شاہی حکیم۔۔۔ نادر علی

شاہی حکیم

( نادر علی )

حکیم اللہ بخش اک شاہی حکیم ہویا اے ۔ بابے اکبر اُسدی حکمت دے قصے سُنائے۔ ہر گل ظاہرا انہونی کہانی سہی ہوندی اے۔ پرسوچو تے وچ رمز چُھپی پئی اے۔
اکھے بادشاہماندہ پے گیا تے کوئی مرض دی سمجھ نہ آوے ۔ سو علاج کیتے ۔ جادُو ٹُونے کیتے۔ مولبی بُلوائے باہمناں نوں کھانے کھوائے ۔ لکھاں روپئے خیرات ونڈی۔
منتاں منیاں۔ دلی تُوں ٹر کے لہور اتے ڈھاکے بنگالے تائیں دے سیانے بُلائے کوئی زور کسے دا نہ چلے۔ باتشاہ منجی نال ای لگدا جائے۔
حکیم اللہ بخش نوں کسے آکھیا پی کوئی تہاڈے جیڈا سیانا نہیں سُنیا تُسی مرض پچھانو تے علاج کوئی ڈھونڈو ۔ حکیم صاحب کہیا، “دوا بندے دی غذا اے۔چنگی غذا جیواندی تے بُری مریندی اے ۔ کجھ باتشاہ نوں سُکھاوندا نہیں۔ چھڈ دیو سبھ علاج ! جودل باتشاہ دا کرے کھان دیو۔کوئی نہ کوئی خوراک سر ویسی۔”
محل تھلیوں دی روز اک بندے ہوکا دینا، “گوشت چھولے!”
اک دن باتشاہ کہیا، “ایس ریڑھی آلے نوں سدو۔ میں گوشت چھولے کھاساں ! “پیادے دوڑے اوس ریڑھی نوں پھد لیائے۔ سونےدیاں رکابیاں وچ گوشت چھولے پا کے باتشاہ اگے جا دھرے۔ اوس دو چار بُرکیاں کھادیاں۔ دو چار بوٹیاں بھی شوق نال کھادیاں۔ شاہی نقارہ وجیا۔ سارے شہر وچ نیاز ونڈی گئی۔ لکھ اشرفی خیرات ونڈی گئی پئی باتشاہ سلامت ٹُکر مُونہہ پایا اے۔ دُوئے دن وت اوہ ریڑھی آلا آیا۔ باتشاہ وت کھانا کھادا۔ لؤ جی دیہاڑے دس گُزرے تے باتشاہ رلکن لگ پیا ویہویں دن سیر باغ دی کیتی۔ مہینے دو گُزرے تے باتشاہ نوں صحت ہوئی۔ پہلی شعبان آن تخت تے بیٹھا ۔ اوس پہلابندہ سدیا حکیم اللہ بخش۔ باتشاہ کہیا، “حکیم صاحب تُسی کاہدے شاہی حکیم ہو پئی نہ تہاڈے کول کوئی دوا اے نہ کوئی غذا ؟ کوئی تُس دس سکدے او ؟ اک دلی شہر دا ریڑھی والا تُساں نالوں چنگا اے ؟”حکیم صاحب کہیا، “باتشاہ سلامت فوج ٹورو گھیرا گھتے اوس ریڑھی آلے دے گھر، تے تلاشی لین ت ے بھیت کُھل ویسی”پیادے دوڑے گھرے نوں گھیرا گھتیا۔ کجھ انساناں دیاں کھوپڑیاں تے ہڈیاں لبھیاں ۔ پیادیاں جا دربار وچ خبر کیتی ۔ حکیم اللہ بخش کہیا ، “جان دی امان پاواں تے کجھ عرض کراں !” باتشاہ کہیا، “جا جان بخشی ! توں بول جو کجھ آکھنا ای !”حکیم اللہ بخش کہیا، “بادشاہ سلامت تُہاڈا علاج انسان داگوشت آہیا ۔ ایہہ نُسخہ میں دس نہیں ساں سکدا۔ میرا یمان ونجیندا آہیا تے تُسی گُناہ گار ہوندے قتل دے !”بابے اکبر کہیا، “رمز ایس کہانی دی ایہہ آہی پئی بادشاہ تد توڑی تکڑا اے جد تائیں لُہو خلقت دا پی سکے تے گوشت چردا رہوے جد اوس دا زور ٹٹ ونجے خقت چھُٹ ونجے تے باتشاہ ماندا تھی ویسی !”
دُوجی کہانی ملکاں دی آہی ۔ پئی ملکاں ماندی پے گئی ۔ تڑفے تے رووے تے گل مُونہوں نہ کرے ۔ سر تے ہر ویلے دھپھا مارے۔ مالش کرن والیاں باندیاں سر نوں ہتھ لاون تے ہتھ نہ لاون دیوے۔ حکیم اللہ بخش نوں حرام وچ سدیا گیا۔ اوس نبضاں ٹولیاں ۔ جیبھ ڈٹھی اکھیں پرتا کے ویکھیاں۔ سوچیں پے گیا حکیم ۔ اوس سوچ سوچ کے کہیا، “پھلواڑی دی آپ گوڈی بھی کر دی آہی۔ پھُل آہے جوں اوس دے بچے ! حکیم صاحب کہیا، “ہر پھُل دا گلدستہ وکھرا وکھرا بناؤ تے واریو واری ادھے پہرلئی اِک گلدستہ ملکاں دے نک نیڑے چپے دی وتھ تے رکھو ! ٹھیک ہو ویسی !”لوؤ جی ! گلدستے آ گئے اٹھے پہر لئی باندیاں دیاں واریاں لگ گئیاں پہر اُٹھ گُزرے تے چھڑپ کر کے اک کیڑا ملکاں دے نک راہیں پھُل وچ جا ڈھٹھا! “محل وچ نفل شکرانے دے پڑھے گئے ۔ ملکاں ٹھیک ہو گئی۔
بابے کہیا رمز ایس کہانی دی ایہہ ہے پئی ملکاں آہی حسین تے حُسن انج سمجھو گیا تے اوہ ماندی تھی گئی۔ اوہ پچھتائی کیوں میںباتشاہ نال پرنائی!”
میں چھتھا پے کے کہیا، “ایہہ تے گھڑیاں ہوئیاں کہانیاں ہوئیاں ۔ کہانیاں پاون نال باتشاہیاں کدے نہیں ڈھٹھیاں تے نہ گلاں نال ماندے ٹھیک ہوندے نیں۔ کوئی کہانی حکیماں دے کم دی سُناؤ !”بابے کہیا، “بھائیا ، ایہہ تے آہیاں سُنیاں سُنائیاں ۔ ہُن اک اکھیںڈٹھی سُناوناں ۔ حکیم اللہ بخش دا پُت ہویا خدا بخش اُسدا پت نبی بخش جساں میں اکھیں ڈٹھا اے ۔ اک واری اک تپدق دامریض لیائے ۔ تد تپ دق داعلاج نہیں سی ۔ حکیم صاحب کہیا اک صاف سُتھری تھاں تے ایہدا بسترا لاؤ۔ اک بکری لیاؤ جیہڑی حفاظت نال کو بدھ ہووے۔ کوئی غذا سوائے پاپڑ دے اوہ بکری نہ کھائے۔ پاپڑ اک بُوٹی اے جیہڑی کپاہ دے دوالے بنّیاں تے لاوندے ہن ۔تے کوئی غذا مریض اوس بکری سے ددھ تھیں علاوہ نہ کھائے۔ مہینے چھ لگھے تے مریض ٹھیک ہو گیا۔ ایتھے اساڈے گراں بہادر پور دا تیلی آہیا تے ساری گل میری ہوش دی اے ویکھ بھائیا ایتھے بھی خوراک دی تاثیر دی گل اے۔ اجکل ککڑی فیڈ دی رُوڑی کھاندی اے۔ اللہ جانے کیہ زہر اے۔ تے لوکیں بھی ادھازہر کھاندے ہن ۔ مجھ ہرا کھائے تے دُدھ دا سواد ہور اے غتاوا کھائے سواد ہور میں تے سمجھناں حلال تے حرام دی روزی کھاون نال بھی فرق ہوندا اے “سبھے وستو مٹھیاں رب نہ پُجن تُدھ”جوں بابا فرید آکھیا آہی !