہے کول زاہد نال کھلونا جھاولا چیتے آ گیا۔ اوہدیاں سینتاں اشارتاں دا پول وی کھل گیا اوہدے اتے۔ اوہنوں سمجھ آ گئی زاہد ایہہ سارا کم اوس جھاولے دی پاروں کردا پیا اے۔
” باوا جی۔ ایہہ تھلے ای ہوندا ئے، پارکنگ دے بوہے نال ایہنے میز کرسی دھری ہوئی اے ۔”
حامد چیکیا، ” لے جا ایہنوں اوتھے ای جتھوں کتوں وی لیایا ایں۔ توں وی اپنی مرضی کرن لگ پیا ایں۔ “
اوہدے کجھن دی وی کوئی حد نہیں سی رہی۔ خبرے دوواں دا ساڑ سی یاں لمے پئے منک دیاں بوتلاں توں نلکیاں سویئاں راہیں خوراک لیندیاں اختگی اگئی ہوئی سی اوہنوں۔ ۔۔۔۔ ” بس لے جا ایہنوں “
اوہ حامد نوں دسدا نہیں سی پیا۔ زاہد دے اوہلے کھلوتا کسے آہرے لگا ہویا سی۔ حامد نوں اوہ رچھانی وچوں رچھ کڈھ کے میز تے لاندا جپیا۔
” او باربر شاپ۔ ۔۔۔۔ ٹر جا ایتھون” اوس ویلے اوہنے زاہد دے موڈھیاں توں دھون بھواں کے حامد ول ویکھیا ۔۔۔۔۔ پر حامد نے اوہدے اتے کوئی دھیان نہ دتا۔
زاہد اوہنوں لے کے باہر ٹر گیا۔
تھوڑے چر مگروں زاہد آیا تے معافی منگن لگا، ” میں کسے دے آکھن تے نہیں ساں لیایاں اوہنوں۔ پارکنگ اچوں نکلدیاں میں اوہنوں ویکھیا، واہوا صاف ستھرا لگا مینوں تے تاں میں لے کے آیا ساں۔ انج وی باجی نے مینوں آکھیا ہویا سی۔ “
زاہد بولدا پیا سی تے حامد اکھاں میٹی سرہانے اتے سر ٹکائی سن دا پیا سی۔ پھیر اوہنے جیویں جُھردیاں ہویاں آکھیا، ” لے آ سُو “
زاہد کول اوہدا منبر سی اوہنے فون کیتا۔ کجھ چر مگروں بوہے تے ٹھکور ہوئی۔ زاہد نے بوہا کھولیا، ” آ جا صدیق، آ جا میرا بھرا “
صدیق دا ہتھ بڑا ای ہولا سی۔ تھوڑے چر وچ ای اوہنے حامد دا مونہہ سر کڈھ دتا۔ وڈا سارا شیشہ پھڑ کے، حامد دے پچھے کھلو کے اوہنوں وکھان لگ پیا۔ صدیق، حامد نوں آپ وی شیشے وچ ویکھدا سی پیا بڑیاں ٹھریاں اکھاں نال۔ حامد نے شیشہ پرانہہ کر دتا۔
اپنی رچھانی پھڑ کے اوہ زاہد دے اگے جاندا جاندا پچھانہہ پرت کے آیا تے حامد دیاں اکھاں وچ اکھاں پا کے بولیا، ” با با جی۔ بیماری نال وی بندے وچ ہُون آ جاندی جے ۔۔۔ “
حامد نوں چیتے آ گیا۔ جیہڑی شکل اوہدے ساہمنے آ جاندی اے ہسپتال دیاں شکلاں چیتے کردیاں اوہ تے اصل وچ صدیق دی شکل اے۔ کالیاں بھونڈاں جیڈیاں موٹیاں اکھاں ڈیلیاں دی چٹیائی نوں ہور وی چٹیاں کر دیاں ۔۔۔۔۔ اوہدی ہُوں نوں تاڑ دیاں۔