غزل ۔۔۔ شبر زیدی

غزل

شبر زیدی

چڑھدا سورج شُوکاں مارے ،لوں لُون وچ انگارے

بستی وچ گرجاں دے ڈیرے، لوک بنے ونجارے

کنوں دساں کون سنے گا ایس سمے وچ میری

ڈُبدے لوکی سن سن کنبن ساگر دے للکارے

وچ بزاراں کھیہہ پئی اڈ دی، بوجھے ہو گئے خالی

پان نوں اج سیاست رہ گئی، کھان نوں رہ گئے نعرے

ریجھاں مویئاں، سدھراں ٹُٹیاں، ہاسے کتے نہ دِسدے

دور فصیلوں دِس پیندے نیں دُکھ دے برج منارے

میں وی پتھر، توں وی پتھر، پتھر کل خدائی

اپنا بت تراشے آپے، کینوں کون پکارے